Vikan - 19.10.1967, Blaðsíða 14

— Sagði hann henni að við
myndum koma og hitta hana eftir
nokkra daga?
— Já, en hún hélt samt áfram
að nöldra .
Modesty yppti öxlum. — Hún
kemst yfir það.
— Ég held að hún hafi ekki gert
sér mikla rellu út af því að við
skyldum ekki vera þar. Þetta var
henni bara kærkomið tækifæri til
að nöldra.
Willie reis á fætur og breiddi út
hann.
— Þú átt við, að það hljóti að
vera af sérhagsmunum hans, ef
hann hittir mig í Lissabon? Modesty
reis á fætur og tók sér stöðu við
hliðina á Willie, þar sem hann hall-
aði sér yfir málverkið.
—Auðvitað. Þú veizt hvernig hans
aðferð er, Prinsessa.
Hún brosti og bankaði blíðlega
á öxlina á Willie með löngutöng.
— Ég veit ekki hvort þú ert þreytt-
ur eða einfaldlega ókurteis, Willie.
Hann breiddi þykkt lag af hálmi
yfir stytturnar, tók upp þykkt tré-
lokið og byrjaði að negla það á.
— Við skulum vona að Tarrant
gamla hafi tekizt að ganga frá
sínum enda á leiknum, sagði hann.
René Vaubois í Deuxieme Bure-
au, strauk vel rakaða kinnina og
horfði út um skrifstofugluggann á
dúfu sem klúkti á grein á kastan-
íutré. Dúfan horfði á hann.
Vaubois var með þann símann
EFTIR
PETBR O'DONNEL
FRAMHALDS-
SA6AN
12. HL.UTI
f einu horninu stóS
stór, opinn kassi með
tólf, hvítum gipsstytt-
um í hálmi. Hver um
sig var ofurlítið yfir tvö
fet á hæð. Þær voru
dálítið austurlenzkar
og afskaplega afkára-
legar, dramatíkin var
eingöngu fólgin í því
hve hryllilega Ijótar
þær voru.
14 VIKAN 42-tbl
teppi á borðið. Hann lagði mynd-
ina á það, á hvolf. Strekkjarinn var
úr eik með einföldum krossi og var
haldið í rammanum með stuttum
málmstrimlum í gúmmíþéttingum.
Willie opnaði litla verkfæratösku.
Hann losaði málmstrimlana og los-
aði strekkjarann úr skrautlegum,
gylltum rammanum.
— Geturðu náð striganum af, án
þess að brjóta innsiglið á bakinu?
spurði Modesty.
— Auðvitað, Prinsessa. Hann
valdi ofboð lítið iárn, í laginu eins
og kúbein og hófst handa af mestu
gætni með að losa vírana sem
héldu striganum.
Stundarfjórðungur leið í þögn.
— Willie, sagði Modesty. — Ég
hef ekki haft tækifæri til að segja
þér það fyrr, en Mike Delgado
skaut upp kollinum í Beirut.
Willie leit á hana, en hélt samt
áfram sínu starfi. — Skaut upp koll-
inum? Hvernig leit það út?
— Það leit út eins og hann ætti
bara þarna leið um.
— Gæti verið nytsamlegt. Delga-
do á staðnum þar sem þú tapaðir
auðæfunum. Hann lætur það spyrj-
ast.
— Þetta hefur líka komizt í þó
nokkur dagblöð. Hún lagði frá sér
glasið. — Ég sagðist ætla að hitta
hann í Lissabon. Mér fannst það
þess virði að halda sambandinu
við hann.
Willie hugsaði sig um og klóraði
sér í hökunni með klaufinni á litla
kúbeininu.
— Það hlýtur að vaka eitthvað
fyrir Delgado, sagði hann. — Ekki
endilega það, sem við erum á hnot-
skóg eftir, en hann getur hafa heyrt
eitthvert hvískur. Já. . . Það er
þess virði að hafa samband við
Þessir hagsmunir hans gætu verið
ég.
Willie hvíldi hendurnar á borð-
inu og hristi höfuðið hægt með
sjálfsásökun.
— Ég er barnalegur, sagði hann.
— Það er gallinn við mig, Prinsessa.
Ég er svo barnalegur.
Hún hló og hélt áfram inn ( hitt
herbergið. I einu horninu stóð stór,
opinn kassi með tólf, hvítum gips-
styttum í hálmi. Hver um sig var
ofurlítið yfir tvö fet á hæð. Þær
voru dálítið austurlenzkar og af-
skaplega afkáralegar, dramatíkin
var eingöngu fólgin ( því hve hrylli-
lega Ijótar þær voru. Á kassanum
stóð að hann ætti að fara til fyrir-
tækis í'Lissabon sem ekki var til,
og hann myndi verða sóttur. Ein
styttan var brotin.
Modesty tók upp helmingana tvo
og fór aftur inn í herbergið, þar
sem Willie var að vinna. Hann los-
aði strigann af strekkjaranum og
prófaði varlega sveigjanleik hans.
— Er hægt að vefja hann, án
þess að hann skemmist? spurði hún.
Hann kinkaði kolli: — Ef við vefj-
um hann ekki fast.
Hann vafði strigann upp í sívaln-
ing, ofurlítið yfir fjóra þumlunga í
þvermál og brá á hann límbandi til
að halda honum saman. Modesty
hélt í neðri partinn á brotnu stytt-
unni meðan Willie renndi strigan-
um ofan ( hana. Brotið var ójafnt,
en hreint og hlutirnir féllu nákvæm-
lega saman, þegar hún setti efri
partinn á.
Hún fór aftur inn í herbergið,
þangað sem kassinn stóð. Willie
kom á eftir. Hann horfði á hana,
þegar hún lagði styttuna við hlið-
ina á hinum ( hálminn.
— Svona Willie
sem enginn möguleiki var á að
hlera. Hann reis á fætur, opnaði
gluggann, tók kex upp úr skrif-
borðsskúffunni og muldi það niður
í gluggasylluna. Þegar hann lókaði
glugganum aftur, kom dúfan fljúg-
andi og byrjaði að snæða.
— En kæri vinur, sagði Vaubois
( sfmann með kurteislegri ásökun.
—• Mér finnst að þú hefðir átt að
segja mér þetta fyrr. Það eru núna
þrjátíu og sex klukkustundir síðan
lögreglan byrjaði að fást við þetta
Watteaumál. Rödd Tarrants var af-
sakandi: — Mér þykir það leitt,
Réne, en ég gat ekki sagt þér það
fyrr en ég vissi það.
Vaubois hafði ekkert á móti lyg-
inni, þv( honum var Ijós nauðsyn
hennar. Tarrant var ekki að reyna
að leika á hann, heldur að gefa til
kynna að hann skyldi aðstöðuna
mætavel. Vaubois var afar kátur
yfir því að hafa ekki fengið að
vita þetta fyrr, því það hefði gert
honum erfitt um vik.
Hann sagði: — Maðurinn og kon-
an — þau hafa að sjálfsögðu ver-
ið Modesty Blaise og Willie Gar-
vin?
Hann bar það ekki fram ,,V(I("
eins og flestir Fransmenn hefðu
gert. Enska Vaubois var óaðfinnan-
leg, aðeins nákvæmnin í henni kom
upp um að hún var ekki móður-
mál hans.
— Ég hef enga hugmynd um það,
Réne. Rödd Tarrants var beggja
blands. — Þau tvö hafa dregið sig
í hlé, en engu að síður er þetta
þó nokkuð l(kt þeim. Það eina sem
ég get sagt þér er, að ég fékk þessa
nafnlausu vísbendingu og fannst
rétt að koma henni áleiðis til þ(n.
— Þetta er lögreglumál, Gerald.
Kemur ekki Deuxiéme við. Vaubois