Vikan - 19.10.1967, Qupperneq 47

Betri vinnuskilyrOi fást meO
OSRAM-Iösingu.
Betri efkfist fást við betri
vinnuskilvrði
„Þá er það ég sem er kjána-
legur.“ ansaði ég.
„Nei, þú ert það ekki heldur.“
Ég brýndi raustina og sagði:
„Hvað er það þá, sem þú villt?“
Hún svaraði og sagði: „Hvað
ég vil? Ég vil það sem þú villt."
Ég baðaði út höndunum og
sagði: „Ég vil svo sem ekki
neitt.“
Hún leit til mín og sagði:
„Villtu svo sem ekki neitt? Nú,
þá er allt eins og það á að vera.“
„Eins og það á að vera?“
endurtók ég háðslega.
„Heyrðu mig, vinur“, mælti
hún, „þessi hlátur fellur mér
ekki.“
„Hvað á ég þá að gera?“
„Gerðu það sem þér sýnist.“
„Og það er að segja?“
„Það er að segja? Hví þarf
að endurtaka það, sem þú veizt
hvað er.“
Ég svaraði: „Ég veit ekki
neitt. En fyrst þú veizt það,
þá skaltu segja mér það.“
„Skilnað“, hvíslaði hún.
Aftur brýndi ég raustina og
sagði: „Ætlarðu að þvinga mig
til að gefa þér eftir skilnað?"
Hún kinkaði kolli og svaraði:
„Ef þú hyggur þig hafa rétt til
að segja, að ég þvingi þig, fellst
ég líka á það.“
„Og hvað á þetta að þýða?“
Ég lézt ekkert skilja.
„Hví skyldum við eyða orð-
um að óþörfu,“ anzaði hún. „Við
skulum fara eftir því, sem for-
sjónin býður.“
Ég svaraði hvasst og meinlega:
„Himinninn er þér eins og opin
bók, og þú veizt hvað þar stend-
ur skrifað? Ég er læknir, og
viðurkenni það eitt, sem augu
mín sjá. En þú, mín háttvirta,
veizt hvað stendur skrifað í
stjörnunum. Hver hefur kennt
þér þá list? Kannski þessi þorp-
ari þinn?“
„Láttu ekki svona, — stilltu
þig nú“, mælti Dína í bænar-
rómi.
„Þú þarft nú ekki að æsa þig
upp“, sagði ég. „Eins og ég hafi
sagt nokkuð.“
Hún reis á fætur, gekk inn í
annað herbergi og læsti á eftir
sér.
Ég fór að dyrunum og bað
hana að ljúka upp, en hún opn-
aði ekki. Þá sagði ég: „Nú fer
ég, og þú hefur allt húsið undir,
svo þú þarft ekki að læsa.“ Þeg-
ar hún anzaði ekki, fór ég að
verða hræddur um, að hún
kynni að hafa tekið svefntöflur
og ef til vill — guð forði mér
frá því! — ætlaði hún að fremja
sjálfsmorð. Ég fór að ganga eft-
ir henni og sárbæna hana um
að opna, og hún lauk ekki upp.
Ég gægðist inn um skráargatið og
hjarta mitt hamaðist, eins og það
ætlaði að gera út af við mig.
Þannig stóð ég við luktar dyrnar,
unz húmaði að kvöldi og rökkur
færðist um rjáfur.
Um dagsetur kom hún fram
úr het'bergi sínu, föl eins og nár.
Ég greip um hendur hennar, og
frá þeim lagði slíkan helkulda,
að mér fannst mig ætla að kala
á fingrunum. Hún kippti ekki
að sér höndum, þær voru eins
og tilfinningarlausar.
Ég lagði hana í rúmið, róaði
hana með lyfjum og vék ekki
frá hlið hennar, fyrr en hún var
sofnuð. Ég sat og horfði á lýta-
laust andlit hennar, sem var
gersneytt öllu sem óhreint var
og hugsaði með mér: En hve sá
heimur er fagur, sem slík kona
lifir í, og örðugt það líf, sem við
lifum. Ég laut niður til að kyssa
hana. Hún hristi höfuðið til
andmæla. Ég spurði hvort hún
hefði sagt nokkuð.
„Nei“, svaraði hún, og ég veit
ekki hvort hún vissi af mér, eða
hvort hún talaði upp úr svefn-
inum. Ég þorði ekki að nálgast
hana á ný. En ég sat þarna alla
nóttina.
Daginn eftir fór ég til vinnu
minnar og kom heim til mið-
degisverðar. Hvort sem það nú
var skynsamlegt, eður ei, minnti
ég hana ekki á atvikið kvöld-
inu áður. Hún nefndi það ekki
heldur á nafn. Ég taldi, að allt
myndi sækja í sama horfið.
Hitt vissi ég, að þótt mig lang-
aði til að gleyma, vildi hún
engu gleyma.
Um þetta leyti birti yfir svip
hennar, og hún breytti ögn vana
sínum. Hún hafði ævinlega tekið
á móti mér, þegar ég kom heim,
en nú hætti hún því. Stundum
skildi hún mig einan eftir og fór,
stundum var hún ekki heima,
þegar ég kom.
Einn sunnudag minnti ég hana
á trúlofunardaginn okkar, og
bað hana að aka með mér þang-
að sem við fórum þann dag.
„Það get ég ekki“, sagði hún.
Hvers vegna ekki? Vegna
þess, að hún þurfti að fara ann-
að.
„Fyrirgefðu“, sagði ég, „en
hvert ætlarðu?“
„Það er sjúklingur, sem ég
þarf að hlynna að“, svaraði hún.
„Hver er það nú, svona allt
í einu?“ spurði ég, en hún svar-
aði:
„Ekki verður það allt af
skyndingu, sem maður gerir.
Það er orðið alllangt síðan mér
fannst sem, ég þyrfti að sinna
einhverju starfi.“
Ég mælti: „Er þér ekki nóg,
að ég sinni mínu starfi?“
„Áður fyrr var mér það nóg“,
ansaði hún, „en nú nægir mér
það ekki.“ „Hvers vegna?“
„Vegna hvers? Ef þú veizt það
ekki sjálfur, get ég ekki gert
þér það skiljanlegt."
„Er málið svo flókið, að erf-
itt sé að útskýra það?“ spurði
ég.
„Það er ekki svo erfitt að
42. tbi. VIKAN 51