Vikan - 16.09.1965, Qupperneq 16

Eg varð hreint og beint að
fara þessa ferð. Þetta var
mér nokkurs konar guðleg
köllun og hafði í mörg
herrans ór hvílt ó mér eins
og mara. Eg skal segja þér,
að einu sinni gisti ég við Hofs-
jökul í blíðskaparveðri um há-
sumar, og ég varð svo snortinn
af fegurð hálendisins, tign jökl-
anna og heiðríkjuloftsins, að ég
komst í svipaða stemmingu og
skáldið sem kvað: Þú bláfjalla-
geimur með heiðjöklahring um
hásumar flýg ég þér að hjarta.
Þá varð ég gripinn þessari sterku
þrá eftir hálendinu, og henni
varð ég að svala.
Þetta sagði Pétur Jónsson
bóndi á Egilsstöðum. Þessi 61
árs gamli garpur vann fyrir
skömmu það afrek að ríða við
fimmta mann 800 km. yfir há-
lendi íslands, leið sem kannske
aldrei hefur verið farin síðan
sögur hófust. Þegar ég hitti Pét-
ur niðri á Hótel Vík þrem dög-
um eftir komuna til Reykjavík-
ur, var ekki hægt að sjá á
honum nein þreytumerki. Það
var frekar hægt að ímynda sér
að hann hefði legið og sleikt
sólskinið í Sundlaug Vesturbæj-
ar, síðast liðinn hálfan mán-
uð en að hann hefði nýlega
sundriðið mestu fljót landsins,
elzt við strokuhesta, svangur,
blautur og villtur, velzt af baki í
kviksyndi og lifað mestmegnis
á skrínukosti í tvær vikur. Hann
var fús til þess að segja mér
frá ferðinni, sem hann sagði að
hefði verið sú stórkostlegasta,
sem hann hefði nokru sinni far-
ið. Honum sagðist svo frá:
— Þetta var í raun og sann-
leika stórfengleg ferð. Hún jafn-
aðist á við geimskot. Þessu
gleymi ég aldrei, svo lengi sem
ég lifi, og nú finnst mér, ég
geta dáið drottni mínum sæll
og rólegur eftir að vera búinn
að fullnægja þessari köllun
minni.
— Atti þessi köllun þín mest-
an þátt í því að ferðin var far-
in?
— Já, ég var upphafsmaður
þessarar ferðar. Það var að vísu
nokkuð langt síðan ég hafði ætl-
að mér að fara þessa ferð, en
það strandaði á því að ég fékk
engan með mér, og svona ferð
getur maður ekki farið einsam-
all. Núna fékk ég aftur á móti
fjóra í lið með mér, þá Sverri
Scheving Thorsteinsson jarðfræð-
ing, Gunnar Egilsson flugradío-
virkja, Ármann Gunðmundsson
húsasmið og Ingólf Örnólfsson
bankafulltrúa.
— Hvernig leizt nú vinum og
vandamönnum á þessa ráðagerð
ykkar?
— Það var nú upp og ofan.
Mörgum fannst við vera að ana
út í hrenustu ófæru, en öðrum
leizt vel á þetta hjá okkur. Ég
held jafnvel að biessaðar eig-
inkonurnar okkar hafi verið
bjartsýnar, ja náttúrlega fyrir ut-
an okkur sjálfa, því að bjart-
sýnin stafaði benlínis af okkur
alla leið.
— Hvenær lögðuð þið svo af
stað í þessa miklu reisu?
— Það var 18. júlí kl. 7 að
kvöldi. Ætlunn var nú að leggja
af stað miklu fyrr um daginn,
en hestarnir eru tregir úr heima-
högum, og það reyndist erfitt
að koma sér af stað með allt
sitt hafurtask. Margir vinir og
kunningjar fylgdu okkur úr
hlaði, og mér fannst eins og
sumir byggjust ekki við að sjá
okkur aftur, þeir ættu að sjá
okkur núna, við höfum held ég
aldrei litið betur út. Það var létt
á okkur brúnin, þegar við lögð-
um af stað, reyndar var hún nú
alltaf létt, en þó alveg sérstak-
lega í byrjun. Við ætluðum upp-
haflega að vera bara rúma viku
á leiðinni og við tókum alls
ekki með í reikninginn alls kon-
ar óhöpp, sem komu fyrir. Klukk-
an tvö aðfaranótt 19. komum
við að Skriðuklaustri og gist-
um þar um nóttina. Daginn eft-
if fórum við svo þvert yfir Fljóts-
dalsheiði og komum um kvöldið
að Brú á Jökuldal, sem er efsli
bær í byggð.
— Þið hafið náttúrlega verið
vel nestaðir fyrir svona langa
ferð um óbyggðir.
— Já, nesti höfðum við nóg,
en maturinn vildi skemmast hjá
okkur. Ég átti til dæmis heið
urinn af því að eyðileggja fyrir
okkur smjörið og ég þótti alls
ekki heppilegur birgðamálastjóri
með matvæli, en annars var
Sverrir nú ráðskonan okkar og
leysti það starf af hendi með
prýði. Hann er alveg sérstaklega
nákvæmur og honum blöskraði
oft reiðuleysið á okkur austan-
mönnum og kallaði okkur i
gamni Kasper, Jesper og JónaT-
an.
— Hvert fóruð þið svo frá
Brú?
— Við héldum upp Brúardali
við Laugarvelli og við stönzuð-
um hjá fornu býli, sem hefur
verið mjög afskekkt og við hugs-
uðum um, hvað það hlyti að
hafa verið einmanalegt að búa
Jg VIKAN 37, tW,