Vikan - 09.09.1965, Blaðsíða 13

Smásaga
eftir
Margaret Lewis
hana hrædda.
Hún hafði vonað að átta ár væru nógu
langur tími, til þess að græða sárið sem hún
hlaut, þegar hann giftist Harriet Townley
og fluttist til Jóhannesarborgar. í örvæntingu
sinni hafði hún þá látið til leiðast að giftist
bezta vini hans, — Simon . . .
Nú óskaði hún af öllu h|arta að Peter hefði
ekki hringt til þeirra, eða að minnsta kosti
að Simon hefði getað komið með þeim út
að borða. Þá hefði aðdráttarafl Peters ekki
haft þessi áhrif á hana.
Þegar síminn hringdi, ætlaði hún varla að
þora að taka hann upp. Rödd Peters var
mjög hlýleg. — Þakka þér fyrir sfðast og fyr-
ir það að þú gerðir kvöldið svona skemmti-
legt. . .
— Þú þarft ekki að þakka mér fyrir það . .
— Jú, þú getur ekki ímyndað þér hve öm-
urlegt það er, að borða með viðskiptavinum,
eða Jenny frænku frá Wallington!
— Það er naumast að þú slærð mér gull-
hamra, sagði hún og hló. Hversvegna var
hún svona bjánalega hrædd. Þetta var ekk-
ert til að vera óróleg út af!
—Sagði ég þér ekki að fyrirtækið er að
hugsa um að flytja aftur til Englands?
hélt hann áfram, eftir andartaks þögn.
— Við fáum skrifstofur í London, mjög
fljótlega, svo að ég er að hugsa um að
fara að leita að íbúð. Geturðu ekki hitt
mig núna?
Hún hló, og það var eins og allur óró-
leiki væri horfinn. — Er það eitthvað út af
húsnæðisáhyggjum, sem þú vilt hitta mig?
— Það er hægt að nota það sem ástæðu
til að lokka þig með mér í svolítið ferða-
lag? Klukkan hálf eitt?
— Nei, sagði hún fljótt. Hún vissi vel
hve þakklátir nágrannarnir voru, ef þeir
fengu eitthvað til að tala um. — Eg skal
hitta þig á hótelinu eftir klukkutíma . . .
Hún var í einkennilega góðu skapi, þeg-
ar hún skifti um föt, og fór í nýju dragt-
ina sína.
Á því augnabliki hugsaði hún ekkert
út í það, hvað þetta stefnumót við Peter
gæti haft í för með sér. Hún vissi bara
að henni fannst sem hún væri ung og lífs-
glöð og full eftirvæntingar.
Klukkan var að verða tólf og hún varð
að vera komin heim, áður en Lucy kom
heim frá skólanum.
Þau borðuðu hádegisverð á hótelinu og
fóru svo til að skoða nokkur einbýlishús,
sem Peter hafði fengið upplýsingar um
hjá fasteignasala. Elizabeth var í góðu
skapi og tíminn leið fljótt. Hún var líka
í sólskinsskapi þegar hún var komin heim,
og Lucy smitaðist af henni og sat syngj-
andi ( rúminu, þegar að Simon stakk
lyklinum í skrána.
— Nei, en gaman, elskan mín, hrópaði
Elizabeth undrandi. — Ég hélt að þú þyrft-
ir að vinna í kvöld . . .
— Ég var orðinn svo þreyttur, það hef-
ir verið óenvjulega erilsamt hjá mér í dag.
— Fáðu þér sæti og láttu fara vel um
þig. Ég skal gefa þér eitthvað að drekka.
Hvað ætlarðu að halda langi svona á-
fram? Þangað til þú fellur alveg saman?
Hann tók við glasinu. — Þangað til nýja
deildin er komin ( fast form. Hann brosti
við henni. — En hvernig hefur þú sjálf
haft það í dag?
— Eins og venjulega, sagði hún, svoKt-
ið hikandi. — Ég fór snöggvast út með
Peter. . .
— Jæja!
— Já, hann bað mig um að líta á hús
með sér, hélt hún áfram. — Fyrirtækið
ætlar að flytja hann til Englands aftur . . .
Simon stóð upp. — Það var skemmti-
legt, sagði hann. — En þá hefir hann lík-
lega svo mikið að gera, að hann getur
lítið hitt okkur . . .
— Nei, ég býzt ekki við því, sagði hún
kæruleysislega, en með sjálfri sér vissi
hún að Peter myndi hringja aftur.
Elizabeth gat ekki gert það upp við sig,
hversvegna hún ákvað að segja Simon
ekki frá næsta stefnumóti þeirra. Og þeg-
ar frá leið var ómögulegt að minnast á
það á eðlilegan hátt.
Þau hittust oft. Einn daginn fóru þau
út að vatni, fyrir utan borgina. Tilfinningar
Framhald á bls. 31
VIKAN 36 ‘.b
13