Vikan - 03.02.1966, Blaðsíða 30

urnar. Hann var alveg undrandi,
en sagði svo: — Mér finnst grein-
in ágæt, en ég er ekki hrifinn
af yfirskriftinni ...
Yfirskriftin var nefnilega:
„Hinn glaðværi piparsveinn öld-
ungadeildarinnar".
24. júní, nokkru eftir að þessi
grein var birt opinberuðu þau
trúlofun sína, hann og Jackie.
Það kvöld flýtti öldungadeildar-
þingmaðurinn sér ennþá meira
en vant var, hann ætlaði að
fljúga til Hyannis í trúlofunar-
veizluna. Um leið og hann æddi
út ú;r dyrunum hrópaði hann:
— Á mánudaginn skrifum við
lista yfir brúðkaupsgestina ...
Það eiga aðeins að vera nokkrir
góðir vinir.
Á mánudagsmorgun byrjuðum
við strax á listanum, cn eftir
því sem iengra leið á daginn
lengdist listinn.
Þriðja júlí lokaði öldungadeild-
in snemma svo Kennedy ákvað
að spila golf þangað til hann
flygi til Cape Cod. Hann hafði
beðið Jackie að hitta sig á flug-
stöðinni. Hann fór þangað á síð-
ustu stundu, eins og vant var,
en þar var engin Jackie. Hann
hringdi þá til mín og spurði
hvar hún væri, en ég vissi það
ekki.
— Finnið hana og hringið svo
til mín.
Ég hringdi í alla þá staði sem
hugsanlegt var að ég gæti náð
sambandi við hana, en það bar
engan árangur. Meðan ég var
að þessu hringdi hann sjálfur
frá flugstöðinni og nú var hann
reglulega ergilegur.
— Hún er ekki komin ennþá
og flugvelin er farin. Hversvegna
hafið þér ekki náð í hana?
Einmitt í sömu andrá kom
Jackie spássérandi inn, mjög
glaðleg á svipinn. — Hún er hér,
andartak ... sagði ég í símann.
Hvað hann sagði við hana veit
ég ekki, en hún varð hálfvand-
ræðaleg á svipinn og spurði
hvernig hún kæmist sem fyrst
til flugstöðvarinnar. — Ég var
að skoða sængurfatnað og postu-
lín, svo ég gleymdi alveg tím-
anum, sagði hún við mig í af-
sökunartón. Ég hefði getað sagt
henni að það væri ekki hægt að
gleyma tímanum, þegar John
Kennedy ætti í hlut.
Einn daginn sagði hann við
mig: — Ég á von á pakka frá
Tiffany, það er ábyrgðarpakki.
Komið með hann inn til mín
strax og hann kemur.
Pakkinn frá skartgripaverzlun-
inni kom og ég flýtti mér inn
með hann. Nokkru seinna kom ég
aftur inn á skrifstofuna hans, þá
sat hann við skrifborðið með sex
dásamlega falleg armbönd fyrir
framan sig. Hann leit upp:
— Ég held þessum þrem, en
hin getið þér sent til baka. Ég
ætla að gefa Jackie eitt þeirra f
afmælisgjöf, en hún á að fá að
velja sjálf hvert þeirra hún vill.
2Q VIKAN 5. tbl.
Morguninn eftir minntist hann
ekkert á armböndin og ég hélt
að hann hefði gleymt öllu sam-
an, eða gefið henni öll þrjú arm-
böndin. En nokkrum dögum síðar
kom bílstjórinn hans og sagði
við mig:
— Sjáðu hvað ég fann í
hanzkahólfinu í bílnum. Er þetta
nokkurs virði?
Armbönd sem voru miklu
meira virði en bíllinn höfðu leg-
ið í ólæstu hanzkahólfinu í marga
daga.
LJLJUU
LILUU
LILUU
LILJU BINDI
ERU BETRI
Fást í næstu búð
Ég og maðurinn minn fórum
í brúðkaupið í Newport. Jackie
hefur aldrei verið failegri en í
brúðarkjól sínum, sem var úr
fílabeinslitu tafti. Þegar Cushing
kardináli hafði gefið þau saman
kyssti John Kennedy brúði sína
og hinn dásamlegi brúðarmars
Mendelsons dunaði yfir mann-
fjöldann meðan þau gengu hægt
út úr kirkjunni, og gátu alls ekki
leynt því hve óendanlega ham-
ingjusöm þau voru.
John og Jackie Kennedy fóru
í brúðkaupsferð til Acapulco í
Mexiko.
Morguninn eftir að þau komu
þangað hringdi hann til mín.
Hann var í vondu skapi, sérstak-
lega vegna þess að símasamband-
ið var svo slæmt.
— Hversvegna létuð þér mig
ekki vita að við þyrftum fæð-
ingarvottorð til að komast hing-
að. Ég baðst afsökunar og sagð-
ist senda þau í hraðbréfi.
— Það þarf ekki héðan af,
sendiráðið hefur komið þessu í
lag og fullvissað yfirvöldin hér
um að við séum ekki njósnarar.
Svo heyrði ég ekkert í honum,
en heyrðist hann segja eitthvað
um að hann væri slæmur í aug-
unum og spurði hvað það væri.
— Það er ekkert að augunum
í mér, en það er mjög greinilegt
að það er eitthvað að eyrum
yðar, öskraði hann í símann. Svo
sagðist hann vona að mér væri
Ijóst að svona mistök mættu aldr-
ei henda góðan einkaritara.
Tíu dögum seinna hringdi hann
aftur og þá frá Kaliforniu. Hann
var glaður og reifur og ég fann
að hann saknaði spennunnar í
stjómmálaheimi Washington-
borgar, því að hann spurði um
allt og alla.
Þegar þingið kom aftur saman
í janúar 1954, byrjaði hann aft-
ur að vinna fram eftir á kvöldin
og fljótlega fór Jackie að hringja
til mín.
— Góða frú Lincoln, reynið
þér nú að fá Jack til að koma
snemma heim í kvöld. Ég held
það sé ekki gott fyrir hann að
vinna svona mikið.
Það var auðvitað alveg von-
laust að reyna að fá hann til að
hætta vinnu á kvöldin svo við
Jackie gerðum samning okkar á
milli. Það var ákveðið að ef þau
voru boðin eitthvað út að kvöldi,
þá léti hún mig vita strax á
morgnana, svo að ég hefði nægan
tíma til að ýta honum af stað í
tæka tíð.
Einu sinni, snemma morguns
í miðjum janúar, var hringt frá
dreifingarfyrirtæki í Baltimore
og sagt að þeir hefðu verið beðn-
ir um að senda fisk til þing-
mannsins og spurt hve lengi skrif-
stofan væri opin. Ég mundi þá
eftir því að ég hafði séð mynd
af Jackie þar sem hún var að
elda mat fyrir manninn sinn, og
datt í hug að þetta væri einhver
sérstök fisktegund, sem hún ætl-
aði að nota í einhvern ákveðinn
rétt, og bað því manninn sem
hringdi um að senda fiskinn
heim til hjónanna.
Um kvöldið hringdi Kennedy
til mín.
— Góða frú Lincoln, það er
fiskur í bílskúrnum mínum.
Hvemig stendur á því? Fiskur-
inn nær að minnsta kosti meter
út á heimkeyrsluna. Þá fór ég
að skilja að þetta var ekki neinn
venjulegur fiskur, enda kom það
á daginn. Þetta var gríðarstór
flugfiskur sem hann hafði veitt
á brúðkaupsferðinni og Jackie
hafði látið stoppa hann upp og
senda honum hann, til þess að
koma honum á óvart. Seinna var
honum komið fyrir á veggnum
á skrifstofunni og Jackie lét setja
áletraða silfurplötu á fiskinn til
minningar.
Vorið 1954 hafði hann óskap-
lega mikið að gera, bæði á skrif-
stofunni og líka þurfti hann að
sinna mörgum skyldum í sam-
kvæmislífinu. Þá fór ég að talca
eftir því að hann átti í stöðugt
meiri erfiðleikum út af verkjum
í bakinu. Ef hann missti eitthvað
á gólfið bað hann mig alltaf um
að taka það upp og hann svar-
aði aldrei ef einhver spurði
hvernig honum liði. Hann vildi
alls ekki neina meðaumkvun og
vildi heldur ekki láta fólkið í
Massachusetts halda að hann væri
veikur. Hann notaði stundum
hækjur, en faldi þær þegar ein-
hver kom í heimsókn.
Áreynzlan við að dylja sárs-
aukann og stöðugt fleiri skyldu-
störf voru alltof mikið álag á
krafta hans. Hann var oft geð-
stirður og þar sem svo erfitt var
fyrir mig að gera honum til hæf-
is, var ég farin að hugsa um að
fá mér annað starf.
Þegar bakverkirnir voru ó-
bærilegir fór hann að sitja kyrr
í sæti sínu í öldungadeildinni, í
stað þess að fara til herbergis
síns milli ræðuhaldanna. Ég varð
að fara til hans og taka upp það
sem hann las fyrir. Svo var hann
líka farinn að neita flestum heim-
boðum og í lok maí var hann
farinn að nota hækjur allan dag-
inn.
Þingið lauk störfum 20. ágúst
og þó fór Kennedy til Cape Cod
og var þar til septemberloka. En
snemma í október fengum við að
vita að hann ætti að leggjast inn
á sjúkrahús í New York. Hann
var skorinn upp 21. október og
lá hættulega veikur í margar vik-
ur, en í desember var hann orð-
inn það hress að hann gat farið
til bústaðar fjölskyldunnar á
Palm Beach í Florida.
Um sama leiti varð ég sjálf
veik og var frá vinnu í fleiri
mánuði. Kennedy gekk undir
aðra aðgerð og eftir það varð
hann mikið betri til heilsunnar
og gat hafið starf að nýju, full-
ur áhuga. Ég var það lengi að
nú mér eftir sjúkdóminn að hann
treysti mér ekki til að vinna svo
erfitt starf sem það var að vera
einkaritari hans. Ég vann því við
aðra vinnu á skrifstofunni, þótt
mér þætti það hálfgerð niður-
læging. En svo fór Kennedy til
Evrópu í október og daginn sem
hann kom til baka hafði einka-
ritari hans tekið sér frí til að
heimsækja foreldra sína. Það var
ekki laust við að hann væri reið-
ur yfir þessu tiltæki hennar.
Svo var það í nóvember að
hann sagði við Ted Sorensen að
hann ætlaði að skipta um einka-
ritara. Þegar Kennedy kallaði
mig inn á skrifstofu sína var eins
og að ég hefði aldrei hætt að
vinna þar. Ég var einfaldlega
einkaritari hans aftur.
Framhald í næsta blaði.
/