Vikan - 03.02.1966, Blaðsíða 44

snöggt ó hann, svo þaut hann upp
í bílinn og sneri sér að senditæk-
inu.
Tveir aðrir stóðu og horfðu ó bíl
David með spurnaraugum.
— Takið manninn út og gætið
hans. Hann fékk höfuðhögg, en
hann er ekki minn siúklingur. Hann
heitir John Barca. Lögreglustjórinn
skaut bróður hans, er hann var að
starfi. Sprengiurnar eru við dyr lög-
reglustjórans.
sínar starfsaðferðir. Hann varð að
treysta ó sínar, eins og aðrir treystu
honum. Það var tilgangur lífs hans.
I þetta skipti var það ekki auð-
velt.
Klukkan var þrjó stundarfiórð-
unga gengin í sex.
Hann nóði til slysastofunnar
klukkan sex. Aðstoðarmaður hjólp-
aði honum með Mike March út úr
bílnum. Connie var ens og andi,
— Ég kem. Þakka þér kærlega
fyrir, Dave. Faðir Connie virtist
skilja.
Nú hafði hann lokið skyldu sinni.
Hann þaut að skiptiborðinu. Joan
Dixon var þar. — Hvar er Maggie?
— Hún er farin heim, læknir. Fyr-
ir löngu.
Hann sneri sér við. Anddyrið var
rökkvað; mjög dauf morgunskíma
þrengdi sér inn. Hl jóð vinnandi
siúkrahússins bergmálaði í hliðar-
Maggie kom hlaupandi út úr
myrkrinu. Hann breiddi út armana
og hún flaug í fang hans, án þess
að hika.
— Ég hringdi til aðalstöðvanna.
Svo ég veit hvað skeði. Það er
allt I lagi með pabba. Dave, þú . . .
— Auðvitað er allt ( lagi með
mig, sagði lögreglustjórinn. Svo
gekk hann í burtu. Hann vissi ó-
sjálfrátt, hvað við átti. Hann hafði
einnig störfum að gegna.
Íffifc ROS
ERUÐ ÞER AÐ BYGGJA?
Sé svo, viljjum vér benda yöur á smekklegustu og
stflhreinustu eldhúslnnréttingar á markaðnum
- vestur-þýzka gæöavöru
Uppsett innrétting er til
sýnis á skrífstofu vorri
EINKAUMBOÐ:
BIRGIR ARNASON
HEILDVERZLUN - Hallveigarstíg 10 - Sími 14850
Hann sneri sér að því að laga
til sjúkling sinn. Hann var mjög
þjáður. — Læknir, sagði hann. Þetta
var bæn um hjálp og náð. Þetta
var neyðaróp, sem David Blain
mátti ekki hafa að engu.
— Ég fer með hann á sjúkra-
húsið, sagði hann við lögregluna
— núna undir eins.
— Já, læknir, sögðu lögreglu-
mennirnir. — Sjáumst síðar.
Hann sneri bílnum við og hélt af
stað. Hann heyrði þjáningarstunur
og grát frá farþegunum. Hafði
hann getað komið skilaboðunum
nógu fljótt? Hafði lögreglustjórinn
þegar .. . ? Hafði Maggie verið
komin heim . . . ?
Doktor Blain vissi það ekki, og
hann beið ekki eftir upplýsingum.
Bitur í skapi vissi hann, hvað hann
átti að gera. Hann gat ekki farið
heim að húsinu til að sjá, hvað
hafði komið fyrir þar. Aðrir menn,
tileinkaðir öðrum hlutum, höfðu
44 VIKAN 5. tbl.
sem gekk í þoku. David hjálpaði
henni inn á biðstofuna. Doktor
Parker var mættur og þeir rann-
sökuðu höndina nákvæmlega og
tóku ákvarðanir. Það varð að
ganga fyrir.
Ó, guð, hvað hafði orðið um
Maggie? Hvað hafði skeð?
Þeir ákváðu að reyna að bjarga
hendinni. Ef til vill myndu nýju
lyfin . . .
Connie hallaði sér f stólnum upp
að veggnum. Uppgefin. David tók
um úlnlið hennar. — Hvað nú?
spurði hún andstutt. Ekkert var raun-
verulegt. Hún var peð.
— Hvíldu þig bara, sagði hann
vingjarnlega.
Hann hringdi ( föður Connie. —
Herra Miller, þetta er David Blain.
Connie er á sjúkrahúsinu. Hún er
í miklum vandræðum, held ég.
— Ég kem strax, líður henni illa?
— Það er Mike, en hún þarfnast
þín.
göngunum. En það beið engin í
forstofunni.
Hann hljóp af stað, en ( sama
bili opnuðust dyrnar og lögreglu-
stjórinn birtist.
— Halló, Dave. Lögreglustjórinn
greip um hönd hans. — Þú komst
mér til að hringja til allra mikils-
virtra manna ( bænum. Hverjum
hefði getað dottið í hug, að ég
væri maðurinn? En allt gekk vel.
Skipanirnar komu til aðalstöðvanna,
og ég komst út um glugga. Hvar
er Maggie?
David var þurr í hálsinum. —
Náðu þeir sprengjunum?
— Vissulega. Þær voru tvær.
Sterkar þó litlar væru.
— Þá er allt í lagi með hanal
David fann til skjálfta.
— Það hefði getað farið á ann-
an veg, sagði lögreglustjórinn. —
En hún kom ekki heim.
— Davel Davel Davel
David hélt utan um Maggie.
Hann ætlaði ekki að sleppa henni.
— Þín vegna, Maggie, var ég nærri
orðinn vitlaus. Ég komst að því hvar
sprengjurnar voru — og ég vissi,
að þú varst að fara heim.
— Hvernig átti ég að fara heim?
sagði hún með tárin í augunum.
— Ég varð að vita — ég varð að
vita, að það væri allt í lagi með
þíg-
— Ég varð líka að vita um þig,
sagði hann, — ég þarfnast þín. —
Af hverju fórstu ekki heim, Mciggie?
— Það er einfalt. Ég vissi að þú
myndir koma hingað ef þú kæm-
ir á annað borð nokkuð.
— Þú vissir, sagði hann hrærður.
Maggie tók um háls hans. — Ó,
Dave, auðvitað vissi ég það. Þú
varst með sjúkling. Veiztu ekki,
hvar ég vinn? Heldurðu, að ég
skilji ekkert?
★