Vikan - 13.01.1966, Síða 28

Profumo
Framhald af bls. 4.
lund, og kostnaðinn vð það hef-
ur hann að miklu leyti greitt úr
eigin vasa. Samstarfsmenn hans
eru stórhrifnir af honum og vist-
mennirnir eiga engin orð til að
lýsa eðallyndi hans. „Hann kem-
ur fram við mig eins og ég væri
sjálf drottningin", sagði gömul
kona, „og hann sem hefur séð
drottninguna og sjálfur verið
gestur hennar, já, hann kann al-
deilis að umgangast konur“.
Sem dæmi um vinsældir hans
má einnig geta þess að vistmenn
Toynbee Hall eiga rétt á að kjósa
fjóra af tuttugu og fimm mönn-
um í borgarráðið á staðnum, og
við síðustu kosningar kusu þeir
allir Profumo, þrátt fyrir mót-
mæli hans sjálfs. Einnig má geta
þess að borgarstjórinn í Stephn-
ey, en hann gengst fyrir sam-
komum í því skyni að heiðra
fólk, lét velja Profumo sem heið-
ursgest, þess má geta nærri að
Profumo var hrærður af þessum
sóma.
Kannski þegar allt kemur til
alls lítur hann of alvarlegum aug-
um á sína fyrri yfirsjón. Var
þetta í raun og veru svo alvar-
legt? Hann hélt við léttúðardrós
og þrætti fyrir það seinna, hafa
ekki margir gert slíkt hið sama?
Samlandar hans finna til sam-
úðar með honum og virðast hafa
tekið hann í sátt, að minnsta
kosti sýndi skoðanakönnun um
Profumomálið, sem haldin var
fyrir skömmu, að flestir þátt-
takendur töldu Profumo alls ekki
svo afleitan.
Við vitum öll um fortíð Pro-
fumos, en hvað framtíðin ber í
skauti sínu er ennþá óráðið, en
eftir öllum sólarmerkjum að
dæma mun Profumo halda áfram
að vinna að vexti og viðgangi
Toynbee Hall. Þá Profumo og
Birmingham dreymir stóra
drauma um framtíð stofnunar-
innar. Þeir eru með fyrirætlan-
ir á prjónunum um það að reisa
heilsuhæli við stofnunina, ráða
þangað lækna og bæta að mikl-
um mun öll skilyrði til að hjálpa
bágstöddu og einmana fólki. Þeir
ætla að koma á fót miðstöð fyrir
ungt fólk úr öllu brezka sam-
veldinu, sem vill læra að verða
félagsráðgjafar. Þessi áform ná
þó aðeins tuttugu ár fram í tím-
ann, og þá verður Profumo orð-
inn sjötugur. Það væri gaman að
vita hvort þá muni nokkur benda
á hann og minnast þess að hann
var eitt sinn hneykslunarhella
alls heimsins, vegna þess að hann
var einu sinni óvarkár ...
★
Zontaklúbburinn...
Framhald af bls. 11.
gekk að nema vegna hljóðfallsins,
allir sungu ó sinn hótt, svo undir
fók í stofunni.
— Þegar hægt var að tala við
frk. Willemoes, reyndi ég að fræð-
ast og spurði hana m.a. um ferðir
hennar til annarra landa, sem eru
orðnar býsna margar.
— Jó, hún hefur farið í nóms-
ferðir og á ráðstefnur, þar sem mál
heyrnardaufra voru á dagskrá. „Af
þessu hef ég mikið lært, sem síðar
hefur orðið mér lærdómsríkt. Þar
hef ég séð að barn getur hjálpað
öðru barni, oft og einatt betur en
nokkur fullorðinn. Þau eru mjög
þolinmóðir kennarar og geta stagl-
azt á sama orðinu, þangað til heyrn-
ardaufa barnið getur sagt það. Ég
geri kröfur til barnanna, það glæð-
1r sjálfstraustið, en umfram allt má
ekki vorkenna barninu með heyrn-
artækið".
— Þessi stund er mér ógleyman-
leg.
— Eftir heimkomuna sagði ég
frá þessu merkilega starfi, á fundi
í klúbbnum, og mátti segja að kon-
urnar fylltust eldmóði, og hefur
þessi áhugi aldrei dofnað síðan.
— Þetta er sannarlega ánægju-
legt að heyra. En hvað um fram-
haldið?
— Nauðsynlegt var að breyta
skipulagsskrá Margrétarsjóðs, en
það gekk greiðlega. Ekki sáum við
okkur fært að hefja framkvæmdir
án þess að hafa með í ráðum
lækni og leituðum þvf til Erlings
Þorsteinssonar, sérfræðings í háls-,
nef- og eyrnasjúkdómum og veitti
hann okkur aðstoð og varð ráð-
hollur leiðbeinandi okkar og hjálp-
arhella.
— í samráði við dr. Bentzen var
ákveðið að bjóða fram styrk til
fóstru, sem síðan færi til Árósa til
náms við heyrnarstöðina, undir
handleiðslu dr. Bentzens.
— í ágúst 1960 fór María Kjeld
utan til náms á vegum Zontaklúbbs-
ins, var lengst af f Árósum, en
heimsótt líka heyrnarstöðvarnar í
Odense og Kaupmannahöfn og
dvaldi í Danmörku í 9 mánuði við
nám og starf.
— En ekki hefur verið nóg að
mennta stúlku, einhvers meira hef-
ur þurft með?
— Ekki er þvf að neita. Til þess
að María Kjeld gæti hafið þetta
aðkallandi starf, þurfti að kaupa
heyrnarmælitæki og skapa henni
starfsaðstöðu. Ræddum við því við
borgarlækni dr. Jón Sigurðsson,
hvort hjálpar væri að vænta í
Heilsuverndarstöðinni með húsnæði
og rekstur heyrnarstöðvar. Tók
borgarlæknir einstaklega vel þeirri
málaleitan, þó segja mætti að þeg-
ar væri drepið í hverja smugu f
húsinu.
— Keypti Zontaklúbburinn sfðan
nauðsynleg tæki, leikföng o.fl. sem
til þurfti og var þeim komið fyrir
í húsakynnum barnadeildarinnar í
Heilsuverndarstöðinni. En því mið-
ur getur starfið þar ekki byrjað
fyrr en eftir kl. 5, þegar barna-
deildin lokar. Þetta er að vísu ekki
góð aðstaða, en stendur til bóta.
Heyrnarstöðin tók síðan til starfa
3. nóv. 1962.
Stöðugt bréfasamband hefur ver-
ið við dr. Bentzen og fyrir hans
atbeina kom yfirlæknir heyrnar-
stöðvarinnar í Odense, dr. Chr.
Röjskjær, hér á leið sinni frá Græn-
landi og hélt fyrirlestur í háskólan-
um á vegum Zontaklúbbs Reykja-
víkur í sept. 1962, og í fyrra bauð
Zontaklúbburinn og Barnaverndar-
félag Reykjavíkur dr. Bentzen hing-
að til fyrirlestrahalds.
— Við höfum alltaf litið svo á, að
nauðsynlegt væri að kynna almenn-
ingi sem nánast, hvað hægt er að
gera fyrir heyrnardauf börn strax
á unga aldri.
— Og hvað er það, sem hægt er
að gera?
— Nú verð ég að taka mér orð
dr. Bentzens í munn og svara: —
Leita læknis strax og foreldrana
grunar að eitthvað sé að, en bíða
ekki þangað til börnin komast á
skólaaldur. Þá hafa þau misst af
þeim dýrmæta tíma, sem þeim er
eðlilegt að mynda mál, eða á aldr-
inum 2 — 4 ára.
— Hafi þau einhverjar heyrnar-
leifar fá þau heyrnartæki, en það
þarf að venja þau á að nota þau.
Það er ekki nóg að þau fái tæki,
sem nofuð eru einstöku sinnum,
heldur verða þau að venjast því,
að nota þau frá morgni til kvölds.
Það er mikið þolinmæðisverk í
mörgum tilfellum og reynir á for-
eldrana að gefast ekki upp. En
hafi barn heyrnarleifar og venjist
á að nota heyrnartæki, getur það
gert gæfumuninn hvort það getur
e.t.v. síðar gengið í venjulegan
skóla. í Danmörku er mikil áherzla
lögð á að heyrnardauf börn séu
sem mest með heilbrigðum jafn-
öldrum sínum.
— Er ekki erfitt að fá heyrnar-
tæki, sem eru mátuleg hverju barni?
— Jú, því nauðsynlegt er að
taka mót af eyrunum og smíða
eyrnatappa eftir því. Til þess að
heyrnartækið komi að fullu gagni
verður eyrnatappinn að falla vel
að, hvorki má hann vera of rúmur
né of þröngur.
_ í sumar sem leið auglýstum
við styrk til hjúkrunarkonu, fástru
eða kennara til þess að fara utan
og læra smíði eyrnatappa, heyrn-
armælingar o.fl.
— Fyrir valinu varð ungur kenn-
ari Birgir Ás Guðmundsson að
nafni. Hóf hann nám 1. september
við heyrnarstöðina í Árósum. Álít-
ur hann að nám hans komi að
meira gagni þegar heim kemur, ef
hann snýr sér aðallega að kennstu-
og uppeldismálum, auk þjálfunar í
heyrnarmælingum. Þessvegna er
nú ákveðið að bjóða fram styrk til
tannsmiðs, sem vildi fara utan og
læra smíði eyrnatappa, þar sem
tæknin við gerð þeirra er mjög
skyld tannsmíði.
— Á hvaða aldursskeiði eru þau
börn sem heyrnarstöðin hefur tek-
ið til rannsóknar?
— Þau eru innan 6 ára aldurs,
ennþá er hvorki starfslið né hús-
rými til að veita viðtöku öllum ald-
ursflokkum.
— Auk þess fer Marfa Kjeld í
barnaskóla borgarinnar og mælir
heyrn allra 7 og ára barna. Finni
hún þar eitthvað grunsamlegt, eru
börnin tekin til nákvæmrar skoðun-
ar I heyrnarstöðinni. Erlingur Þor-
steinsson er til viðtals í stöðinni
einu sinni í viku og á heyrnarstöð-
ina geta allir læknar sent börn,
sem þeim finnst ástæða til að láta
heyrnarprófa.
UNGFRU YNDISFRIÐ
býður yður hið lancteþekkba
konfekt frá NÓA.
HVAR E R ORKIN HANS NOA?
Þaf cr alltaf saml lcikurinn I hcnnl Ynfl-
UfHtt okkar. Hún hcfur faiIS (irklna hans
N6a cinhvcrs staSar i blaBlnu og helttr
gttium verílannum'handa þelm, sem cetur
IubAIS írklna, Verfllaunin ctu stór kon-
íekfkasíl, íullur af bczta konfcktl, og
IranffMBirtainn er auSvitaS SœlgætisgcrS-
1n KZl.
SlSast er dregiS var hlaut vorSIaunin:
Ársæll Harðarson,
Ásbraut 19, Kópavogi.
Vinninganna má vitja í skrifstofu
Vikunnar. 2. tbl.
2g VIKAN 2. tbl.