Vikan - 10.06.1965, Side 37
Um leið og þeir renndu fyrri
Þjóðverianum niður í vagninn, fór
lestin inn í göng. Reykurinn var
kæfandi og þeir urðu að bíða í
nokkrar mínútur til að viðra lung-
un og þurrka sér um augun, óður
ei þeir gótu hafizt handa með hinn
síðari. Þegar þeir höfðu komið sín-
um eigin mönnum upp ó þökin ó
þessum tveimur vögnum, tóku þeir
sér stöðu á tengslunum á milli
vagns Klements og þess næsta á
eftir og biðu komunnar til Bologna.
Þrettán mínútum fyrir þrjú runnu
þeir inn á stöðina með þýzka varð-
menn á fjórum síðustu vögnunum.
Ryan var kominn upp á pallinn,
áður en lestin hafði numið staðar.
Hann rak Klement undir eins aftur
að fjórum síðustu vögnunum til að
gefa fyrirmæli. Stein fylgdi þeim
eftir til að ganga úr skugga um,
að Klement segði ekkert sem ekki
mætti. Þýzku varðmennirnir fengu
fyrirmæli um að bíða hver við sinn
vagn, þeim megin við lestina, sem
fjær var brautarstöðinni. Fangarnir
í þýzku einkennisbúninunum voru
að klöngrast niður á pallinn. Klem-
ent var því niðurdregnari sem hann
heyrði fleiri enskar raddir bak við
þýzka frakkakraga. Þegar honum
varð Ijóst að aðeins fjórir af tutt-
ugu og níu hermönnum hans voru
ennþá á lífi, vætti hann tauga-
óstyrkur á sér varirnar og leit með
aðdáun á Ryan.
Þegar þessu var lokið, sneru þeir
aftur til vagns Klements og Ryan
sendi Stein eftir Costanzo. Hann
virti Klement vandlega fyrir sér.
Það var líklegra, að Klement kæmi
upp um þá með því að falla saman,
heldur en að hann gæfi Þjóðverjun-
um vísbendingu af ráðnum hug.
Majórinn var náhvítur í andliti og
augnaráðið óstöðugt.
— Svona nú, majór, sagði Ryan
róandi. — Yður gengur Ijómandi
vel.
Hann hellti víni í glas og Klem-
ent tæmdi það þakklátur. Augna-
ráðið varð örlítið stöðugra.
— Þetta verður í síðasta skipti,
sem ég þarf á hjálp yðar að halda,
majór, sagði Ryan og reyndi að
vera eins vingjarnlegur og hægt
var. — Ef þér aðeins hjálpið okk-
ur út úr Bologna, þá þurfið þér
ekki að hafa neinar áhyggjur fram-
ar.
Lestarstjórinn var þegar kominn
til stöðvarstjórans, þegar þeir komu
til Uffocio Movimento. Þeir stóðu
þarna báðir tveir og hnakkrifust.
Þegar Klement og Costanzo komu
til þeirra, sagði stöðvarstjórinn eitt-
hvað við Klement og rissaði eitt-
hvað í fússi á pappirsblokk, sem
lá á borðinu. Lestarstjórinn varð
æfareiður. Hann skellti húfunni á
borðið og reifst. Svo sneri hann
sér að Costanzo eins og til að leita
liðsinnis. Svipur léttis og sigurs rann
yfir andlit Klements en hvarf um
leið. Costanzo sneri sér að Ryan
og yppti öxlum. Hann gat ekki
skýrt málið í viðurvist þessarra
manna.
Þegar hann kom út, sagði hann:
— Við eigum að vera hér þang-
að til á morgun. Teinarnir hafa
verið skemmdir hérna fyrir norðan
og öll umferð er í molum.
— Við getum ekki verið hér til
morguns, sagði Ryan . — Það þýð-
ir, að við verðum að fara í dags-
birtu alla leiðina til Brenner. Er eng-
in önnur leið?
— Það var það sem lestarstjór-
inn var svo illur yfir. Það átti að
leysa hann af í Verona. Þar á hann
heimili og fjölskyldu. En stöðvar-
stjórinn sagði, að allar brautir þang-
að væru lokaðar.
— Við verðum að komast hérðan,
sagði Ryan.
I vagni útskýrði hann ástandið
fyrir Fincham.
— Eg skil ekki, af hverju þið
eruð órólegir yfir því, sagði Finch-
am. — Við látum von Ignatz senda
þessa fjórmenninga sína niður í
borgina. Síðan opnum við bara
dyrnar og rennum út í nóttina,
tveir eða þrír í einu. Það er mjög
auðvelt.
— Þúsund manns? A stöð, þar
sem allt úir og grúir af fólki?
— Hafið þér nokkra betri tillögu,
ofursti?
— Við skulum líta á kortið, sagði
Ryan.
Hann rannsakaði það eitt andar-
tak.
— Við getum ekki farið norður-
eftir, en kannske austureftir eða
vestureftir, sagði hann. — Við verð-
um að komast út úr borginni svo
við getum losað okkur við varð-
mennina og stungið af.
Hann benti á járnbrautarteinana,
sem lágu í norðvestur í gegnum
Modena og Parma.
— Hversvegna spyrjum við þá
ekki hvort við getum farið þessa
leið? Þeir geta sett okkur inn á
spor, sem liggur norðureftir, þegar
umferðin minnkar.
Ryan neri á sér hökuna og horfði
vandlega á kortið.
— Hversvegna ekki? sagði hann
eins og við sjálfan sig. Svo hækk-
aði hann röddina. — Við verðum
að fá hann til að senda okkur til
Milano, sagði hann.
— Milano? spurði Fincham. —
Eruð þér stjörnuvitlaus?
— Einhvern veginn verðum við
að komast út úr þéttbýlinu. Það
skiptir ekki svo miklu máli, hvort
það verður í áttina til Verona eða
Milano.
— Þeir leyfa aldrei lest sem á
að fara til Verona að fara til Mil-
ano, sagði Fincham. — Það er í
andskotans nafni þveröfug stefna.
Þeir eru ekki svo heimzkir að
minnsta kosti.
— Kannske, ef við höfum réttar
sögur handa þeim, sagði Ryan. —
Eftir að þeir gáfust upp og Þjóð-
verjar tóku við öllu járnbrautar-
kerfinu, vita starfsmennirnir ekki
lengur hvað kemur og hvað fer.
Faðir, getið þér skrifað þýzku?
— Já, það gengur ágætlega ef
ég má nota prentstafi.
— Þér eigið að fylla eitt af eyðu-
Fyrir sumarifl
bjóðum vifl yður
eftirtaldar
vörur:
Sumarkápur, svamp-
kápur og ullartweed.
Sumarkjóla heila
og tvískipta úr
terrylene popplin, ull
ullarjersey, og hinum
nýju undraefnum
CrimpleneogSpinlone,
sem þvo má í
þvottavél og þarf aldrei
að strauja.
Apaskinnsjakkar í
mörgum fallegum
litum.
Síðbuxur úr Helanca
teygju, sérlega fallegar
í sniðinu.
Popplinblússur með síðum og stuttum
ermum.
Pils m. a. hin viðurkenndu Slimma pils.
Dragtir einlitar og köflóttar.
Vörurnar eru frá þekktustu Tízkuhúsum
Danmörku, og einstaklega vandaðar.
Tizkuverlzunln Guðrún
Rauðarárstíg 1. — Sími 15077.
VIKAN 23. tbl. gy