Vikan - 19.10.1967, Qupperneq 52

hún hafði lagt yfir hnén á sér.
— Við því verður ekki gert.
Hann verður að finna sér aðra.
Það er fullt lil af mönnum af
hans tagi. Þessi unga stúlka er
allt of gáfuð handa Bill. Hann
getur haldið sig við Klöru Lundy
eða þessa snarvitlausu Barton-
stelpu.
— Vesalings Bill, úr því að þú
ert þannig stemmd verður þetta
ekki létt fyrir hann. Dr. Spencer
jók ferðina. Það þýddi ekki að
deila við Jessiku um þetta.
Julie Hamilton var að hugsa
nákvæmlega það sama, þegar
hún og Adrienna gengu heim
hálftíma seinna. — Hún veit hvað
hún vill þessi frú Spencer. Hún
er vingjarnleg og umhyggjusöm
og meinar vel. Og vill hafa allt
eftir sínu höfði.
— Það kom greinilega fram
eins og hún talaði til Timpsons,
ég vorkenndi honum svo sannar-
lega.
— Það var ekki mikið sem hún
sagði eins og það sem hún sagði
ekki. Augnaráðið sem hún sendi
honum gerði hann bæði stjarfan
og mállausan. Julie flissaði.
— Ég er ekkert spent fyrir
þessu samkvæmi á laugardaginn
nöldraði Adrienne. — Og það
var ekki mikið gagn að þér.
— Það gerði þér bara gott. Ég
er alveg sammála Jessiku vin-
konu þinni. Þú ert alltof ung til
að þér leyfist að gera þig að ein-
setukerlingu.
— Það er nú töluverður mun-
ur á því að vera einsetukerling
eins og þú kallar það, eins og
að láta smáborgaraskapinn í
sveitaþorpinu gleypa þig með
húð og hári. Smá sveitaþorp eins
og Crompton Abbey hafa svo um-
fangsmikið samkvæmislíf og
annað þessháttar að ég myndi
aldrei fá mínútu fyrir mig sjálfa
ef ég fengist til að taka þátt í
því öllu. Þú heyrðir hvernig hún
krafðist þess að ég yrði með í
þessu leikstandi.
— Þú getur ekki ákveðið að
loka þig úti frá lífinu, sagði Julie.
— Er það svo hræðilegt að
vilja ekki fara í samkvæmi?
— Nei, en þú getur orðið mjög
einmana á því og það er á sinn
hátt afbrigði af ákafri sjálfselsku.
Adrienne rak fram hökuna. —
Ég vil nú hafa það þannig. Ég
er fuilkomlega hamingjusöm eins
og allt er í pottinn búið nú.
Julie nam staðar og sagði með
áherzlu: — Er það alveg víst,
Adrienne.
—- Já. Adrienne lét sem hún
hefði mikinn áhuga fyrir smala
sem reikaði í hæðardragi hin-
um megin við dalinn. Ég á
allt þetta. Hvers er hægt að óska
sér meir?
— Nú erum við komnar aftur
þangað sem við byrjuðum. Get-
urðu virkilega vonast til og trúað
að þú getir haldið þér ónæmri
fyrir öllum áhrifum eða aðdrátt-
arafli utan frá, það sem eftir er
ævinnar? Ég er til dæmis að
meina möguleikann á því að
verða áslfangin aftur.
— Mér liefur aldrei fundist
ástin sérstaklega róandi. Rödd
Adnenne var djúp og titrandi.
— Nei, ekki þegar hún er ekki
endurgoldin. Julie greip andann
á lofti um Jeið. — Fyrirgefðu
Adrienne. Þetta var illa sagt. Ég
meinti það ekki þaimig.
— Ég veit það vel. Adrienne
snerti létt við hönd vinkonu sinn-
ar. -—- Eigum við ekki að hætta
að tala um þetta? Hún benti
fram á veg á litla veru sem kom
skálmandi eftir þeim á heimreið-
inni. — Þarna er maðurinn í
mínu lífi. Nú vil ég vita hvernig
þér lízt á hann. Julie gerði sér
full ljóst að vinkonu hennar létti
þegar Jamie nálgaðist.
— Hvar hefurðu verið? Ég er
búin að leita að þér í næstum
allan dag. Það voru djúpar hrukk-
ur á enni Jamies.
— Við fórum í gönguferð. Ég
hélt að þú myndir ekki koma í
dag.
— Ég kem alltaf á miðviku-
dögum.
— Ó Jamie, því hafði ég alveg
gleymt, hrópaði Adrienne fulli
sjálfsásökunar. — Viltu koma
með okkur heim og vita hvort
Martha á nokkuð eftir af teinu?
Hún lagði höndina á handlegg
Julie. — Þetta er frú Hamilton.
Hún á litla stúlku sem er nokk-
urnveginn jafn gömul þér. Hún.
kemur kannske í heimsókn í
næsta mánuði. Viltu þá koma og
leika þér við hana?
Jamie hugsaði sig um og skaut
fram neðri vörinni. Hann lét brýr'
síga. —• Ég leik mér ekki við:
stelpur og þar að auki hef ég;
margt annað að gera.
Adrienne og Julie litu hvor á
aðra. — Eins og þú vilt, sagði
Adrienne. — En ef þú skyldir
hafa tíma aflögu skaltu láta mig
vita. Þær skildu hann eftir þar
sem hann var að melta þetta
með sjálfum sér.
Julie leit snöggt um öxl. Jamie
fylgdi þeim eftir í hæfilegri fjar-
lægð. — Ekki alveg jafn fá-
máli eins og faðirinn en á all-
an hátt jafn fullur af gamaldags
þokka. sagði hún þurrlega. Hann
er einmitt af þeirri gerðinni, sem
Paddy myndi kolfalla fyrir, en
afbrýðissemi getur eyðilagt góða
vináttu.
— Paddy þín á víst ekki öf-
undsýki til.
— Ég var ekki að hugsa um
Paddy. Julie gekk þvert yfir for-
salinn og lagði kápuna frá sér
á sófabekkinn. — Þessi litli Sir
Lancelot er heimaríkari en al-
mennt gerist. Það getur vel verið
að hann hafi ekki mikinn áhuga
á kvenfólki yfirleitt, en þú ert í
miklum metum hjá honum.
Adrienne hristi höfuðið og leit
út um gluggann. Hún kom auga
á Jamie á fleygiferð fyrir hús-
hornið. — Hann er óöruggur, það
er það sem er að honum. Honum
finnst gott að vera hér, en það
er húsið og umhverfið sem laðar.
Slíkur staður er óvenjulegur, en
þegar hann er ekki eins nýr og
spennandi lengur snýr hann á-
reiðanlega aftur til sinna litlu
vina. Julie sneri sér við þegar
hún var komin hálfa leið upp
stigann. — Þú átt mikið ólært
um börn. Hefurðu nokkurn tíma
velt því fyrir þér hvort hann
liafi komið í heimsóknir hér í
húsið, áður en þú komst? Þú
.ættir að umgangast unga herr-
ann varlega, það er auðvelt að]
særa hann.
— Á þessum aldri ræð ég viðl
Þá.
Julie brosti breitt. —r Ertu svol
viss um það. Hann er að fullu
og öllu karlkyns.
Einmitt í þessari andrá kom
Jamie inn úr eldhúsinu. Sam-
band hans við Mörthu Hart hafði
batnað þessa síðustu daga, það
hafði að minnsta kosti batnað
svo að Martha henti honum ekki
út um leið og hann sýndi sig.
Þetta breytta ástand kom meðal
annars fram í þykkri brauðsam-
loku, sem hann hélt í hendinni,
í hinni hendinni var hann með
stóra krukku af límonaði svo
hann varð að loka hurðinni með
fætinum.
— Ég gerði þetta voða var-
lega til að skrapa ekki málning-
una. Svo leit hann á hurðina
aftur: — Timbrið leiðrétti hann
sig: -— Við höfum málaðar hurð-
ir heima hjá okkur. Svo tók hann
stefnu á sófann.
Julie hallaði sér yfir stigahand-
riðið. — Ef þú missir þessa sam-
loku niður á fótinn á þér verð-
urðu haltur það sem eftir er æf-
innar.
Jamie sendi henni fyrirlitlegt
augnaráð. — Það er langt síðan
ég hef fengið nokkuð að borða.
En þið hafið auðvitað borðað
mikið af brauði og kökum þegar
þið drukkuð teið á Broadway.
— Já, ég skal passa á mér
munninn næst, sagði Julie og
hvai'f brosandi inn í herbergið
sitt.
6.
— Hvernig vissirðu að við vor-
um í Broadway? Adrienne settist
í sófann hinum megin.
— Frú Hart sagði að þið hefð-
uð farið í göngutúr. Hún sagði.. .
Það kom kúla á vinstri kinn
Jamies um leið og sú hægri tók
á sig eðlilegt lag aftur. — Hún
sagði að þið hefðuð gengið í átt-
ina til Snowshill og mér datt þá
í hug að þið hefðuð farið til
Broadway. Ég beið hér, því ég
hafði nokkuð sérstakt að spyrja
þig um.
Adrienne beið þolinmóð þar til
hann var búinn með brauðsneið-
ina. Henni sýndist heppilegt að
gefa honum tíma til að hugsa
sig um.
— Það er ungfrá Rankin, sem
sagði það, byrjaði hann um leið
og hann bar krúsina að vörun-
um.
— Ungfrú Rankin er kennslu-
konan þín er það ekki?
Hann kinkaði kolli. Henni
finnst að pabbi ætti að hjálpa
mér með heimaverkefnin. Finnst
þér það líka? Jamie horfði
spenntur á hana. — Hann er
ósköp góður að reikna, en hann
hefur víst ekki mikinn tíma af-
lögu. Hann hefur alltaf fullt að
gera í herberginu sínu, þegar ég
á að lesa heima.
UNGFRU YNDISFRIÐ
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá N ö A .
HVAR E R ÖRKIN HANS NOA?
Þafl cr alltaf saml lclWurinn í hcnnl Ynd-
isfrifl okkar. Hún hefur falifl örkina hans
Nóa einhvers staflar I blaðinu og heitir
góðum verðlaunum handa þeim, sem ffetur
fundið örkina. Verfllaunin eru stór 'kon-
fektkassi, fuliur af bezta konfekti, og
framleiðandinn er auflvltað Sælgætisgerfl-
in Nól.
Helmlli
Örkln er 1 bls
Síflast er dregifl var hlaut verfllaunin:
Guðbjörg Sigurz,
Linðarbraut 12.
Vinninganna má vitja í skrifstofu
Vikunnar. «2.
56 VIKAN 42- tbl-