Vikan - 30.12.1965, Blaðsíða 34

Sívaxandi fjöldi farþega staðfestir, að
það sé engu síður vegna fróbœrrar fyr-
irgreiðslu en hagstœðra fargjalda að
þeir ferðast með Loftleiðum.
OSLOAR, GAUTABOROAR, KAUPMANNAHAFNAR, HELSINGFORS, AMSTERDAM og LUXEMBORGAR. -
Vegna góðrar samvinnu við önnur flugfélög gefa Loftleiðir úfvegað flugfarseðla fil allra erlendra
flugstöðva. Upplýsingar eru gefnar í skrifsfofum Loflleiða og fyrirgreiðsla fúslega veitf. Loffleiðir
bjóða íslenzkum viðskipfavinum sínum þriggja til fólf mánaða greiðslufresf á allt að helmingi
þeirra gjalda, sem greidd eru fyrir flugför á áætlunarflugleiðum félagsins. — TRYGGIÐ FAR MEÐ
FYRIRVARA. - LOFTLEIDIS LANDA MILLI.
MOFTLEWm
óð útí og tók laxinn. Þvínæst rétti
hann henni hendina og leiddi hana
f land. En honum reyndist ógerlegt
að hafa af henni augun; hún var
blóðrjóS í framan og feimnisleg á
svipinn, aldrei þessu vant. Svostóðu
þau þarna stundarkorn, hvort
frammi fyrir öðru; vatnið rann úr
fötunum hans, en honum var eigi að
síður mjög heitt, og hann var á
einhvern hátt miður sín, það var
eins og hefði dregið úr honum
allan mátt.
— Þér verður kalt, sagði hún
loks; röddin var annarleg, lág og
blíð.
Hann hristi höfuðið. — Þú verð-
ur innkulsa, ef þú flýtir þér ekki í
fötin, tautaði hann, og þekkti ekki
sinn eigin róm.
Þá leit hún snöggt í augu hans,
og það var eitthvað í tilliti hennar,
sem' gerði hann alveg ruglaðan.
Hann hafði litla reynslu af konum,
en eitthvert hugboð sagði honum
að nú gæti hann faðmað hana, nú
myndi hún láta að vilja hans. En
hann var sem stjarfaður, gat ekki
hreyft legg eða lið. Mikilleiki þess
unaðar að vefja hana örmum lam-
aði hann algjörlega, varnaði hon-
um athafna og máls. Hann hafði
aldrei átt neina ósk heitari, en stóð
þarna samt eins og drumbur, og gat
ekkert aðhafzt. Hann hafði aldrei
faðmað konu, og þrá hans var svo
algjör, svo umgeipnandi, að hún
breytti honum í saltstólpa.
Enn leið drykklöng stund. Og
loftið í kringum þau var sem hlað-
ið ráfmagni. Svo skall þrumuveðr-
ið á: — Skammastu þín, bjáninn
þinn! sagði hún, og rödd hennar
var full af fyrirlitningu. — Starir
bara á mig, eins og naut á nývirki
— hvað ertu eiginlega að hugsa
um? Svo hló hún hátt og háðslega.
— Þú ert asni! sagði hún.
Auðvitað er ég fábjáni, hugsaði
hann, og fór allt í einu að skjálfa
af kulda. Hún er aðeins barn, hún
er telpa ennþá, og hitt var bara
ímyndun. Hann laut höfði, skömm-
ustulegur á svip, og tók upp jakk-
ann sinn.
Hún var móðguð í nokkra daga á
eftir, en tók hann svo í sátt, og
enn áttu þau marga unaðslega
daga og nætur. En hann var ráð-
inn í starf við verzlun frænda síns
í Reykjavík, og varð að vera kom-
inn þangað fyrsta september. —
Síðasta kvöldið sat hún á rúm-
stokknum hans, þegar hann var
háttaður, og hélt í höndina á hon-
um — þau sváfu öll í litlu baðstof-
unni. Hún sagði ekki margt, en
fékk hann þó til að lofa því að
koma aftur næsta sumar, í leyfinu
sínu. — Eg get ekki hugsað mér að
sjá þig aldrei aftur, hvíslaði hún í
eyra hans. — Góða nótt — og Guð
blessi þig, sagði hann. Það var
kökkur í hálsinum á honum.
Konan mannsins rumskaði og
rétti úr sér. — Æ, andvarpaði hún.
— Mikið f jandi eru þessar rútur leið-
inlegar. Svo glaðvaknaði hún allt
f einu. — Heyrðu — erum við kom-
in framhjá bænum — ha? Hún leit
hvasst á mann sinn. — Af hverju
vaktirðu mig ekki — mér hefði þótt
gaman að sjá þangað heim ennþá
einu sinni! — Nú jæja, það er vfst
ekki orðið mikið að sjá. Svipur
hennar bliðkaðist og hún hallaði
sér að manninum. — Manstu ennþá
sumarið okkar? spurði hún, og und-
irhökurnar dilluðu, þegar hún
brosti. — Það var nú indælt. En mik-
ill bölvaður aumingi varstu, að
hafa ekki manndáð í þér til að
94 VIKAN 52. tbl.