Vikan - 30.12.1965, Blaðsíða 24

Það má með sanni segja, að Helga syngi daginn út og inn. Hún syngur
mikið með börnunum sínum, og í tómstundum er hún ýmist að syngja
í kór, stjórna kór eða syngja verk klassisku meistaranna með undirleik
Gústavs Jóhannessonar.
Því meir sem maður gefur af sjálfum sér, þeim mun meir fær
maður í staðinn, segir Helga Magnúsdóttir, kennari, og það voru
einmitt þessi orð hennar, eða e.t.v. ekki síður á hvern hátt hún sagði
þau, sem sannfærðu mig um það, að hún væri kennari af lífi og
sál.
Ég heimsótti hana eitt sinn að loknum kennsludegi. Hún dreif
fram kaffi og sagðist vera sársvöng eftir langan dag. Og ég var
ekki undrandi á svengdinni, þegar hún upplýsti, að hún hefði ver-
ið í stórfiskaleik við börnin sín í flestum frímínútum þann daginn.
Þetta með stórfiskaleikinn olli mér hins vegar nokkurri furðu, þeg-
ar hún skömmu síðar sagði mér, að hún neyddist eiginlega til að
eiga bíl, af því að hún væri orðin svolitið fótafúin, eins og hún orð-
aði það. En eftir því sem á samtalið leið, varð mér ljóst, að það
gildir einu, að hverju Helga gengur, lestrarkennslu eða söngstjórn,
hannyrðum eða stórfiskaleik, hún gerir það ævinlega heils hugar,
og þá getur ekki annað eins lítilræði og fótafúi orðið þröskuldur í
vegi.
Þó að ég hefði grun um, að áhugi Helgu beindist að aðskiljan-
legum viðfangsefnum, lá beinast við, að við ræddum fyrst um
kennslustarfið.
— Þú hefur alla tíð kennt við ísaksskóla, er það ekki?
— Jú, ég útskrifaðist vorið 1943, og ég man enn þann dag seinni
veturinn minn í Kennaraskólanum, þegar ísak Jónsson sjiurii mig,
24 VIKAN 52. tbL
F ■
man eg engin
! KRISTÍN HALLDÓRSDOTTIR RÆÐIR VIÐ
Helgu Magnúsdóttur
1KENNARA
\ MYNDIR: KRISTJÁN MAGNÚSSON.
1