Vikan - 09.09.1965, Blaðsíða 36

NYL.OR-umgerðir
bæði fyrlr kvenfólk
og karlmenn nýkomnar
í miklu úrvali
EINKAUMBOÐ FYRIR:
SOCIÉTÉ DES LUNETIERS, PARIS.
GLERAUGNAVERZLUN
INGÓLFS S. GÍSLASONAR
SKÓLAVÖRÐUSTÍG 5.
allt út. Hann naut nú þjálfunar sinnar við hirð kraftaverkanna. Hann
sá í hendi sér, að Charles-Henri du Plessis-Belliére hafði augljóslega
verið fluttur með fríðu föruneyti til heimilis föður sins í Rue Faubourg
Saint-Antoine.
— Markgreifinn gaf fyrirskipun um, að allir yðar vagnar og hestar
yrðu fluttir þangað, var ekki svo? Og hann rændi yður á dimmri nóttu
og læsti yður inni i klaustri?
— Djöfullinn hirði Philippe!
Hún nennti ekki að hræsna, Þótt hún væri frammi fyrir þjónunum.
Hún gaf reiði sinni lausan tauminn. Til að fá þjónustuliðið á sitt band,
sagði hún, að nú væri komið tækifærið sem það hafði beðið eftir til að
velgja starfsliði du Plessis markgreifa ærlega undir uggum fyrir að líta
alltaf niður á þjónalið Madame du Plessis, eins og það væri aðeins
sendisveinar, i stað þess að eiga eins mikinn rétt og þeir sjálfir á bláa
og rauða einkennisbúningnum, sem konungurinn sjálfur hafði útnefnt
handa Plessis-Belliére.
Hún sagði hverjum og einum, frá hinum lægsta til hins æðsta, að
vopnast kylfum, spjótum og jafnvel sverðum og koma sér til Faubourg
Saint-Antoine. Hún ætlaði að fara á undan í burðarstól.
Hópurinn barði á eikarhliðið á Hötel du Plessis. Dyravörðurinn
haliaði sér út um dyrnar á íbúð sinni og reyndi að miðla málum. Hann
haíði bein fyrirmæli frá markgreifanum að opna ekki hliðið fyrir
neinum — alls engum, allan daginn.
— Opnaðu fyrir húsmóður þinni, öskraði „Sverðfinnur" Malbrant
og veifaði ógnandi með tveimur fallbyssuhvellhettum, sem hann hafði
fyrir einhverja tilviljun haft í frakkavasanum. — Eða ég sver við orð-
stír minn sem skylmingamaður, að ég skai kveikja í þessum hvell-
hettum, hérna beint undir nefinu á þér, og sprengja upp ibúðina þína
og allt liðið og senda það beint til helvítis.
Rakan hafði þegar kveikt í löngum kaðli.
Skelfingu lostinn sagðist dyravörðurinn skyldi opna hliðið undir eins
fyrir Madame la Marquise, með þvi skilyrði, að hinir yrðu allir úti.
Angelique lofaði honum því, að það yrði engin árás gerð undir eins,
né heldur yrði bardagi hafinn, og hann opnaði hliðið rétt nógu mikið
til að hleypa henni og Giiandon stúlkunum inn.
Um leið og hún var komin inn, átti hún ekki í erfiðleikum með að
finna flóttafólkið. Hún barði barnfóstruna, þreif ungbarnið og var á
leiðinni út, þegar La Violette gnæfði allt í einu frammi fyrir henni.
Hann sór, að sonur markgreifans myndi aðeins yfirgefa húsið yíir
liðið lik hans.
Angelique hellti sér yfir hann á Poitou mállýzkunni, sem hann skildi
mætavel, því hann var einnig frá Poitou.
Að lokum hörfaði hann lítið eitt, kastaði sér á kné við fætur hennar
og bað hana með tárin í augunum að miskunna honum. Markgreifinn
hefði heitið honum grimmilegum refsingum, ef hann léti barnið sleppa.
E'm ógnunin var sú, að hann skyldi reka hann, og Það fannst La Vio-
lette óbærilegt, því hann hafði verið með markgreifanum árum sam-
an. Saman höfðu þeir lagt að velli fyrsta íkornann í skógum Nieul,
og hann hafði fylgt honum í öllum hans orrustum.
Meðan þessu fór fram, var þjónn í bláum og rauðum einkennis-
búningi á þeysireið á leið til Saint-Germain, í von um að ná mark-
greifanum, áður en Þjónn hans og eiginkona skæru hvort annað á
háls í París.
Skriftafaðir markgreifans kom og reyndi að koma vitinu fyrir hina
bálreiðu móður. Þegar hann var að gefast upp, lét hann senda eftir
ráðsmanni fjölskyldunnar, Molines. Þegar Angelique sá þennan gamal-
kunna mann, þráðbeinan, þrátt íyrir hvítt hárið, rénaði hefnigirni
hennar.
Molines stakk upp á, að þau settust saman fyrir framan eldinn. Hann
óskaði henni til hamingju með þetta fallega barn, sem myndi feta í
fótspor föður síns.
— En hann ætlar að taka hann frá mér.
— Þetta er sonur hans, Madame og — þér verðið að trúa mér —
ég hef aldrei séð mann í hans stöðu jafn barnalega glaðan yfir erf-
ingja.
■—• Þér eruð alltaf á hans bandi, sagði Angelique, en ekki illskulega.
— Ég get vel ímyndað mér, hversu hamingjusamur hann er, vegna
allra þeirra þjáninga, sem hann hefur valdið mér. Kvikindisháttur
hans gengur jafnvel fram úr þvi, sem þér höfðuð sagt mér.
Samt samþykkti hún að senda þjónustuliðið heim og bíða róleg, þar
til eiginmaður hennar kæmi aftur — með einu skilyrði — að Molines
gengdi embætti hins hlutlausa dómara.
Um kvöldið kom Philippe heim og sporarnir hans hringluðu eins
og venjulega. Hann fann Angelique og ráðsmanninn í vinsamlegum
samræðum við eldstæðið.
Charles litli Henri lá við brjóst hennar og saug af miklum ákafa.
Eldsbjarminn glitraði á sívölum, hvítum hálsi hennar. Philippe var
svo heillaður af þessari sjón, að Molines vannst tími til að rísa á fætur
og skýra frá því, hve hræðilega það hafði fengið á Madame du Plessis
að uppgötva, að barnið hennar var horfið. Vissi Monsieur du Plessis ekki,
að ungbarn þurfti á móður sinni að halda? Heilsa barnsins var enn
ekki orðin styrk, þrátt fyrir gott útlit, og ef það færi á mis við móður-
mjólkin, myndi það hafa ill eftirköst alla ævina. Og Madame du Plessis
átti á hættu að fá hitasótt, sem myndi gera það að verkum, að öll
mjólk hyrfi. úr brjóstum hennar.
Nei, Philippe vissi ekki neitt um þessa hluti — þeir voru allt of
langt frá hans reynzlu. Á andliti hans mátti lesa áhyggjur og vantrú.
En Molines vissi, hvað hann var að tala um. Hann var sjálfur marg-
faldur faðir, og nú var hann orðinn afi.
Markgreifinn reyndi eina leið enn:
— Hann er sonur minn, Molines. Ég vil hafa hann undir mínu þaki.
— Sé sú raunin, Monsieur le Marquis, verður Madame du Plessis
að búa hér hjá honum.
Það fór hrollur um bæði Angelique og Philippe við þessa tilhugsun.
Hvorugt þeirra sagði orð. Þau litu hvort á annað eins og leikfélagar,
sem kastazt hefur í kekki milli, en ætla samt að gera gott úr því.
— Ég get ekki yfirgefið hina drengina mína tvo, sagði Angelique.
— Þeir geta einnig flutt hingað, sagði Molines. — Húsið er svo
sem nógu stórt.
Og Philippe neitaði því ekki.
Molines fór. Hann hafði ekki lokið sínu starfi. Philippe hélt áfram
3Q VIKAN 36. tbl.