Vikan - 13.01.1966, Qupperneq 22

„Kappakstursbrautin er okkar orrustuvöllur. Þetta
er heiðarleg barátta. Það hafa allir samskonar vopn, og
við vitum hvað bíður okkar, ef við beitum þeim ekki
rétt, eða ef þau eru ekki í fullkomnu lagi. Við vitum líka,
að það verður aðeins einn, sem hreppir fyrsta sætið. —
Fyrir utan kappakstursbrautina erum við vinir. Við
skemmtum okkur saman, kætumst, hlæjum, rífumst og
ræðum um allt milli himins og jarðar. — En þegar rás-„
merkið hefur verið gefið, vélarnar nötra og hvína, það
syngur í hjólbörðunum og bílarnir gleypa hvern kíló-
metra af brautinni með ofsahraða, þekkjumst við ekki
lengur. Þá er ekkert til, sem heitir tillitssemi. Við ieik-
um allir sama leikinn og leikreglurnar þekkjum við. Við
sjáum ekkert og skynjum ekkert, nema veginn og næsta
bíl fyrir framan. Við beitum öllum brögðum til að kom-
ast fram úr honum og síðan þeim næsta, og þannig á-
fram, þar til framundan er aðeins auð brautin, sigur-
inn, heiðurinn og verðlaunin. — Þetta getur verið hættu-
legur leikur. Hann krefst kunnáttu, ódrepandi áhuga,
reglusemi og góðra tauga. Þetta er ekki sami leikur og
sumir iðka á kraftmiklum bílum á götum stórborga. Hjá
þeim, sem beztum árangri hafa náð, er þetta ekki leng-
ur íþrótt, heldur list.“
Þannig komst Sverrir Þóroddsson að orði, er Vikan
ræddi við hann fyrir skömmu. Sverrir er eini íslending-
urinn, sem hefur kappakstur að aðalatvinnu. Hann
sagði, að fólki hér heima þætti ugglaust lítið til atvinnu
sinnar koma, enda enginn neitt frá honum heyrt, fyrr
en bifreið hans hvolfdi á kappakstursbrautinni í Hró-
arskeldu í Danmörku síðasta sumar. Slíkur atburður
væri lítt til álitsauka.
En við skulum gefa Sverri orðið: „Ég er 21 árs og
hefi haft áhuga á þessari íþrótt frá því að ég var 15
ára gamall. Ég sá þetta fyrst í ævintýraljóma, myndir
í blöðum af skælbrosandi kappaksturshetjum. Ég komst
Fyrir utan skólann í Norfolk í Englandi. Bíllinn er Lotus, skrcyttur Tovij Ánni fSt irinancc.ftn ir*
fyrstu fjórum bikurunum, sem Sverrir fékk. " ■ ■■ CltUlliavUi
22 VIKAN Z. tbl.