Vikan - 10.06.1965, Page 36

SCANIA-VABIS

vw Í Í-X'Ó w V . 's. •.»
Hálf
fram-
byggður
NYJUNG
Miniii
SCRNIIVIBIS
Scania-Vabis 36 er nýjung meðal diesel vörubifreiða í 5 — 7 tonna
stærðarfiokki. Scania-Vabis 36 er vörubifreið, sem hentar fyrir
vöiubifreiðast’óra, iðnfyrirtæki, verktaka og bæjarfé'ög.
Scania-Vabis 36 hefur fui’kominn útbúnað: Tvöfaidar þrýstiiofts-
bremsur, tvöfa’.t drif, vökvastýri, þrýstiiofts stýrðan mismunadrifslás,
smuroiíuskiivindu á vél cg 24 voita rafkerfi.
Hafið samband v'ð okkur og við veitum yður allar uppiýsingar um
hinar mismunandi gerðir af Scania-Vabis vörubifreiðum: L 36,
L 56, L 66, L 76, LB 76.
SCANÍA SPARAR ALLT NEMA AFLiÐ.
ISARN H.F. Klapparstíg 27. — Sími 20720.
_ 1
1, HÁRTOPPAR
EINN
u ÚTVEGUM HÁRKOLLUR EFTIR MÁLI í ÖLLUM LITUM. STAKAR FLÉTTUR PEYSUFATAFLÉTTUR NYLONFLÉTTUR. TVEIR
ÞRÍR - OG HÁRGREIÐSLAN ER FULLKOMIN
jy§ G. IVI. búðin ÞTNGHOLTSSTRÆTI 3 SÍMI 24626 1
þér góður félagi.
Þeir héldu áfram starfi sínu með
óhugnanlegri nákvæmni án þess að
talast nokkuð við fram yfir það
nauðsynlegasta, meðan þeir renndu
sér frá einum vagninum til annars,
drápu Þjóðverja og skildu eftir einn
af sínum eigin mönnum í staðinn.
Þetta gekk hraðar nú, þegar fang-
arnir í vögnunum vissu, til hvers
var ætlazt af þeim. Klukkan var
hálf tvö og lestin var hátt uppi í
Appenninafjöllum, klöngraðist ut-
an í snarbröttum hlíðum í ísköldu
myrkrinu. Varðmennirnir, sem
reyndu að fela sig í stórum og þykk-
um frökkunum, voru auðveld her-
föng. Þeir áttu átta eftir og enn
voru fimm stundarfjórðungar þar
tii lestin átti að koma til Bologne og
Ryan vonaðist til að verða búinn
fyrir þann tíma.
Hann var dauðþreyttur. Þessi
þreyta stafaði ekki eingöngu af
svenfleysi og erfiði. Það var eitt-
hvað skelfilegt í sambandi við
þessa tilbreytingarlausu iðju, að
deyða menn að óvörum, einn eftir
annan, láta líkin síga niður í vagn-
ana, afklæða þau, færa annan
mann í einkennisbúninginn og
setja hann þar sem stuttri stundu
áður hafði annar maður setið, lif-
andi og grandalaus. Þetta virtist
ekki hafa nein áhrif á Fincham.
Eftfr því sem þeir drápu fleiri, varð
hann frískari og ákafari.
Klkkuna vanaði kortér í tvö og
sex Þjóðverjar voru eftir. Ryan
fikraði sig varlega aftur eftir þak-
inu, á sjötta vagni aftan frá og sár-
verkjaði í olnboga, hné og úln-
liði. Hnappur í einkennisbúningi
hans straukst við þakið. Sjö til átta
metrum lengra kipptist varðmaður-
inn, sem hafði legið afturábak og
dormað, upp og leit um öxl. Ryan
þrýsti sér niður á þakið, hreyfði
hvorki legg né lið, þorði ekki einu
sinni að anda. Varðmaðurinn stóð
upp, álútur með brugðna byssu og
vaggaði eftir slingri vagnsins.
— Wer ist da? spurði hann,
taugaóstyrkur.
Ryan hreyfði sig ekki. Hann sá
varðmanninn eins og óljósan
skugga móti næturhimninum. Myndi
varðmaðurinn sjá hann?
— Wer ist da? spurði varðmað-
urinn aftur og kom nær Ryan.
Ryan skildi nú, að varðmaður-
inn sá hann. Einhversstaðar hið
innra með honum skaut nafn upp
kollinum — Heinz — hann vissi ekki
hvaðan hann hafði fengið það, að-
eins að hann hafði heyrt það.
— Heinz, sagði hann og reis hægt
upp.
— Heinz? sagði Þjóðverjinn með
undrun og tortryggni.
Hann lét byssuna ekki síga.
— Kom her, sagði hann og hall-
aði sér áfram til að reyna að sjá
andlit Ryans.
Ryan gekk hægt að Þjóðverjan-
um, niðurlútur og tilbúinn að ráð-
ast á hann um leið og hann væri
kominn nægilega nærri.
— Halt! hrópaði varðmaðurinn
allt í einu.
Ryan nam staðar. Þjóðverjinn
kom varlega nær. Ryan kastaði sér
áfram, sló byssuna til hliðar með
framhandleggnum og keyrði höf-
uðið undir höku Þjóðverjans. Byss-
an féll með skell niður á þakið og
Ryan greip í frakka varðmannsins
til að koma í veg fyrir að hann
dytti aftur á bak. Svo barði hann
Þjóðverjann niður í þakið og greip
fyrir kverkar honum.
— Wast ist los? hrópaði varð-
maðurinn á næsta vagni.
— Was ist los? spurði varðmað-
urinn aftur með hræðslu í rödd-
inni. r
. Ryan svaraði ekki.
Hann tók að fikra sig frameftir
vagninum í áttina þar sem Ryan
og andstæðingur hans lágu. Þegar
Ryan var viss um að Þjóðverjinn
væri dauður, tók hann upp byss-
una og beið eftir Þjóðverjanum,
sem var að koma, með höfuðið
að mestu falið í háum kraga frakk-
ans. Þegar varðmaðurinn á hinum
vagninum kom að endanum á sín-
um vagni, benti Ryan þegjandi á
hinn fallna við fætur sínar og gaf
hinum merki um að koma yfir. Sá
þýzki stökki milli vagnanna og
beygði sig yfir hinn dána. Ryan
molaði höfuð hans með byssuskeft-
inu.
Varðmennirnir á öftustu vögnun-
um hrópuðust þegar taugaóstyrkir
á. Þeir höfðu greinilega heyrt eitt-
hvað. Fincham kom aftureftir á
höndum og hnjám.
— Gengur eitthvað illa, félagi?
spurði hann. — Nei, bara tveir and-
skotar í einu. Vel gert!
— Varðmennirnir eru orðnir eitt-
hvað óstyrkir þarna aftur frá, sagði
Ryan. — Það er bezt ég fari þang-
að, áður en þeir 'verða einhvers
vísari.
Hann stökk yfir á næsta vagn
og settist á aftari enda hans með
fæturnar dinglandi aftur af. Varð-
maðurinn fyrir aftan hafði risið á
fætur og kom til að gá hvað um
væri að vera. Þegar hann sá, að
sæti varðmannsins var skipað nam
hann staðar og hrópaði eitthvað.
Ryan bandaði með hendinni til að
sýna honum að allt væri í lagi og
sá þýzki sneri aftur á sinn stað.
Eftir nokkrar mínútur kom Finch-
am til Ryans. — Fjórir eftir, sagði
hann. — Hvað höfum við langan (
tíma?
— Um það bil þrjá stundarfjórð-
unga, sagði Ryan.
— Þá er bezt að halda áfram.
Ryan hristi höfuðið.
— Þeir eru of varir um sig núna,
sagði hann. — Við verðum að róa
þá lítið eitt. Og það tekur okkur
tíu til fimmtán mínútur oð koma
þessum niður í vagnana. Við get-
um ekki lokið við þá sem eftir eru
áður en við komum til Bologna.
— Við getum kastað þeim útaf,
í staðinn fyrir að geyma þá í vögn-
unum.
— Það væri að gefa Þjóðverjun-
um vísbendingu um, hvað væri að
gerast í þessarri lest. Nei, við verð-
um að bíða.
0g VIKAN 23. tbl.