Vikan - 09.09.1965, Blaðsíða 15

ið hvernig þetta er með konur,
herra Paxton.
— Jó, það getið þér. . . Allt í
einu kippti Andy stólnum sínum
aftur á bak, en það var of seint.
Hann slapp ekki undan bollanum,
sem Bruno hafði rekið ermina í.
Sióðheitt kaffið rann í gegnum serví-
ettuna og skildi stóran blett eftir
á buxunum hans. Bruno bað hann
margfaldlega afsökunar, en Andy
lyfti hendinni: — Þetta gerir ekkert
til. Það þurfti hvort sem var að fara
að hreinsa þessar buxur.
Seinna velti hann því fyrir sér
hvernig málin hefðu þróazt, hefði
Bruno ekki velt þessum bolla. Því
þá hefði hann alls ekki farið upp
til að hafa fataskipti. Þá hefði hann
heldur ekki staðið fyrir framan fata-
skápinn sinn og ýtt hverjum buxun-
um á fætur öðrum fram og aftur
á slánni, þangað til hann fann allt
í einu eitthvað renna niður yfir
hönd sína. Það var sandur . . . Sand-
ur, sem hafði safnazt í uppábrotin
á ákveðnum, bláum buxum.
Andy stóð lengi og starði á þær.
Svo tók hann varlega upp vasa-
klútinn með sandinum úr skóm
Hubs. Hann þurfti ekki að líta á
hann nema einu sinni til að vera
viss. Sandkornin voru nákvæmlega
eins.
Þegar Andy sat við gluggann í
herberginu sínu, síðari hluta dags-
ins, sá hann hvar Lissa kom gang-
andi neðan frá bílskúrnum og stytti
sér leið yfir grasflötina. Hún gekk
með drúptu höfði — eins og barn,
sem hefur þyngri byrði en það get-
ur staðið undir. í einni andrá tók
Andy þá ákvörðun, sem hann hafði
verið að velta fyrir sér síðustu
klukkustundirnar.
Hann gekk fram á ganginn og
beið eftir henni.
Lissa stirðnaði upp, þegar hún
sá hann standa fyrir framan sig. —
Ég verð að fá að tala svolítið við
þig, byrjaði hann.
Hún hristi höfuðið: — Við höfum
ekki meira að tala saman um.
— Þú þarft ekki að segja neitt.
Bara hlusta á nokkuð, sem mér
finnst að þú eigir að vita, sagði
Andy.
Lissa reyndi að komast framhjá
honum, en hann tók um úlnliði
hennar, dró hana með sér inn í
herbergið og læsti dyrunum. Hún
starði reið og undrandi á hann: —
Ef þú heldur, að aðeins vegna þess,
að við erum ennþá hjón að nafn-
inu til . . .
— Svona, þegiðu! sagði hann ó-
þolinmóður og þrýsti henni niður í
stólinn við hliðina á skrifborðinu.
— Sittu þarna og hlustaðu. Hann
rétti henni hlustunartæki og þrýsti
á hnapp á segulbandinu. Sennilega
hafði Hub lagt sig eins og hann
var vanur, síðari hluta dags, en
Andy vildi vera alveg viss um, að
enginn óviðkomandi heyrði neitt.
Þegar segulbandið romsaði upp
skýrslu hans um barnsránið, starði
Lissa á hann með stórum undrun-
araugum, án þess í raun og veru
að sjá hann. Þegar hún að lokum
drúpti höfði, þóttist Andy skilja,
að ekki væri meira á bandinu. Hann
stöðvaði tækið, gekk út að glugg-
anum og beið eftir því, að hún
segði eitthvað.
— Andy, hvíslaði hún og gekk
til hans: — Geturðu fyrirgefið mér?
— Þetta skiptir engu máli, Lissa.
— Jú, víst. Ég skammast mín svo
fyrir, hvað ég hef hugsað og sagt,
og hvernig ég hef farið með þig.
Af hverju hefurðu ekki sagt mér
þetta áður?
— Hvað hefði það þýtt? Þú hefð-
ir ekki verið nógu sterk til að þegja
yfir slíku leyndarmáli. Það er
kannske ekki gaman að heyra það,
en ég treysti engum framar.
— Af hverju trúirðu mér þá fyr-
ir þessU?
— Vegna þess að ég neyðist ein-
faldlega til þess. Sú áætlun, sem ég
hef á prjónunum, er stærri en svo,
að ég ráði við hana einn. Það varð
að vera annað hvort þú eða Zitlau.
Ég hef verið að velta þessum tveim
möguleikum fyrir mér allan eftir-
miðdaginn. Ég treysti hvorugu ykk-
ar. Ég er hræddur um, að þið eyði-
leggið þetta allt saman fyrir mér.
En ég held, þegar allt kemur til alls,
að ég beri meira traust til þín.
Hún lagði hendurnar á axlir hans
og horfðist í augu við hann: — Þú
ert allt öðruvísi en þú ert vanur að
vera, Andy, sagði hún. — Þú ert
allt í einu orðinn svo sterkur. Ég
held, að þú sért ekki hræddur við
neitt framar.
— Þar hefurðu rangt fyrir þér,
sagði Andy. — Ég er að drepast
úr hræðslu.
Hún sleppti honum: — Segðu
mér, hvernig ég get hjálpað þér.
— Það er sennilega eins gott að
það sé með á bandinu. Hann tók
hljóðnemann, setti segulbandstæk-
ið í gang og sagði frá því, hvernig
hann hefði komizt að því, hvar Hub
hafði verið.
— Ég var í bláu buxunum, kvöld-
ið, sem við Hub fórum út til Loma
Beach, til að leita að Lamercy. Ég
held, að Hub hafi farið með mig
þangað, sem Andrew var falinn,
beinlínis til að staðfesta hina botn-
lausu fyrirlitningu á mér. Ég er
næstum viss um, að Joe og Irene
Pyle, sem reka Brimölduna eru hin
meðseku. Staðurinn er einangrað-
ur, en ekki beint afskekktur, og
parið hefur séð um að fá barn til
gæzlu, svo enginn gestanna undr-
ist, þótt lítið barn sé á staðnum.
Hann stöðvaði bandið og lagði
hljóðnemann frá sér.
— Ef ég færi þangað, gæti ég
kannske . :. byrjaði Lissa.
— Þau myndu þekkja þig undir
eins. Það myndi aðeins hræða þau,
svo þau losuðu sig undir eins við
Andrew. Og þau hafa allt Kyrrahaf-
ið, beint fyrir utan eldhúsdyrnar.
Lissa fölnaði: — Þau myndu aldr-
ei . . . Lítið barn . . .
— Þú veizt sjálf, hvernig Hub
er. Við vogum okkur alls ekki í
nánd við krána, fyrr en við erum
viss um að Andrew er þar. Lissa,
þú verður að hringja til Joe Pyle.
— Til hver? Ég skil ekki, hvað . . .
— Við skulum vega með Hubs
vopnum. Ég ætla að taka upp rödd
Pyle og bera hana saman við rödd-
ina á segulbandinu frá barnsræn-
ingjunum. Ef það er sama röddin,
vitum við, að við erum á réttri leið.
Andy þagnaði: — Ég vildi helzt
gera það sjálfur, en Pyle hefur tal-
að við mig og þekkir ef til vill
rödd mina. Nú veiztu, hversvegna
ég þarf á þér að halda.
— Ég skal gera allt, sem þú bið-
ur mig um. Hvað á ég að segja
við hann?
— Það verður þú að finna sjálf.
Hringdu til hans undir einhverju
yfirskyni, það er sama hvað það
er, bara að þú getir fengið hann til
að tala það lengi, að ég fái sýnis-
horn af rödd hans.
Meðan Lissa leitaði að númerinu
í símaskránni, tengdi Andy segul-
bandstækið við símann. Lissa brosti
óörugg: — Ég hef ekki verið svona
taugaóstyrk, síðan ég lék ( fyrstu
tilraunakvikmyndinni. Hvað nú, ef
ég gleymi hlutverkinu í miðjum
þætti?
— Það gerir þú ekki. Vertu bara
róleg.
Lissa dró andann djúpt og valdi
númerið. Andy setti segulbandstæk-
ið af stað. Eitt andartak óttaðist
hann, að enginn myndi svara, en
svo sagði Lissa: — Halló? Get ég
fengið að tala við herra Josep Pyle?
Hún beit á vörina og starði upp (
loftið, til að finna hvað hún ætti
að segja. Þegar hún hallaði sér
fram og greip um símtólið með báð-
um höndum, var Andy viss um, að
Pyle var kominn í símann.
— Herra Pyle? Joe? Þetta er
Jayne Windsor . . . Já, manstu ekki
eftir mér? Jayne Windsor var nafn-
ið á ungu stúlkunni, sem Lissa lék
í nýjustu myndinni sinni og enn
var ekki komin á markaðinn. —
Já . . . Jayne Windsor ... Ég átti
leið um Los Angeles, og mér fannst
rétt að tala við þig og vita hvernig
þér liði . . . Það er orðið langt síð-
an . . .
Pyle sagði eitthvað. — Nei, Joe,
það er ekki svo langt. Þú getur ekki
hafa gleymt mér. Lissa brosti og
horfði framfyrir sig með hálflukt-
um augum. Hún hafði fullkomlega
gengið inn í hlutverkið. — Mmmm . .
Það örvar kannske minnið, ef ég
nefni San Diego . . . fyrir fimm ár-
um . . .
Það lá við að Andy klappaði.
Pyle hlaut að vera Ijóst, að þetta
var rangt númer ... En hvaða
karlmaður gat lagt á, þegar svona
lokkandi rödd var annarsvegar?
Pyle gat það að minnstá kosti
ekki. Hann hélt samtalinu áfram,
meðan Ljssa reyndi að hressa upp
á minni hans með þvf að minnast
á herinn, gamla kunningja, — sem
voru einungis persónur úr kvik-
myndum Lissu, — og svo gersam-
lega tilbúin, dásamleg helgi í Mexí-
kó. Nei, hann átti enga ættingja
með sama nafni. Hann hafði aldrei
heyrt um annan Joe Pyle.
Að lokum lét Lissa nauðug sann-
færast. — Þá verð ég að biðja yður
margfaldlega afsökunar, sagði hún.
— En það hefur verið mjög gaman
að tala við yður, þótt þér séuð ekki
hinn rétti Joe. Hún hló stríðnislega
að einhverju, sem hann sagði: —
Já, það er alls ekki ómögulegt, að
ég geri það einhvern tíma. Ég elska
humar og svoleiðis
Lissa lagði tólið á og brosti við
Andy; — Hann bauð mér að koma
Framhald á bls. 43.
VIKAN 36. tbl. Jg