Vikan - 03.02.1966, Blaðsíða 28

60% iðgjalds-afsláttur eftir.... 4 tjónlaus ár
50% iðgjalds-afsláttur eftir.... 3 tjónlaus ár
40% iðgjalds-afsláttur eftir.... 2 tjónlaus ár
30% iðgjalds-afsláttur eftir.... 1 tjónlaust ár
Tryggingartakar 21 árs og eldri fá nú 15% afslátt af
nýtryg-gingum. Jafnframt verða þeir, sem valda end-
urteknum tjónum, að greiða hærri iðgjöld en áður.
Með þessu nýja kerfi er það í ríkara mæli en áður á valdi
bifreiðaeigenda sjálfra að ráða því hvaða iðgjöld þeir greiða.
Þeir, sem valda ekki tjónum árum saman, njóta framvegis stig-
hækkandi afsláttar ár frá ári, allt að 60% grunngjalds í stað
aðeins 30% áður. Astandið í umferðarmálum hér á landi hefur
lengi verið hugsandi mönnum áhyggjuefni og við þeim vanda
snúizt á margvíslegan hátt. Hið nýja iðgjaldakerfi er tillag
tryggingafélaganna í þeirri viðleitni. — Sími 11700.
Ég var einkaritari
forsetans
Framhald af bls. 27.
Ég komst aldrei að því hvers-
vegna. Þetta hefir trúlega verið
mjög einfait, hann hefur langað
til að hitta einhverja stúlku og
svo hefi ég ekki orðið vör við
að hann hitti þá sömu stúlku
aftur.
Kennedy lifði mjög skemmti-
legu lífi í Washington. Hann
leigði hús í Georgetown og gamla
barnfóstran hans, Margaret Am-
brose, var ráðskona hjá honum.
Ég hugsaði oft um það hvort hún
þyrfti að taka eins mikið til
heima hjá honum, eins og ég á
skrifstofunni, eða hvort hún hefði
vanið hann ó reglusemi.
Dag nokkurn sagði Kennedy
við mig:
— Vitið þér hvað ég þarf
nauðsynlega að fá á skrifstofuna.
Ég þarf að fá legubekk. Viljið
þér hringja í vöruhúsið, frú
Lincoln.
Vöruhúsið sem um var að tala
var í Chicago og faðir hans átti
það. Nokkru síðar kom vörubíll
með legubekk, sem var klæddur
ólituðu skinni og mjög þægileg-
ur til að búa upp sem rúm.
-— Mér líkar ekki liturinn,
sagði þingmaðurinn.
— Eigum við þá að senda hann
aftur?
— Við getum prófað hann í
nokkra daga.
Einn daginn eftir hádegisverð
ákvað hann að prófa legubekk-
inn. Ég bjó um hann og hann bað
mig að vekja sig eftir þrjú kortér.
Hann hafði þann dásamlega eig-
inleika að geta slappað af og
sofnað á stundinni.
Þegar þrjú kortér voru liðin
fór ég inn til hans og vakti hann.
Ég var nýkomin fram á skrif-
stofu mína þegar hann hringdi
og ég æddi aftur inn. Hann sat
þá á sófanum með annan fótinn
beran.
— Ég finn ekki sokkinn minn,
getur hann ekki verið undir legu-
bekknum?
Meðan ég lá á fjórum fótum
kom einhver í heimsókn og þar
sem dyrnar voru opnar, gekk
hann beint inn. Ég fann sokkinn
en þingmaðurinn heyrði ekki
þegar ég sagði honum það, en
kallaði: — Hversvegna eruð þér
að fara? Hvar er sokkurinn
minn?
Það er hægt að ímynda sér
hve undrandi komumaður var.
Annað sinn leituðum við lengi
að öðrum skó hans og fundum
hann að lokum í gluggakistunni.
Hvernig hann hafnaði þar, er
óráðin gáta. Líklega hefur hann
afklæðzt á göngu um herbergið
og kastað skónum upp í glugga-
kistu á leið sinni framhjá.
Það reyndi talsvert á taugar
mínar þegar hann ætlaði í ferða-
lag. Þá sat hann rólegur á skrif
stofu sinni, undirritaði bréf og
talaði í sífellu, þangað til ég gaf
honum merki um að það væru
aðeins tuttugu mínútur til brott-
ferðar. Hann hélt áfram að tala
og skrifa, rétt eins og að ég hefði
sagt tveir tímar í staðinn fyrir
tuttugu mínútur. Á síðustu
stundu æddi hann um skrifstof-
una og tíndi saman blöð, bækur
og ræður, sem hann ætlaði að
hafa með sér. Bíllinn beið við
dyrnar og hann var þotinn út,
eins og hvirfilvindur. Ég hafði
varla setzt og andað léttar, þegar
hann var kominn aftur inn til að
biðja mig að hringja á flugstöð-
ina og segja að hann væri ó leið-
inni, og svo átti ég líka að hringja
til Hyannis til að láta vita að
hann væri á leiðinni, hvenær bú-
ast mætti við honum og að hann
vildi fá ostrur í kvöldmat. Mér
hefur verið sagt að ökuferðir
hans til flugvallarins hafi alltaf
verið líkastar því að lögreglubíll
væri á ferðinni, og hafði hann
oft gaman að því að aka sjálfur
á gífurlegum hraða.
Þegar ungi öldungadeildar-
þingmaðurinn fór að hafa meira
að gera, var það sjaldnar sem
hann lét mig hringja til ungra
stúlkna fyrir sig. En snemma á
árinu 1953 fór ég að heyra eitt
nafn nokkuð oft. Það var Jacque-
line Bouvier. Hann bað mig aldr-
ei um að hringja til hennar, svo
mig fór að gruna að hér væri
eitthvað alvarlegt á seyði.
Um þetta leyti kom grein um
John Kennedy í Saturday Even-
ing Post. Mér fannst greinin al-
veg dásamleg og það fannst
stúlkunum á hinum skrifstofun-
um í húsinu líka, sérstaklega
þeim sem stundum höfðu farið
með honum í bíó. Ég hafði nóg
að gera við að fá eiginhandar-
áskrift hans á blaðið fyrir stúlk-
28 VIKAN 5. tbl.