Vikan - 16.09.1965, Page 26

Nýtt útfit
Ný tækni
Málmgluggar fyrir
verzlanir og skrif-
stofubyggingar í
ýmsum litum og
formum.
Málmgluggar fyrir
verksmiðjubygging-
LÆKJÁ/tQÓTU. HÁFNÁHFIMM. — SlMl 50023
og ekki nóg með, að hann væri
rændur öllum sínum peningum,
heldur var hann klæddur úr hverri
einustu spjör og að lokum hent í
höfnina. Það varð honum til lífs,
að hann hafði ekki smakkað dropa
þetta kvöld og var þar að auki
vel syndur. En það voru ekki allir
eins heppnir og hann. Þeir sem
stóðu að þessum óhæfuverkum
þurftu ekki alltaf að vera innlend-
ir glæpamenn, heldur gat oft ver-
ið um að ræða sjómenn, sem strok-
ið höfðu af skipum eða verið skild-
ir eftir og urðu með einhverjum ráð- ,
um að ná sér í peninga, hvort sem
var með góðu eða illu.
Þegar við mættum í silfurnám-
unni, var ég búinn að fá fullnóg af
Astralíudvölinni og ákvað að fara
aftur á sjóinn. En Raggi var ekki
búinn að fá sig saddan, hann ætl-
aði að verða milljónamæringur
þarna og þess vegna kvöddumst við
með fullum friði og vinsemd. Ég
komst á skip frá sama skipafélag-
inu og ég hafði áður verið hjá og
lagði af stað til Evrópu á nýjan
leik. En Raggi hélt áfram að leita
gæfunnar í Ástralíu. Eftir það hitt-
umst við ekki fyrr en við vorum
báðir komnir upp til íslands og báð-
ir milljónalausir. Annars væri það
ábyggilega góð saga um það,
hvernig Ragga reiddi af úti í Ástra-
líu öll þessi ár. Það væri áreiðan-
lega gott efni í blaðaviðtal.
Það sem eftir var af minni utan-
landsdvöl, hélt ég mig aðallega við
sjónn og alltaf á norskum skipum,
þangað til ég kom hingað heim árið
1958 og var þá búinn að vera í
siglingum í 4 ár. Þrátt fyrir það,
að oft var misjafn lýður á skipun-
um, voru yfirleitt mjög góð samtök
um borð á milli strákanna. Það var
til dæmis, þegar ég kom úr Ástra-
líutúrnum, að ég féll fyrir borð í
Miðjarðarhafinu og tafði skipið um
þrjú korter. Skipstjórinn varð að
gefa skýrslu, þegar í land var kom-
ið um þetta og tjáði mér, að senni-
lega yrði ég hýrudreginn, þar sem
ég hefði einnig strokið af öðru
skipi. Ég varð að vonum niður-
dreginn, yfir þessu og sagði klefa-
félaga mínum frá vandræðunum.
Og það var ekki lengi verið að
redda því. Áður en dagurinn var
liðinn, höfðu allir aðrir en yfirmenn-
irnir á skipinu skrifað undir skjal,
þar sem hótað var uppsögn og af-
munstringu, ef ég yrði hýrudreg-
inn. Skýrslan sá aldrei dagsins Ijós.
Enda hefði það kostað útgerðina
mun meira að munstra nýja skips-
höfn, heldur en sá gróði sem áunn-
izt hefði vlð að hýrudraga mig.
En svonD var andinn á milli strák-
anna góður. Nú voru þetta strák-
ar, sem ég hafði ekki séð áður
en ég kom þarna um borð, en þrátt
fyrir það voru allir sem einn mað-
ur að mótmæla.
Annars er það atvik, sem mér
verður alltaf minnisstæðast frá min-
um ferðum utanlands. Það er, þeg-
ar ég sat í fangelsi á Filippseyj-
um. Málavextir voru þeir, að við
lágum í Manila á Filippseyjum að
lesta hamp. Ég fór í bíó um kvöld-
ið með einni innfæddri vinkonu
minni, sem hét Anna. Þegar ég var
búinn að skila henni heim, ætlaði
ég að ganga niður í skip. En niðri
við höfn sá ég, að einhver slags-
mál voru þar. Þegar ég kom nær sá
ég, að þar var bátsmaðurinn af
skipnu í einhverjum erjum við inn-
fædda. Meðan hann var að af-
greiða einn, ætlaði annar að læð-
ast aftan að honum og rota hann
með heljarmiklum lurk. Ég var ekki
lengi að hlaupa að og afvopna
hann, og þar með skipti það eng-
um togum, að ég var kominn í bar-
dagann. Þetta voru einhver ógur-
legustu slagsmál, sem ég hef nokk-
urn tímann lent í. Við vorum tveir
á móti sæg af hálfvitlausum Filipps-
eyingum. Enda voru þeir ekki lengi
að koma okkur undir. Og þarna
tröðkuðu þeir á mér og spörkuðu
eins og þeir ættu lífið að leysa.
Allt í einu tvístraðist þó hópurinn.
Ástæðan var sú, að lögreglan var
komin í spilið. Þegar ég var að rísa
á fætur, vatt einn úr lögreglunni
sér að mér og lamdi mig heljar-
högg á höfuðið. Ég er ennþá með
ör eftir höggið, það nær hálfa leið
yfir höfuðleðrið á mér. Ég hálf-
vankaðist við þetta. Bátsmaðurinn
var löngu hlaupinn og ég ætlaði
að gera slíkt hið sama og stinga
mér inn í mannfjöldann, sem kom-
inn var til að fylgjast með viður-
eigninni. En fólkið var ekki alveg
á því að sleppa mér og hélt mér
föstum og tafði mig, þangað til
lögregluþjónninn var risinn á fæt-
ur á ný. Einhver náungi í hópnum
var svo velviljaður að stinga mig i
handlegginn með hníf. Ég hafði
samt af einhvern veginn að komast f
burtu og slapp inn á búllu, sem var
í nágrenninu. En þegar ég kom þar
inn, var ég orðinn svo máttlaus
af blóðmissi, að ég datt niður og
gat mig hvergi hreyft. Þetta er ein-
hver undarlegast tilfinning, sem ég
hef nokkurn tímann fundið til. Mað-
ur hefur fulla sjón og heyrn og skyn-
semi, en getur hvorki hreyft legg
né lið. Lögreglumaðurinn kom von-
bráðar askvaðandi þarna inn og
byrjaði á því að gefa mér eitt högg
í viðbót með kylfunni, áður en
hann tók mig út með sér. Hann fór
með mig niður á lögreglustöð, þar
sem tekin var heilmikil skýrsla af
atburðinum. Allt fór fram á ensku
og auðvitað var það lögregluþjónn-
inn, sem sagði frá atburðunum.
Þegar búið var að skjalfesta fram-
burðinn, var ég beðinn um að
skrifa undir. Ég leit á skýrsluna og
sá, að mér var gefið að sök að
hafa ráðizt á lögregluna í starfi
og lamið hana að fyrra bragði.
Ég neitaði því algerlega að undir-
rita skjalið og eftir nokkuð stapp
var farið með mig í burtu. Þá fyrst
var farið með mig á stjíkrahúe og
fékk ég þar hina beztu aðhlynn-
ingu. Eftir að gert hafði verið að
sárunum, var ég færður ( steininn
og fékk að dúsa þar til morguns.
Þá hófust ný réttarhöld, en ég neit-
aði enn sem fyrr að skrifa undir
12 ▼•IAI* 3t. »w.