Vikan - 03.02.1966, Blaðsíða 11

^wSíííísSiS
íMtii r
| ff Í í
uu M, j
II Éll ' 1;?.. j
»:| v íU
J§ ■ i g ^ ÉJ
i
i
stök spurning, og ég hafði ekki
lengi setið ( þessum notalega, dó-
lítið slitna skrifborðsstól, þegar ég
bar hana fram.
— Ert þú Hjalti litli?
— Hélztu það? Nei, ég er ekki
Hjalti, en þó erum við dólítið lík-
ir, eins og ég var barn. Sveimhuga,
draumlyndir, dólítið gruflandi. En
það er ekki mín bernska, sem ég
lýsi í sögunum um Hjalta. Að vísu
ólst ég ekki upp hjá föður mínum,
fyrr en eftir 8 ára aldur, fluttist
með móður minni á milli bæja,
eins og Hjalti litli. En heimilin í
sögum Hjalta eru ekki lík þeim
heimilum, sem við dvöldumst á.
Og mæður okkar voru ekki líkar,
báðar ósköp góðar að vísu, en
móðir Hjalta var ekki eins skyn-
söm og móðir mín. Eða fannst þér
hún skynsöm?
Ég hafði reyndar ekki leitt hug-
ann að því, en þegar ég hugsaði
mig um, mundi ég, að hún var
fyrst og fremst góð.
— En auðvitað byggir maður allt-
af eitthvað á eigin reynslu. Þú sérð
t.d. Borgarfjörðinn 1 flestum mín-
um sögum. Og persónurnar eru
sprotnar upp úr fólki, sem ég hef
kynnzt, börnunum, sem ég hef
kennt.
— Hvað kom þér til að gerast
kennari?
— Það verður nú eiginlega að
skrifast á reikning Sigurðar heitins
Thorlaciusar. Hann kenndi mér í
Héraðsskólanum að Laugarvatni á
sínum tíma, og okkur kom vel sam-
an. Þegar hann var orðinn skóla-
stjóri Austurbæjarbarnaskólans,
hafði hann orð á því, að sig vant-
aði kennara og dreif mig eigin-
lega þar með í Kennaraskólann. Eg
réðst svo til hans strax að loknu
prófi og hef ekki fundið hvöt hjá
mér til að skipta um starf eða
starfsstað þau 32 ár, sem liðin eru
síðan.
— Er ekki starf barnakennarans
dálítið erfitt?
— í það starf skyldi enginn fara,
sem ekki hefur áhuga á mannin-
um sjálfum.
— Og samskipti þin við börnin
hafa kannski orðið til þess, að þú
fórst að skrifa barnabækur?
— Það er ekki víst, að ég hefði
lagt út á þá braut annars.
— Lestu ekki stundum þín eigin
verk fyrir nemendur þína?
— Jú, ég hef stundum lesið fyrir
þau úr handriti.
— Prófar sem sagt sögurnar á
þeim?
— Það má kannski segja svo.
Annars er þeirra álit ekki góður
prófsteinn. Þau vita, að þetta er
eftir mig og vilja gera mér til geðs
með því að hafa gaman af þessu.
— Þú ert hógvær, Stefán.
— Ja, kannski það. Annars get
ég nú verið dálítið grobbinn lika!
— Hefurðu ekki eignazt marga
góða vini í gegnum starfið?
— Jú, jú, það hef ég sannarlega.
Annars hefur barnakennarinn dá-
litla sérstöðu í hugarheimi fólks.
Það skapast oft náið samband milli
kennara og barns, en svo þegar
barnið þroskast i fullorðna mann-
eskju, verður það oft feimið við
gamla kennarann sinn, einkum ef
það hefur ekki staðið sig upp á
10 hjá honum. Okkur finnst þetta
allt svo barnalegt, sem við aðhöfð-
umst í bernsku. Og við erum 'elm-
in við það. Er það ekki?
— En þetta er ekki alltaf svona.
Til dæmis komu til mín í vor fimm
ungar stúlkur með hvítu húfurnar
sínar til að þakka mér minn hlut
í þeirra heiðursdegi. Svoleiðis ylj-
ar manni.
— Þú sagðist lesa sögurnar þín-
ar stundum fyrir nemendur þína.
Hvernig finnst þér annars búið að
islenzkum börnum með lesefni?
— Það er búið að venja þau á
að lesa þvaður, og það er auð-
vitað fullorðna fólkinu að kenna.
Þetta hefði alls ekki þurft að fara
svona. Þú hefur kannski tekið eft-
ir því, að af um 300 bókatitlum,
sem nú eru á markaðinum, er einn
fjórði hluti barnabækur. Það er
eitthvað skrítið við það.
— Fyrir nokkrum árum, — ja,
kannski 10 árum, gerði ég svo-
litla könnun á bókaeign 200 barna
frá 8 til 12 ára í Austurbæjarbarna-
skólanum. Og jú, mikil ósköp, það
voru góðar bækur innan um, en
megnið var þýtt rusl. Og ekki hef-
ur það batnað siðan. Það eru allt-
af uppi raddir um, að ástandið sé
ekki sem bezt. En hvað er gert?
— Nei, meinið er, að það er
alltaf verið að græða á blessuðum
börnunum og unglingunum. Hverj-
ir eru það t.d. aðrir en ungling-
arnir, sem verða af með stjarn-
fræðilegar fjárupphæðir [ vasa há-
vaðahljómsveita, sem þeytast hver
- Fyrir nokkrum árum,
- jo, kannski 10 árum,
gerði ég svolitla könn-
un á bókaeign 200
barna frá 8 til 12 ára
í Austurbæjarbarna-
skólanum. Og jú, mikil
ósköp, það voru góðar
bækur innan um, en
megnið var þýtt rusl.
Og ekki hefur það
batnað síðan.
Framhald á bls. 34.
VIKAN 5. tbl.