Vikan - 30.12.1965, Blaðsíða 23

loforð né játningar, en trúnaðartraust yðar, bros og alvarleg orð voru
ekki annað en gildrur, sem ég einn gat fallið í. Ég hef þjáðst ólýsanlega
af því að hafa ekki tekið yður í arma mína, og af Því að þora ekki að
gera Það af ótta við að missa yður lengra frá mér.... En hvað hefur
öll mín þolinmæði, öll mín gætni gert? Sjáið nú bara hvernig þér hafið
lítillækkað mig, með því að gefa yður á vald ómerkilegum villimanni
frá Karpatafjöllum! Hvernig get ég fyrirgefið yður það? Hversvegna
skjálfið þér svona? Er yður kalt?
—• Nei ég er hrædd.
— Við mig?
— Við vald yðar, Sire.
— Það þykir mér leitt að heyra. Hann spennti mjúklega greipar um
mitti hennar. — Ekki vera hrædd. Þér eruð eina persónan, sem ég kvelst
af að vita, að óttast mig. Mig langar að þér getið fundið gleði I mér,
hamingju, fullnægju. Hvað vildi ég ekki gefa fyrir bros yðar? Eg hef
árangurslaust leitað að einhverju, sem gæti sigrað yður. Ekki skjálfa,
ástin mín, ég skal ekki meiða yður. Ég get Það ekki. Þessi nýliðni mán-
uður hefur verið mér heilt helviti. Ég hef alsstaðar leitað að augum
yðar. Og ég gat ekki hætt að hugsa um yður í örmum þessa Rakoczys.
Ó hvað mig langaði til að drepa hann!
— Hvað hafið þér gert við hann, Sire?
— Nú, svo það eru örlög hans, sem þér hafið áhyggjur af, sagði hann
og hló. — Svo það er hans vegna, sem þér hafið safnað hugrekki til
að ganga fram fyrir mig? Jæja, þér getið verið róleg. Þessi Rakoczy
yðar er ekki einu sinni í fangelsi, svo að Þér getið séð hversu réttlátan
dóm þér hafið fellt yfir mér. Ég hef hlaðið á hann gjöfum. Ég veitti
honum allt, sem hann hefur um langt skeið verið að reyna að hafa út
úr mér. Hann er farinn heim til Ungverjalands með alla vasa fulla af
gulli, til að sá óeiningu milli Þýzkalandskeisara og Ungverjalandskon-
ungs og Okraínumanna. Þetta kemur heim við mínar fyrirætlanir, ég hef
enga þörf fyrir frið í Mið-Evrópu um Þessar mundir. Svo allt hefur
farið á bezta veg.
Af þessari ræðu náði Angelique aðeins einni setningu. — Hann er
farinn heim til Ungverjalands. Það var eins og henni hefði verið rek-
in löðrungur. Hún var ekki viss um, að tengsl hennar við Rakoczy stæðu
mjög djúpt, en henni hafði ekki dottið í hug eitt andartak, að hún
myndi ekki sjá hann framar. Nú var hann kominn í fjarlægt land, svo
villt og langt í burtu, að það var eins og á annarri plánetu. Konungurinn
hafði allt í einu ýtt honum úr lífi hennar, og hún myndi aldrei sjá
hann framar.
Hana langaði að æpa af reiði. Hún vildi fá að sjá Rakoczy aftur.
Hann var elskhugi hennar, hreinn og heiðarlegur og ástríkur. Hún
þarfnaðist hans. E'nginn hafði rétt til að ráða lífum annarra á þennan
hátt, eins og þeir væru strengbrúður. Hún sá rautt I reiði sinni.
— Að minnsta kosti létuð þér hann hafa nóg af peningum, hróp-
aði hún. — Svo hann geti barizt við konungana og rekið þá út og
frelsað fólkið sitt undan einvöldunum, sem sitja á Þeim og leika sér
að lífum þeirra, eins og þeir væru brúður, svo hann geti gefið þeim
frelsi til að hugsa, til að anda, til að elska....
— Þegið! hrópaði konungurinn og greip heljartaki um axlir hennar.
— Þegið! Svo varð rödd hans rórri. — Ég sárbið yður að móðga mig
ekki, ástin mín. Ég gæti ekki fyrirgefið yður það. Ekki sýna mér
hatur. Það kemur við hjartað í mér. Þér þurfið ekki að segja neitt,
sem aðeins gerir bilið lengra á milii okkar. Við verðum að nálgast,
Angelique. Veitið ekki mótspyrnu. Komið. Hann leiddi hana með sér
að marmaratjörn, þar sem vatnið glitraði eins og perla. Brjóst hennar
gekk upp og niður af mæði. Tennur hennar voru samanbitnar, og það
þrengdi að hálsi hennar. Afl konungsins yfirbugaði hana. Hann strauk
enni hennar eins og henni fannst svo gott, og hún lét stjórnast af
karlmannleik hans.
— Ég bið yður að hleypa yður ekki í æsing. Madame du Plessis-
Belliére myndi aldrei fyrirgefa yður það.
Hún kjökraði og hallaði sér að honum. Þreytt og niðurbrotin. Hann
tók við henni. Sólin, sem var að setjast, varpaði rauðgullnum bjarma
á hár hans. Aldrei fyrr hafði henni verið ljóst, hvílík orka hans var.
Nú gerði hún sér grein fyrir því, að síðan fyrsta morguninn, sem hún
kom eins og fugl til fuglatemjara, til Versala til að vera krýnd gyðja
vorsins, hafði hún, án þess að vita það, verið i hendi konungsins. Ef til
vill þvermóðskasta dýrið, sem hann hafði nokkru sinni tamið, en
honum hafði tekizt það, sem hann ætlaði. Hann hafði alltaf sýnt þolin-
mæði, farið með launung og gát, en látlausri ró villidýrsins, sem bíður
eftir að fórnarlambið komi til þess. Hann settist við hlið hennar, þrýsti
henni hlýlega að sér og talaði blíðlega.
— Hversu undarleg ást okkar er, Angelique!
— Er þetta aðeins spurning um ást?
— Fyrir mig, já. Ef það er ekki ást, hvað er Það þá, spurði hann
ástríðufullur. — Angelique.... Það er nafn, sem fylgir mér í draumum
mínum! Þegar ég get, vinnu minnar vegna, loka ég augunum. Það
færist yfir mig drungi, og nafn yðar myndast á vörum mínum, Ange-
lique. Ekkert hefur í eins rikum mæli megnað að trufla mig við vinnu
mína. Stundum óttast ég þessa ást, sem ég hef leyft að gagntaka sál
mína. Mér liggur við öngviti eins og af sári, sem ég óttast að muni
aldrei gróa. Þér ein getið gert mig heilbrigðan. Mig dreymir — já,
stundum dreymir mig í raun og veru — um nóttina, sem ég fæ að
halda heitum, ilmandi likama yðar fast upp að mínum. Og mig dreymir
um það sem er ennþá dýrmætara, þann hluta yður, sem ekki er hægt
að kaupa eða taka með valdi. Mig dreymir um bros yðar — svo létt,
svo vingjarnlegt, svo fullt af fyrirheitum — sem ljómar til mín yfir
fjöldann á stórum degi, þegar sendinefnd erlends rikis kemur, og ég
er aðeins konungurinn, sem ber hina þungu skikkju, fram eftir spegla-
salnum — augnaráð frá yður, sem gefur til kynna, að ég sé að gera rétt
.... Gretta, sem sýnir afbrýðissemi yðar.... um venjuleg smáatriði,
sem ég veit ekki almennilega um.
— Hafa ástmeyjar yðar ekki veitt yður þetta allt?
— Þær eru lagskonur mínar, ekki vinkonur. Ég hef viljað halda
því þannig. Þetta er dálítið annað.
Hann leit á hana með augnaráði, sem ekki var eingöngu þrá, heldur
einnig tilfinning, þrungin aðdáun, blíðu og trausti, svo óvenjulegt fyrir
konung, að hún gat ekki haft augun af augum hans. Svo hún sá hann
skýrt og greinilega nú, eins og einmana mann, sem teygði til hennar
hendurnar frá fjallstindi. Ör og þögul spurðust þau á með augunum.
Gljáfrið í vatnsorgelinu, ásamt flautukenndum hljóminum, var eins
og framandi sinfónia, sem umlukti þau í orðlausu hamingjuloforði.
Angelique óttaðist, að hún myndi láta undan. Hún sneri höfðinu til
hliðar og rauf töfrana.
— Hvað hefur gerzt milli okkar, Angelique? Hvað hefur komið milli
okkar? Hver er þessi múr, sem ég reyni árangurslaust að rjúfa?
Hún tók hönd um ennið og reyndi að hlægja. — Ég veit Það ekki.
Ef til vill stolt eða ótti. Ég hef ekki það til að bera sem þarf fyrir til
þess erfiða hlutskiptis að vera konungleg ástmær.
— E’rfiða hlutskiptis? Þér eruð hörð í orðum.
— Mér þykir það leitt, Sire. En leyfið mér að tala hreinskilnislega
við yður, meðan enn er tími. Að vera alltaf ljómandi, alltaf með yfir-
Framhald á bls. 44.
VIKAN 52. tbl. 23