Vikan - 19.10.1967, Síða 41

Holi@nzk vaðstigvél fpá

Kvensfígvél, karlmanna-
stígvél, sióstigvél,
drengjastígvél, barna-
stígvél.
stígvélin eru ódýr og endingargóö
HEVEA útsölustaðir um allt land
Heildsölubirgðir: ttfa Hverfisgötu 82 — Sími 11788
hefði verið embættismaður, en
verið sagt upp starfi.
Ég kinkaði kolli og sagði: „Það
var og “ eins og greitt væri
með því úr öllum vanda.
Samkundustjórinn valdi nú
f.lóra af mönnum sínum og fékk
þeim í hendur jafn margar
stangir, til að hengja bekkjar-
tjöldin á. En við það rak hann
sig á einn mannanna, sem hafði
beygt sig svo tjöldin féllu niður.
Sem ég stóð undir tjöldunum,
datt mér í hug saga af manni, er
unnusta hans neyddi til að
kvænast sér. Hann bauð til öll-
um elskhugum hennar, er hún
hafði lagst með áður en þau
giftust, til að minna hana á
smán sína og hefnast á sjálfum
sér, fyrir að hafa fallist á þetta.
Hvílík mannskömm og hvað
þetta var andstyggileg saga! En
ég kunni vel við þennan mann
og fannst sagan allgóð. Og með-
an rabbíinn var að lesa úr ritn-
ingunni, horfði ég á vígsluvott-
ana og gerði mér í hugarlund,
hvernig konunni hefði liðið,
meðan eins stóð á, og svo elsk-
hugum hennar. Og þegar konan
mín rétti fram höndina svo að ég
gæti dregið á hana vígsluhring-
inn, og er ég sagði: ,,Nú ert þú
mín“, fannst mér ég standa í
sporum framangreinds manns.
VI.
Að hjónavígslu lokinn héld-
um við út í sveit og dvöldum
þar yfir hveitibrauðsdagana.
Ekki skal ég reyna að segja frá
öllu, sem fyrir okkur bar í ferð-
inni, á stöðinni og í lestinni, né
heldur að útmála hvert fjall eða
fell, sem við sáum, ellegar minn-
ast á allar þær ár og lindir, er
buna fram úr bergi og dal,
svona eins og skáldin gera, þeg-
ar þeim tekst uppi að tala um
brúðkaupsferðir. Vitanlega eru
til bæði fjöll og fell, fljót og
lindir, og víst bar eitt og annað
fyrir okkur á leiðinni. En allt
er það liðið úr minni mér og
vikið fyrir því, sem gerðist
fyrstu nóttina. Ef þú ert ekki
orðinn þreyttur, skal ég nú segja
þér frá því.
Við komum til þorps eins og
fórum inn í gistihús, er stóð inn-
an um akra og garða, fjöll og
fljót. Við neyttum kvöldverðar
og gengum svo upp í herbergi
það er gestgjafinn hafði til-
reitt handa okkur, þegar ég
símaði til hans. Konan mín lit-
aðist um í herberginu og kom
auga á rauðar rósir sem stóðu
á borðinu.
„Hver getur verið svo elsku-
legur að fara að senda okkur
þessar fallegu rósir?“ sagði ég
í spaugi.
„Já, hver getur það verið?“
sagði konan mín undrandi, eins
og hún væri sannfærð um, að
einhver hlyti að bera kennsl á
okkur hér, utan gistihússins.
„Ég læt þær að minnsta kosti
út fyrir“, sagði ég, „því það er
ekki hægt að sofa fyrir angan-
inni. — Eða ættum við kannski
að láta þær vera kyrrar í tilefni
dagsins?"
„Já, já,“ svaraði Dína og rödd-
in var eins og hún heyrði ekki
sjálf hvað hún segði.
„En viltu ekki lykta af þeim?“
spurði ég.
Hún svaraði og sagði: Jú, jú,
það vil ég.“ En hún gleymdi því
og lyktaði ekki af þeim. Hún
gleymdi því, og það var ólíkt
Dínu, sem alltaf hafði fullt af
blómum kringum sig. Ég minnti
hana á að hún væri ekki farin
til þess. Hún beygði sig niður
að blómunum, og þá sagði ég:
„Hvers vegna beygirðu þig
svona? Þú getur borið þau upp
að andlitinu.“ Hún leit til mín,
eins og hún væri að heyra eitt-
hvað í fyrsta sinn. Blásvörtu
augun dökknuðu og hún mælti
í aðfinnslurómi:
„Þú tekur vel eftir, vinur
minn!“
Ég gaf henni heitan koss og
lokaði augunum.
„Dína, nú erum við alein“,
sagði ég.
Hún afklæddi sig með óhóf-
legri rósemi og lagaði hár sitt.
Meðan hún var að því, settist
hún og laut fram yfir borðið. Ég
beygði mig áfram til að sjá hvað
hún, væri að gera og hví hún
kæmi ekki. Þá sá ég að hún var
að lesa í litlu sáttmálskveri, sem
hvarvetna er að finna í kaþólsk-
um þorpum. Hún var við þessa
grein: „Bíðið herra yðar og bú-
ið yður undir komu hans.“
Ég tók undir höku hennar og
sagði: „Nú er herra þinn kom-
inn og þú þarft ekki að bíða.“
Svo þrýsti ég vörum mínum var-
lega að hennar. Hún leit til mín
sorgmæddum augum og lagði
sáttmálann frá sér. Ég tók hana
í faðm minn, lagði hana í rúmið
og skrúfaði niður í lampanum.
Blómin ilmuðu og unaðsleg
værð færðist yfir mig. Allt í einu
heyrðist fótatak í herberginu við
hliðina. Ég gaf því engan gaum,
því hverju skipti það mig, þótt
einhver væri þar inni eða ekki?
Ég þekkti hann ekki og hann
ekki okkur. Og þótt hann kynni
að þekkja okkur, vorum við
löglega vígð og kvænt. Ég
faðmaði konuna mína af miklum
ástarhita, og skemmti mér við
hana og vissi að ég átti hana
einn.
Sem hún nú lá í örmum mín-
um, tók ég að hlusta eftir, hvort
þetta fótatak færi ekki að
hljóðna, og ég heyrði manninn
ganga aftur og fram. Það fór
að fara í taugarnar og sú hugsun
hvarflaði að mér, að þetta væri
skrifarinn, sem konan mín hafði
kynnst. Hjarta mitt fylltist
42. tbi. VIKAN 45