Vikan - 13.01.1966, Síða 26

Ævíntýralegir
peningar ef
vel gengur
um kappakstursmanni, og ekki hefur sú saga orðið til að auka
hróður minn né íþróttarinnar. Það var þegar bíl mínum
hvolfdi í kappakstri á Hróarskelduhringnum.
Þegar ég hélt að bíllinn minn væri kominn í sæmilegt lag,
fór ég til Danmerkur til að taka þátt í svonefndri Danish
Grand Prix. Okuhringurinn í Hróarskeldu er 1100 metra lang-
ur. Þetta er ólánsbraut að allra dómi, óslétt og illa löguð.
Keppninni var þannig hagað, að allir þáttakendur voru látn-
ir spreyta sig í tveimur hópum í forkeppni. Þeir, sem beztum
árangri náðu, tóku síðan þátt í aðalkeppninni. Ég var settur í
fyrri hópinn í forkeppninni. Þegar stjórnandinn gaf merki
um að kappaksturinn skyldi hefjast og ég ætlaði að leggja
af stað, snerist drifskaftið í sundur. Ég varð því úr leik í það
skiptið. Mér tókst að ná í annað drifskaft og koma því á
sinn stað og gat varla verið með i seinni hópnum í forkeppn-
inni. Ég náði mjög góðum tíma og tryggði mér þátttöku í
aðalkeppninni. Hún hófst eftir hádegi á sunnudegi og voru
áhorfendur um 30 þúsund.
Ég var sjötti í röðinni á marklínunni er keppnin hófst, en
bílarnir voru alls 20. Þegar eftir að við vorum lagðir af stað
komst ég í fjórða sæti. Skömmu síðar fór bíllinn, sem var
á undan mér, útaf og var ég þá kominn í þriðja sæti. Við átt-
um að aka átta hringi. I sjötta hringnum varð slysið. Við
ókum upp á hæð, síðan undir brú og þá kom beygja til vinstri.
Bíllinn, sem var á undan mér, fór aðeins út fyrir akbrautina
og þeytti smásteinum inn á hana. Það hlýtur að hafa verið
þetta grjót, sem olli því að það sprakk hjá mér. Á kapp-
akstursbílum eru mjög þunnir hjólbarðar. Það eru aðeins tvö
strigalög í þeim. — En hvað um það, — ég missti algjörlega