Vikan - 03.02.1966, Blaðsíða 12

- Fallegur bíll, sagði byssu-
maSurinn. Hógværð hans boð-
aði hættu. Hann beið eftir rétt-
um tíma og hann var í nánd.
Hann fylgdist með hreyfingum
David er hann setti í gang.
David gaf í, og þau hentust
áfram, eins og bíllinn væri eld-
flaug. Á þessum hraða gæti
hann ekki beygt inn á hrað-
brautina. En byssumaðurinn
hafði ekki athugað það.
Þau þutu hraðar og hraðar.
Hann setti olnbogann inn í
stýrishjólið og hélt höndunum
um höfuðið til að vernda það.
Smásaga
eftir
CHarlotte
Armstrong
Teikning: Baltasar
Síminn hringdi hótt í næturkyrrðinni. Ungi
læknirinn doktor Blain, hristi af sér svefnmók-
ið og tók upp símtólið, í fjórða skipti sem sím-
inn hringdi.
— Þetta er Connie Miller. Manstu eftir mér?
Hann leitaði í huga sér í gegnum þau ór,
sem hann hafði verið starfandi, hóskólaórin og
skólaórin. Jó, sú sæta. Sú fjöruga og vinsæla.
Endur fyrir löngu hafði feiminn unglingur,
sem hét David Blain, fengið leyfi til að bjóða
henni á ball. Sársaukafull og ruglingskennd
reynsla, því hún hafði verið drottning í hinni
hverfulu veröld og hann utangátta.
— Ó, já, Connie, sagði hann með karlmann-
legri röddu. Og svo, af því að klukkan var hálf
fimm um nótt, spurði hann hana hvað amaði
að.
— Það er Mike. Hann er veikur! Nú fann
hann óttann, sem kom svo oft í gegnum sím-
ann að næturlagi. — David, geturðu komið?
Fljótt? Við erum á gamla Benton búgarðinum
við hraðbrautina. Geturðu gert það?
— Hvað heldurðu að sé að honum? spurði
hann með rólegri röddu þess, sem þarf að fá
upplýsingar.
— Það er höndin. Það grefur í henni og
hann hefur hita. Hann er ekki með sjálfum
sér og ég er hrædd. Viltu flýta þér?
— Kem strax.
Doktor Blain klæddi sig ( flýti. Það hlutu að
vera tíu ár síðan Connie Miller giftist Michael
March, aðlaðandi, ungum manni með péturs-
spor í höku, eirðarlausum, alltaf að breyta til.
Hvað þau voru að gera á gamla Benton bú-
garðinum, gat hann ekki ímyndað sér.
Hann yfirgaf húsið og settist undir stýri. Þetta
var stór, fallegur og kraftmikill bíll. Hann rann
mjúklega af stað, gegnum sofandi borgina, út
á þjóðveginn. David sagði stundum við sjálf-
an sig, að hann hefði fundið eitthvað, sem aðr-
ir hefðu ekki fundið, leyndarmál, eða lykil-
inn að einhverju. Fólk átti erfitt með að skilja
starf læknis, sem þurfti að vera til reiðu hvenær
sólarhringsins sem var. En honum fannst það
auðvelt. Hanrl hafði svarið þess eið, og það
reyndist ekki erfitt; að vita nákvæmlega hvað
átti að gera, hafði gert allt auðvelt. Það voru
engar spurningar, sem hann þurfti að leggia
fyrir sjálfan sig, enginn efi, ekkert, sem þurfti
að velja á milli. Sama hvort hann óskaði eða
óskaði ekki að vera ábyrgur fyrir heilsu Micha-
el March.
Gat ekki eiginkonu læknis einnig fundizt þessi
kvöð léttbær? Hann hafði heyrt stúlkur segja,
að eiginkonur lækna legðu á sig að lifa hræði-
legu lífi. Það þyrfti að vera rétt stúlka. Hún
yrði að skilja, hve einfalt þetta var. Hún yrði
að vera sammála.
Stóri bíllinn þaut eftir hraðbrautinni. Svo
beygði hann inn á þröngan hliðarveg, sem lá
að gamla Benton búgarðinum. Húsið var bak
við smá hæð. Hann sté út úr bílnum, út ( þögn-
ina og myrkrið. Húsið var almyrkvað. Það gæti
hafa verið í eyði.
Svo opnuðust dyrnar.
— David? Ó, en gott. Ó, hvað ég er glöð.
Hún dró hann inn fyrir og lokaði á eftir þeirn.
Það var rökkur inni, en hún leiddi hann til
uppljómaðs herbergis.
Þau höfðu bæði breytzt á þessum tíma. Tíu
árum eldri. Hann hafði þroskazt í starfi sínu.
Connie var slægðarleg og óþrifaleg.
Þau voru eins og ókunnar manneskjur. Hann
fann hve hrædd hún var; hún reyndi að brosa
en það var uppgerðarlegt.
— Það var gaman að sjá þig. Hvernig líður
þér, David?
Hann mundi eftir drottningunni, sem hafði
gefið honum undir fótinn fyrir langa löngu.
Hann svaraði ekki. — Hvar er sjúklingurinn?
spurði hann mjúklega.
Michael var í svefnherberginu. Maðurinn, sem
alltaf var að breyta til, hafði lent hér. Þetta
var ekkert heimili; húsgögnin gömul og skítug,
andi horfinnar kynslóðar sveimaði um.
Hann var í fötunum, óhreinni skyrtu og
krumpnum buxum. Péturssporið var ennþá í
hökunni, en nú var hann veikur maður. Hönd-
in leit illa út. David leit á hana og skelfdist.
— Þetta hefði þurft að athuga fyrir löngu,
sagði hann alvarlegur. — Hvenær gerðist þetta?
— A mánudag, muldraði Connie. — Ó, David,
læknaðu hann. — Læknirinn er hér, sagði hún
við manninn í rúminu. — Nú batnar þér bráð-
um.
— Hvernig gerðist það? spurði David.
— Það var slys, svaraði hún óákveðið. —
Hann er svo veikur, geturðu ekki gert eitthvað
fljótt- Hún strauk enni sjúklingsins með skjálf-
andi hendi. Bak hennar var spennt undir druslu-
legum kjólnum, eins og hún byggist við höggi.
Læknirinn hreinsaði sárið eins vel og hann
gat og batt um það. Hann sagði hljóðlega: —
Hann verður að fara á sjúkrahús, Connie.
— Nei, sagði hún þráalega. — Við erum að
fara héðan, á morgun. Sjúklingurinn hreyfði
sig og muldraði nafn hennar. Læknirinn stóð
upp og gekk inn í næsta herbergi, sem var
setustofa. Hann fann rofann og kveikti. Svo
tók hann símtólið og hringdi til sjúkrahússins.
Rödd Maggie hljómaði ( eyra hans. — Sjúkra-
húsið. Hún var við skiptiborðið frá þv( klukk-
an hálf tíu á kvöldin þar til klukkan hálf sex
á morgnana. Hún sagði „sjúkrahúsið" alltaf
fjörlega, eins og til að sannfæra þá, sem
hringdu, um að sjúkrahúsið væri vakandi og
reiðubúið til hjálpar öllum.
— Maggie, þetta er David Blain. Hann sagði
ekki ópersónulega Doktor Blain. Hann bauð
henni út með sér í þau fáu skipti sem bæði
áttu frí. Hún var yndisleg stúlka, kannske sú
rétta.
— Ég er að koma með sjúkling, sagði hann.
— Ef til vill er uppskurður nauðsynlegur. Náðu
sambandi við doktor Parker.
— Undir eins. Viltu sjúkrabíl?
— Nei, ég . . .
Fyrir aftan hann æpti Connie. — Nei! Hún
hentist til hans. — Nei, nei.
David tók tólið frá eyranu og þreif um axlir
hennar.
— Þú mátt ekki hringja, sagði hún hás af
hræðslu. — Þú mátt ekki segja neinum! Leggðu
tólið ál
Hann lagði símann á borðið.
VIKAN 5. tW.
I