Vikan - 16.06.1965, Blaðsíða 48

FangaráS í flutninga-
lest
Framhald af bls. 45.
Innan klukkutíma höfðu rusla-
gryfjurnar verið grafnar og lítill
hópur úr hverjum vagni hafði farið
niður í þorpið til að fylla flöskur
og brúsa af vatni. Mennirnir dreifðu
úr sér ó túninu með nokkra metra
millibili í smóhópum. Þeir teygðu
úr sér á túninu, átu og reyktu og
nutu víðáttunnar og ferska loftsins
eins og það væri fágætur munað-
ur. Bretarnir kveiktu elda úr kvist-
um og pappaumbúðum og volgr-
uðu tevatnið sitt yfir glæðunum.
Þegar Ryan var viss um, að
mennirnir hefðu komið sér þægilega
fyrir, gekk hann aftur að vagni
Klements. Stein svaf í rúmi Þjóð-
verjans og Fincham hraut í hæg-
indastólnum. Klement og Costanzo
sátu við borðið og Þjóðverjinn
studdi höfuðið í höndum sér. Hann
leit upp, þegar Ryan kom inn.
— Hvað ætlið þið að gera við
mig? spurði hann. — Þér hafið lagt
undir yður lestina.
— Þér standið yður vel, majór,
sagði Ryan. — Haldið bara áfram
að vinna með okkur eins og þér
hafið gert hingað til. Faðir, hvers-
vegna fáið þér yður ekki blund?
Ég skal vaka á meðan.
— Mér líður Ijómandi, ofursti.
Hversvegna fáið þér yður ekki dúr
sjálfur? Þér hafið átt erilsama nótt.
— Kannske ég ætti að gera það.
Hann hafði rétt teygt úr sér á
svefnpoka loftskeytamannsins, þeg-
ar hróp utan af túninu kom honum
á fæturna aftur Hann leit í gegn-
um dyrnar og kom auga á hóp
óeinkennisklæddra Itala, sem komu
gangandi í áttina frá þorpinu.
Hann vakti Fincham og sagði
honum að halda vörð um Klement,
en gaf Costanzo merki um að fylgja
sér.
— Komizt að því hvað þeir vilja,
sagði hann við prestinn, þegar þeir
flýttu sér til móts við Italana, áð-
ur en þeir næðu fram til fang-
anna.
í broddi fylkingar gekk gamall
maður með hrukkótt andlit, brúnt
eins og gamalt leður. Hann hélt á
kassa með þrúgum í annarri hendi
og hálslöngum vínbrúsa í hinni.
Hópurinn fyrir aftan hann var sam-
ansettur af konum og börnum á
öllum aldri, frá unglingum til gam-
alla kerlinga. Hver og einn bar
eitthvað — vínbrúsa, alifugla, ost,
olífur, lauk, ávexti. Þeir námu stað-
ar þegar Costanzo ávarpaði þá á
þýzku.
Fólkið starði með tjáningarlaus-
um andlitum á mennina tvo í þýzku
einkennisbúningunum, nema allra
yngstu börnin, sem ekki höfðu lært
að dyljaú forvitni sína. Sá gamli í
fararbroddi steig nokkrum skrefum
framar og Costanzo ávarpaði hann.
Þessi maður skildi sig frá öllum
öðrum ítölum, sem Ryan hafði hitt,
á þann hátt að hann talaði án þess
að vera með handapat. Rödd hans
var þreytuleg en ákveðin og þeg-
ar hann þagnaði, kinkuðu allir fyr-
ir aftan hann kolli eins og til að
undirstrika orð hans. Costanzo sneri
sér að Ryan og sagði með lágri
röddu:
— Þeir eru með vín og mat
handa föngunum, sagði hann.
— Þeir halda áreiðanlega að við
séum með ítalska fanga, sagði Ry-
an. — Segið honum að fangarnir
séu Bretar og Ameríkumenn.
— Hann veit það. Hann sá þá
þegar þeir sóttu vatnið.
— Sækið Klement, hvíslaði Ryan.
— Sá gamli reynir sennilega að
hundsa okkur, og þá getur hann
gert okkur lífið leitt, hvernig sem
við förum að. Segið Klement að
skipa fólkinu að nema staðar.
Costanzo stökk aftur að vagnin-
um. Sá gamli lagði af stað að nýju
og horfði stöðugt á andlit Ryans.
Klement stökk niður úr vagninum,
stundi og rumdi og Fincham kom
fram í dyrnar, drap tittlinga móti
sólinni og geispaði. Svo tók hann
eftir ungri stúlku, limafagurri og
vararjóðri, sem stóð aftast í hópn-
um fyrir aftan þann gamla.
— Drottinn minn! sagði hann við
sjálfan sig, en þó vel upphátt. —
En sú gyðja!
Ryan leit snöggt á hann og
augnaráðið minnti hann á hvar
hann var staddur og hvernig hann
var klæddur. Fincham kafroðnaði
og þreifaði eftir yfirskeggsbroddin-
um, en fann ekkert. Hann hélt á-
fram að stara á stúlkuna, sem horfði
feimin niður fyrir sig.
Klement keyrði fram vömbina og
hrópaði eitthvað. ítalirnir sneru sér
við til að fara, en sá gamli stöðv-
aði þá og horfði á meðan jafn ó-
feiminn á Klement og hann hafði
áður gert við Ryan. Það fauk í
Klement fyrir alvöru, og hann
gleymdi því eitt andartak, að hann
var sjálfur fangi. Hann hrópaði
hverja fyrirskipunina á fætur ann-
arri til mannanna tveggja, sem
komu þjótandi á eftir Stein. Menn-
irnir á túninu púuðu og hrópuðu í
átt til Italanna á ítölsku og ensku.
— Bella ragazza, hrópaði Orde
með gjallandi rödd, og unga kon-
an sneri sér með heillandi brosi
að hópnum, þaðan sem gullhamr-
arnir höfðu komið.
Hinir fangarnir tóku að blístra
og veifa með húfum og vasaklút-
um. Eldri kona, sem stóð við hlið
Gerum auglýsingar og veitum alhliða þjónustu þar að lútandi.
AUGLÝSINGAMIÐSTÖÐIN, Sólheimum 23, Sími 18400
VIKAN 24. tbl.