Vikan - 19.10.1967, Side 34

FYRSTIR með STÆRRA rými
320 lítra DJÚP-
FRYSTIRlNSSt
Ákaflega vinsæll — langtum
STÆRRA geymslurúm, mjög
vandaður, ryðfrír, öruggur í
notkun, slær sig ekki að utan...
fljótvirkasta og bezta
frystingin!
KPS-djúpf ryst er
ÖRUGGLEGA djúpfryst.
Aðalumboð:
Einar Farestveit & Co. hf.
Vesturgötu 2.
VERZLUNIN BÚSLÓÐ
v/ Nóatún.
BALDUR JÓNSSON SF.
Hverfisgötu 37.
Vinir mínir viilidýrin
Framhald af bls. 22
Ég fékk að fara, ón þess að taka
tillit til uppsagnarfrests. Það var
svo sem eðlilegt, það vill enginn
hafa bandvitlausan mann í sinni
þiónustu!
Nokkrum vikum síðar var ég
kominn til Afríku, og mér er minn-
isstæður fyrsti dagurinn minn í Lo-
batsi. Þegar ég stóð í fyrsta sinn
andspænis lifandi hlébarða, var
ekki laust við að é'g færi að hugsa
um, hve fljótt ég aæti komist heim
til Svíþjóðar. En ég ókvað að kyrkja
slíkar hugsanir í fæðingunni, og
bað Stan um að leyfa mér að fara
strax inn í búrin. Hann sagði að
það væri allt í lagi, en ég yrði að-
eins að gæta þess, að hafa hlé-
barðana alltaf við hlið mér, þeir
ættu þó ekki eins hægt með að bíta
mig........
Með þennan eina leiðarvísi gekk
ég inn til dýranna.
Ég dansaði um búrið, eins og
nautabani, til að fylgja nókvæm-
lega róði Stans, en ég róaðist strax,
og gat farið að gæla við hlébarð-
ana.
Stan kenndi mér fljótlega ýmis-
legt um venjur og eðli dýranna, og
það bjargaði mér síðar fró alvar-
legum hættum.
Þegar ég hafði verið þarna f
þrjór vikur, þurfti Stan að fara í
fyrirlestraferð. Hann fékk mér lykl-
ana að búrunum og bað mig fyrir
dýrin sín. Nokkru efþr að Stan fór,
gekk ég inn til lítillar hlébarðalæðu,
sem var kölluð Satan, og hafði fró
byrjun verið hænd að mér.
Ég var í mestu makindum að
leika við Satan, þegar Bull, sem er
elzti hlébarðinn og er nú orðinn tíu
óra, læddist að okkur, sýnilega af-
brýðisamur út af því að ég var að
leika við Satan. Svo tók hann und-
ir sig stökk og öskraði að mér.
Ég fann ískulda læðast hægt nið-
ur eftir hryggnum ó mér. Þetta var
alvara!
Níutíu kíló af vöðvum, sentimet-
ers langar vígtennur, ótjón hárbeitt-
ar klær, — ef hann réðist á mig,
var ég dauðadæmdur. Það eina
sem ég gat gert var að blekkja
hann.
Ég þóttist vera alveg óhræddur,
gekk beint að honum og hvæsti:
— Þegiðu, Bull! Burt með þig!
Hann snarstanzaði af undrun, og
ég gætti þess vel að komast fast
að hlið hans. Svo fór ég að tala
rólega við hann og klóra honum á
hálsinum. Hann varð svo undrandi
að hann hætti alveg að urra, og
eftir svolitla stund drattaðist hann
í burtu. En ég viðurkenni fúslega,
að ég var máttlaus í hnjánum, þeg-
ar ég kom mér sjálfum út úr girð-
ingunni.
Þetta atvik með Bull varð mér
mjög lærdómsríkt. Ég hefi oft síðan
bjargað mér á sama hátt úr klóm
dýranna.
Tamningaraðferðir okkar eru, eins
og ég hefi áður sagf, byggðar á
margþættu trúnaðartrausti milli
okkar og dýranna. Við byrjum
venjulega með tveggja til þriggja
mánaða hvolpa, en stundum heppn-
ast líka að temja eldri dýr. Hlé-
barðarnir búa eiginlega með okk-
ur allan sólarhringinn. Þeim þykir
t. d. ákaflega gaman að því að
ferðast með okkur í bílnum. Einu
sinni ók Stan í gegnum þorp, og
sá þá konu sem kom of seint að
strætisvagninum. Hann ók til henn-
ar og bauð henni far. Hún varð
himinlifandi, þakkaði fyrir sig og
steig upp í bílinn. Eftir svolitla
stund sagði Stan við hana, að hún
skyldi ekki snúa sér við í sætinu,
vegna þess að hann væri með hlé-
barða í aftursætinu. Hún hló hjart-
anlega að þessum brandara og
sneri sér við. Þar sat Bull.
Konan þagnaði, og kom ekki upp
nokkru orði, það sem eftir var leið-
arinnar. Þegar hún kom á áfanga-
staðinn, stökk hún út úr bílnum,
eins og kanína upp úr hatti töfra-
manns.
Stan hugsaði oft um það, hvað
hún hefði sagt, þegar hún kom til
vinnu sinnar þennan morgun, og
hvort nokkur hefði trúað henni.
Dagleg störf okkar eru auðvitað
ekki laus við erfiði og áhyggjur.
Það er ekkert auðhlaupið að því
að gæta og temja átta hlébarða og
tvö Ijón, . Mestu áhyggjurnar
höfðum við af því að afla fæðu
handa þessum hópi. Þau átu fyrir
fimmtán þúsund krónur á mánuði.
Það gefur að skilja, að við vor-
um oft bitnir og klóraðir, og sárin
fóru stundum illa með sig, vegna
þess að klær dýranna voru óhrein-
ar. í fyrstu notaði ég penisillin, en
svo komst ég fljótt á lagið með auð-
velda aðferð til að lækna sár; ég
lét einfaldlega dýrin sleikja þau.
Það er nefnilega mjög sóttkveikju-
drepandi efni í slefu dýranna. —
Þetta leiðrétti líka þann misskiln-
ing, sem ég hafði alltaf heyrt tal-
að um; að villidýrin yrðu blóðþyrst
af því að finna bragð af blóði.
Mig langaði mikið til að kynna
mér svefnvenjur dýranna, En Stan
áleit það of hættulegt að dveljast
næturlangt hjá þeim, það væri ekki
hægt að hafa fullkomlega gát á
hreyfingum þeirra. En hann lét þó
undan og leyfði mér að reyna.
í fyrstu var ég aðeins í girð-
ingu hlébarðanna á nóttunni. Það
kom aldrei neitt óhapp fyrir, og ég
komst að mörgu nýstárlegu. Ég svaf
líka stundum hjá Ijónunum, en þeg-
ar þau fóru að stækka, gat ég það
ekki, því að þau voru ólm í að
leggjast hjá mér og ofan á mig,
og þau voru 150 kíló á þyngd.
Fyrir hálfu ári síðan eignaðist
Lady tvo hvolpa. Við höfðum í
tæka tíð smíðað- sérstakt búr handa
henni, eins konar fæðingarheimili.
Síðustu tvær vikur fyrir fæðinguna
fór ég að vera eins mikið með henni
og ég gat, til þess að hún vendist
návist minni. Þetta gerði ég í þeirri
von að ég gæti verið við fæðinguna
og jafnvel að ég gæti tekið myndir
af þeim sögulega atburði.
Þegar tími hennar nálgaðist, fór
hún að æða fram og aftur um búr-
ið. Ég var yfir henni til miðnættis,
þá laumaðist ég í burtu til að fá
mér svolítinn blund. Þegar ég kom
aftur til hennar, lá hún í bæli sínu,
með tvo grásprengda hnykla. Þeir
gátu ekki verið meira en hálftíma
gamlir, og Lady var í óða önn að
sleikja þá. Ég opnaði hliðið að búr-
inu, vel þess vitandi að það var
stórháskalegt að nálgast villidýr
með nýfædda unga. Ég fikraði mig
varlega áfram að bælinu, og bjóst
við henni á hverri sekúndu, en svo
fann ég það á mér, að hún hafði
ekkert á móti nærveru minni. Ég
rétti varlega fram höndina og
klappaði henni. Hún sleikti hana
vingjarnlega.
Ég var fyrir löngu búin að venja
hana við blossann frá myndavél-
inni, svo að nú gat ég tekið fiöld-
ann allan af myndum af henni og
hvolpunum. Ég tók hvolpana upp,
til að kyngreina þá og vega (
hendi mér.
Lady bærði ekkert á sér, og ég
verð að viðurkenna að ég var bæði
hreykinn og hamingjusamur, yfi.r
þessu trausti, sem hún sýndi mér.
Þetta bar vitni um það hve vel okk-
ur Stan hafði tekizt með uppeldi
dýranna.
Stan og hlébarðar hans eru fyrir
löngu orðnir vel þekktir um heim
allan, gegnum kvikmyndir, sjón-
varp og blöð. Það var margra ára
þolinmæðiverk sem hann lagði á
sig, og kostaði hann líka mikið. —
Hann eyddi í þetta öllum eigum
sínum, og konan hans yfirgaf hann.
En Stan var hugsjónamaður, það
var mesta áhugamá! hans að kynna
sér háttu og venjur þessara dýra og
að kynna þau fyrir umheiminum.
Hann dáði þessi dýr sín og sleit
sér út með of mikilli vinnu, til að
fá endana til að mætast fjárhags-
lega. Hann var lika orðinn þreytf-
ur og slitinn maður.
Fyrir nokkrum mánuðum komum
við okkur saman um að ég skyldi
reyna að fara í fyrirlestraferð um
Evrópu, til að afla peninga til að
stækka búgarðinn, gera hann að
eins konar dýragarði, þar sem fólk
gæti fengið að kynnast þessum dýr-
um, og umgengni okkar við þau.
En Stan var þreyttur og lasinn,
þegar ég yfirgaf hann, og nokkr-
um vikum síðar fékk ég tilkynningu
um það að hann hefði látizt af
hjartaslagi.
Jean, dóttir hans, nefur nú tekið
við hlébörðunum, og ég hefi ákveð-
ið að vera á búgarði Stans. Það
er einmanalegt að vera þarna án
hans, en það er líka mikill heiður
fyrir mig, að fá að halda áfram
við lífsstarf hans
38 VIKAN 42- tbl