Vikan - 19.10.1967, Side 48

dHmLg(BlM

KVIKMYNDA
SfNINIAItllR
Sjálfþrœddar -kvarzlampi — tveir hraðar
Cerðar fyrir báðar teg. 8 mm filmu
Automatiskar kvikmyndafökuvélar með
rafmagnsaðdráttarlinsu
Sjálfvirk fókusstilling

Laugavegi
skýra það“, svaraði hún, „en
ég efast um að þú sért svo fús
til að skilja það.“
„Hvers vegna það þá?“
„Vegna þess, að mig langar til
að vinna ögn fyrir framfæri
mínu.“
„Skortir þig þá eitthvað, fyrst
þú þarft að vinna fyrir þér
sjálf ?“
Hún svaraði: „í dag hefi ég nóg
af öllu. En hver getur sagt um
mor gundaginn? “
„Hvað kemur nú til, allt í
einu?“ sagði ég.
„Ég er búinn að segja þér, að
það kom ekkert „allt í einu.“
Þá hélt ég áfram: „Ég skil
ekki við hvað þú átt.“ —
„Víst skilurðu, en þér er þægi-
legra að segja, að þú skiljir
ekki.“
Ég hristi höfuðið í vandræð-
um og sagði: „Mín vegna getur
þú sagt sem svo.“ „Þannig er
það í raun og veru“, hélt hún á-
fram.
„Þessari rökfærslu botna ég
ekkert í“, sagði ég.
„Þú botnar ekkert í henni“,
mælti hún, „og mér stendur á
sama um hana. Þess vegna er
okkur bezt að þegja. Sjá þú um
þitt, og ég sé um mitt.“
„Ég veit hvað ég geri“, svaraði
ég. „Hvað þú hyggst fyrir, hef
ég ekki hugmynd um.“
„Þó þú vitir það ekki nú,
færðu að vita það síðar“, svaraði
hún.
En áform hennar heppnaðist
ekki. Eða hafi það heppnast,
græddi hún ekki grænan eyri
á því. Hún stundaði lamaða
unglingsstúlku, sem var dóttir
fátækrar ekkju, og fékk engin
laun fyrir erfiði sitt. Og ekki
nóg með það, heldur fékk hún
henni einnig peninga og færði
henni blóm. Jafnframt því
missti Dína mátt eins og sjúkl-
ingur, og hefði þurft hjúkrun
sjálf, í stað þess að hjúkra öðr-
um.
Eitt sinn spurði ég hana: „Hve
lengi ætlar þú að standa í þessu
umstangi með sjúklinginn?"
Hún leit við mér og svaraði:
„Spyr þú sem læknir?“
Ég anzaði: „Hvaða greinar-
mun gerir það, hvort ég spyr
sem læknir, eða maðurinn þinn?“
„Ef þú spyrð sem læknir“,
gegndi hún, „þá veit ég ekki
hverju svara skal. Og spyrjir
þú í einhverri annarri veru, sé
ég ekki ástæðu til að svara.“
Ég lét sem hún væri að spauga
og hló. Hún sneri baki við mér,
og fór leiðar sinnar. Hlátur minn
þagnaði snöggt og heyrðist ekki
framar.
Ég sagði við sjálfan mig, að
þetta væri aðeins skammvinn
skúr og ég næði mér fljótt eftir
slíkt. En ég vissi, að sú von var
fánýt.
Mér varð hugsað til þess, er
við minntumst fyrst á skilnað, og
ég mundi, hvað hún hafði þá
sagt: „Hvort sem ég vil eða ekki,
fellst ég með ánægju á allt, sem
þú villt, aðeins til að draga úr
þjáningum þínum, jafnvel skiln-
að.“ Þegar mér nú datt það í
hug, vék ég því frá mér, eins
og hverju öðru, sem er manni
ógeðfellt.
En Dína hafði rétt að mæla,
er hún sagði, að við yrðum að
fara eftir því sem forsjónin byði.
Og ekki liðu margir dagar áður
en augu mín sæju og andi minn
skildi það, sem ég hafði ekki
skynjað fyrr og ekki séð fyrir
í upphafi.
Ég ákvað því að veita Dínu
frjálsræði sitt á ný. Börn áttum
við engin, því ég var smeykur
við að eignast börn, sem kynnu
að líkjast honum. Ég gekk frá
öllu, sem með þurfti, og gaf
henni eftir skilnað.
Þannig yfirgáfum við hvort
annað á ytra borði. En í hjarta
mér, vinur, lifir brosið á vörum
hennar og bládimman í augum
hennar, eins og þegar ég sá hana
í fyrsta sinni.
Um nætur kemur fyrir, að ég
sezt upp í rúminu, eins og sjúkl-
ingarnir sem hún hjúkraði, rétti
fram báðar hendur og kalla:
„Systir, systir, komdu!“
Jóhann Bjarnason þýddi.
HNfFAFVLU
AF
KRAFTAVFRKUM
Framhald af bls. 21
þér færi ekki vel að vera kaid-
hæðin. Julie hallaði sér fram og
studdi olnboganum á annað hnéð.
— Og þá kemur mér annað í
hug. — Varstu úti að ganga í
gærkvöldi?
— Mmmm. Já, það var alveg
rétt. Mig langaði til að spyrja
þig hvort þú þyrftir endilega að
fara heim á föstudaginn? — Þú
mátt vera eins lengi og þú vilt,
þú veizt það.
Bros Julie sýndi að hún gerði
sér fulla grein fyrir undanbrögð-
um vinkonu sinnar.
— Ég veit það, vinkona, en
skyidan kallar. Hún dró upp
sígaretturnar. — En ég ætla að
nota mér sígaretturnar til hins
ýtrasta og ég áskil mér strax
rétt til að koma aftur við fyrsta
tækifæri. Hún blés á eldspýtuna,
sem hún hafði notað, hallaði sér
nær henni og lækkaði röddina.
— Það er maður við barinn sem
sýnist hafa óskaplega mikinn
áhuga fyrir hominu okkar. Ilann
sér ekki framan í þig, vegna
gluggakarmsins. Snúðu þér við
og bá komumst við að því hvorri
okkar hann hefur áhuga fyrir.
Það fóru herkjur um munnvik
Adrienne, þegar hún skynjaði
hvað Julie var að gefa í skyn,
en hún var nógu forvitin til að
gera eins og henni var sagt. Hún
sneri sér að barnum og horfði
um leið inn í hugsandi augu
Martins Westburys. Hann mætti
augnaráði hennar, lyfti ofurlítið
annarri öxlinni, dæsti og lyfti
glasinu. Sá sem var með honum,
lágvaxinn maður með sandlitt
hár, horfði áhugasamur á þær
og varð fullur ákefðar þegar
þriðji maðurinn gekk til þeirra,
kinkaði kolli og lyfti höndinni í
kveðjuskyni. Gott kvöld, ung-
frú Blair. Það hefur verið gott
veður í dag.
Julie leit í spurn á Adrienne,
þegar hún tók undir kveðju
mannsins. — Þessi glaðlegi mað-
ur með yfirskeggið, sagði Adri-
enne, — er dr. Spencer og ég
held að yngri maðurinn sé dýra-
læknirinn hér.
Julie hrukkaði nefið. — Stór-
fenglegur félagsskapur. — Og
kvennagullið í sportjakkanum.
— Það er Martin Westbury.
Hann er faðir litla stráksins sem
ég sagði þér frá 1 gær.
— MMM. — Viðkunnanlegur
vangasvipur. Mér lízl líka vel á
baksvipinn. Hnakkalagið og það
hvernig hárið er klippt segir
mikið um manninn.
— Á hvern hátt? spurði Adri-
enne og skemmti sér vel.
— Veit það ekki. Ég veit bara
að það er svona. Hvað gerir hann
annað en skreyta barborðið að
framanverðu?
— Mér er sagt að hann sé
kennari í Oxford.
Munnur Julie breyttist í van-
trúað „0“. Þú ert að gera grín
að mér.
Adrienne virti fyrir sér mann-
inn í grófa tveedjakkanum, hann
var ofurlítið siginn í öxlum. —
Ég skal viðurkenna, að það er
ekki mikið uppeldisfræðingslegt
við hann, en það ætti aldrei að
dæma menn eftir útlitinu. Hún
hrukkaði ennið. — Þar að auki
veit ég ekki mikið um hann. —
Ég hef bara talað við hann einu
sinni.
— Ég hef það á lilfinningunni
að þú fáir tækifæri til að auka
kunningsskapinn hér og nú, sagði
Julie, en læknirinn muldraði
eitthvað við félaga sína um leið
og hann tók stefnupa að glugga-
borðinu.
— Ungfrú Blair, ég held að
þér hafið ekki áður hitt herra
Timpson. Þetta er ungfrú Blair,
hinn nýi eigandi Drumbeat og
.... hann beið eftir að Adri-
enne kynnti Julie. Þau heilsuð-
ust ÖIl með handabandi og svo
sneri hann sér við og veifaði í
áttina að barnum, þar sem Mart-
in Westbury sat ennþá. — Þér
þekkið víst Martin nú þegar, —
hann sagði mér að hann hefði
hitt yður, þegar þér fenguð yð-
ur tunglskinsgöngu um þorpið, í
gærkvöldi.
52 VIKAN 42- tbl-