Vikan - 03.02.1966, Blaðsíða 33

varð engin önnur en Louise de la Valliére. Þannig hafði hinni virðu-
legu prinsessu verið velt úr sessi af þessari lágstéttarstúlku. Stolt hennar
kom í veg fyrir, að hún léti sorg sína í Ijós, nema í einrúmi, eða í örm-
um beztu vinkonu sinnar, Madame de Montespan, sem nú hafði tekið
hennar stað. Hún hafði nú einmitt séð, við rúmstokk sinn, konunginn
og hinar þrjár ástmeyjar hans, hinar tvær fyrrverandi og þá núver-
andi, í furðulegri endurtekningu af draumi hennar um hina hástemdu
ást, sem hún hafði elt tilgangslaust, en aðeins hlotið svo mikla auð-
mýkingu fyrir.
— Já, já, sagði Angelique lágt.
Hún brosti ofurlítið beisklega. Madame hafði ekki haft það, sem til
þurfti, en ósigur hennar hafði gert hana hefnigjarna. Hún hafði alltaf
verið virðuleg, hugulsöm í garð annarra og gáfuð. Of gáfuð. Nú var
hún að deyja, umkringd fjandskap, eða í bezta lagi skeytingarleysi.
Það dró hulu fyrir augu hennar. Með vart heyranlegri röddu muldraði
hún: — Ég vildi óska, hans vegna, að hann gæti orðið ástfanginn af yður
.... yður. . .. vegna þess....
til hallarinnar, var ennþá hánótt. Henni var hleypt inn í fundarsal
konungsins, þar sem hann beið.
— Jæja?
— Því er lokið, Sire. Madame er dáin.
Hann drúpti höfði til að dylja tilfinningar sínar.
— Álítið þér, að henni hafi verið byrlað eitur? spurði hann að lokum.
Angelique yppti lítillega öxlum.
— Það er almanna mál, hélt konungurinn áfram. — En þér eruð
hleypidómalaus. Segið mér yðar álit.
— Madame hefur lengi óttazt, að hún myndi deyja af völdum eiturs.
Hún trúði mér fyrir því.
— Svo hún var hrædd. Við hvern? Nefndi hún nokkur nöfn?
— Hún vissi, að Chevalier de Lorraine hataði hana, og myndi aldrei
fyrirgefa henni þátt hennar í útlegð hans.
— Nokkrir fleiri? Segið mér það, gerið svo vel að segja mér það. Ef
þér segið mér það ekki, hver mun þá gera það?
— Madame sagði, að Monsieur hefði oft ógnað henni þegar hann
ROS barnaskórnir ero byggðir upp með það fyrir augum að barnsfóturinn sé frjóls og óþvingaður.
ROS barnaskórnir eru byggðir breiðir og með hóum hliðum við tærnar sem gerir það að verkum að þær eru leikandi frjólsar þó skórnir að öðru
leyti haldi vel að.
ROS barnaskórnir eru með góðu innleggi og hælarnir undir skónum teygja sig innanfótar fram undir ilina og gefa því enn betri stuðning.
ROS barnaskórnir eru skinnfóðraðir.
ROS barnaskórnir eru venjulega fyrirliggjandi í öllum litum og stærðum fró 18 — 27.
ROS barnaskóverksmiðjurnar hafa margsinnis verið verðlaunaðar fyrir að sameina í byggingu góða barnaskó og sérlega fallegt útlit.
★ Munið að vel með farnir barnsfætur eru ómetanlegur
fjársjóður til fullorðinsáranna.
SÖLUUMBOÐ:
AKRANES: Skóverzlunin StaSarfelI.
AKUREYRI: Lcðurvörur h.f.
BLÖNDUÓS: Kaupfélag Húnvetninga.
BORGARNES: Kaupfélag Borgfirðinga.
DALVÍK; Útibú K.E.A.
ESKIFJÖRÐUR: Kaupfélag Eskfirðinga.
GRAFARNES: Vcrzlunarfélagið Grund.
HAFNARFJÖRÐUR: Kaupfélag Hafnfirðinga.
HORNAFJÖRÐUR: Kaupfél. A-Skaftfellinga.
IIVAMMSTANGI: Kaupfélag V-Húnvetninga.
ÍSAFJÖRÐUR: Skóverzlun Lcós.
KEFLAVÍK: Skóverzlun Guðrúnar Einarsd.
PATREKSFJÖRÐUR: Magnús Guðmundsson.
REYÐARFJÖRÐUR: Verzl. Kristins Magnúss.
SAUÐÁRKRÓKUR: Kaupfélag Skagfirðinga.
SELFOSS: Skóbúð Selfoss h.f.
SEYÐISFJÖRÐUR: Verzlun J. E. Waage.
SIGLUFJÖRÐUR; Vcrzl. Ól. Thorarensen.
STYKKISHÓLMUR: Verzl. Sigurðar Ágústss.
ÞÓRSIIÖFN: Sigmar og Helgi.
VESTMANNAEYJAR: Axel Ó. Lárusson.
VÍK: Kaupfélag Skaftfellinga.
Góðir skór gleöja
góð börn
SKOHUSID
Hverfisgötu 82, sími 11-7-88.
Pósthólf 374, Rcykjavík.
Einkaumboð:
H. J. Sveinsson h.f.
Hún gat ekki lokið setningunni. Hönd hennar féll á sængina. Ange-
lique stóð upp og yfirgaf herbergið. Hún settist aftur á bekkinn fyrir
framan. Meðan hún beið, neyddi hún sjálfa sig til að biðja. Um klukkan
tvö um nóttina kom Bossuet og settist hjá henni, til að fá sér svolítið að
borða. Þjónn færði honum bolla af súkkulaði.
Florimond var enn á hlaupum og hvíslaði að Angelique að það liði
að endalokum Madame. Bousset lagði frá sér bollann og fór aftur inn
í herbergið.
I sama bili kom Madame Gordon-Huntly út og hrópaði: — Madame
er látin!
Eins og Angelique hafði lofað kónginum, bjóst hún þegar í stað til
að fara til Versala. Hana langaði að taka Florimond með sér, taka
hann burt frá jarðarfararundirbúningnum. Hún fann hann sitjandi
frammi í anddyrinu, þar sem hann hélt í höndina á níu ára gamalli
stúlku.
— Þetta er litla Mademoiselle, sagði hann. — Enginn skiptir sér af
henni, svo mér finnst ég verði að halda henni félagsskap. Hún gerir
sér enn ekki ljóst, að móðir hennar er dáin. Þegar það verður mun
hún gráta. Ég verð að vera hér til að hugga hana.
Angelique kvaddi hann og strauk óstýrilátt hárið. Góður Þegn tekur
þátt I sorg húsbónda síns og stendur með honum á erfiðleikatímum. Hún
var sjálf að fara til konungsins. Með tárin í augunum kyssti hún litlu
prinsessuna, sem virtist ekki djúpt snortin yfir hvarfi móðurinnar, sem
hún hafði varla þekkt, og ekki haft mikil samskipti við.
Á leiðinni til Versala voru margir fleiri vagnar. Angelique gaf ekli
sínum skipun um af fara fram úr þeim á fullri ferð. Þegar hún kom
var reiður.
Konungurinn andvarpaði djúpt. — Ef bróðir minn......... Hann lyfti
höfðinu: — Ég hef gefið fyrirskipun um að færa yfirborðþjóninn í
Saint-Cloud, Maurel, hingað til mín. Ég efast um, að koma hans dragist
lengi úr þessu. Bíðið, ætli ég heyri ekki í honum núna. Mig langar til
að þér verðið viðstödd komu hans. Felið yður þarna á bak við glugga-
tjaldið.
Angelique gerði eins og hann bað. Dyrnar opnuðust og Maurel kom
inn, leiddur milli Bontemps og foringja úr lífverðinum. Hann hafði
grófa andlitsdrætti, en skorti ekki hroka þrátt fyrir þjónssvipinn, sem
hann varð að bera samkvæmt starfi sínu. Konungurinn gaf þjóni sin-
um merki um að vera kyrrum. Lífvörðurinn fór.
— Lítið á mig, sagði konungurinn rólega við Maurel. Lífi yðar mun
verða þyrmt, ef þér segið mér sannleikann.
— Sire, ég mun ekkert segja yður annað en sannleikann.
— Gleymið ekki þvi loforði. Ef þér svlkið það, bíða yðar pyndingar.
Það er undir yður komið, hvort þér yfirgefið þessa höll lifandi eða
dauður.
— Sire, svaraði maðurinn rólega, — sé svo, væri hreinn kjánaskap-
ur að segja ósatt.
— Gott! Svarið mér: — Var Madame byrlað eitur?
— Já, Sire.
— Hver byrlaði henni eitrið?
— D’Effiat markgreifi og ég.
Konungurinn kipptist við: — Hver fékk yður til þessa hræðilega verks?
Og hvaðan fenguð þér eitrið?
öll réttindi áskilin — Opora Mundi, Paris. Framhald í nœsta blaSi.
VIKAN 5. tbl. gg