Vikan - 09.11.1967, Blaðsíða 12

ALLAN JOHNSON, ungur tæknifræðistúdent, fór ai'
heimili sínu sunnudagseftirmiðdag nokkurn eftir
að hafa eytt helginni þar. Hann var að fara aftur
í háskólann og kom einmitt nógu snemma á braut-
arstöðina til þess að uppgötva að hann hafði misst af
Jestinni fyrir fáeinum mínútum.
Ilonum fannst þetta leitt, því þetta þýddi að liann
myndi missa af fyrirlestrum heilan dag.
Og þar sem hann stóð þarna í ráðleysi sínu á miðjum
brautarpallinum, og athugaði hvort hann ætti nóga pen-
inga til þess að fara í bíó, kom til hans ung stúlka og sagði
lágt: — Ég sagði þér að smjör ætti ekki vel við verkið
í úrinu.
Allan starði á hana. Hvað var að stúlkunni? Var hún
drukkin, vitskert eða var þetta aðferð hennar til þess að
vekja athygli Allans á sér. Þessa setningu þekkti Allan
vel, hún var úr bókinni Lísa í Undralandi eftir Lewis Caroll,
og það var hattagerðarmaðurinn, sem sagði þetta. Allan
hafði talsverðan áhuga á bókmenntum, hafði sérstaklega
haft gaman að Lísu í Undralandi, og kunni þá bók næstum
utan að. Hann svaraði stúlkunni því eins og Marzhérinn
svaraði hattagerðarmanninum: — Það var bezta tegund
af smjöri.
Unga stúlkan virtist vera ánægð og hún svaraði: —
Stundvíslega klukkan 7, 890 East Seventh Street. Því næst
leit hún á stóru klukkuna á stöðinni og sagði: — Þú ert
7 mínútum of snemma á ferðinni. Vertu nákvæmari næst.
Og þegar hún hafði áminnt liann um þetta hvarf hún í
fólksfjöldan. Allan var utan við sig af undrun. Var hann
ílæktur inn í eitthvað óheiðarlegt, eða var önnur meining
í þessu?
Hann skrifaði niður heimilisfangið, sem stúlkan hafði
gefið honum. Síðan beið hann svolitla stund, og athugaði,
hvað gerðist. Hann fór nokkra metra burtu, keypti sér
dagblað, beið bak við það og fylgdist með staðnum, þar
sem hann hafði staðið. Nákvæmlega klukkan 3 kom ung-
ur maður í brúnum fötum á staðinn, sem Allan hafði áður
staðið á, tók upp seðlaveskið og leit á brautarklukkuna.
Allan brást nær ósjálfrátt við; hann kastaði burt blaðinu,
gekk til unga mannsins og sagði: — Ég sagði þér að smjör
ætti ekki vel við verkið í úrinu.
— Það var bezta tegund af smjöri, svaraði maðurinn,
hann talaði greinilega með erlendum hreim.
Allan sagði þá við hann: — Okkur er veitt eftirför.
Komdu þér sem fyrst út úr borginni.
Hinn dularfulli ungi maður horfði óttasleginn á Allan,
en hugsaði sig síðan ekki lengur um, heldur hvarf strax á
braut.
Allan var ekki lengi að finna næstu lögreglustöð. Þar
sagði hann lögregluþjóninum, sem var á vakt, frá ævintýri
sínu. Lögregluþjónninn lagði nokkrar spurningar fyrir All-
an, en sagði síðan, að í borg eins og New York væri víst
skortur á ílestu öðru en vitlausu fólki. Það var ekki það að
saga Allan væri ekki athugunar verð, en hvernig ætti að
fara að því að finna manninn og konuna í 9 milljóna borg.
Það væri útilokað.
En Allan vildi ekki gefa sig, og lögreglumaðurinn varð
að skrifa niður það helzta úr sögu hans. — Heyrðu mig,
sagði hann svo. — Þú hefur ekki allt of langan tíma til
þess að skemmta þér í New York. Vertu eklci að eyða
honum í svona vitleysu.
En Allan neitaði að fara út af lögreglustöðinni. Og til þess
að losna við hann, sendi lögreglumaðurinn hann til aðal-
stöðva Iögreglunnar. Þar endurtók Allan söguna.
Framhald á bls. 34
Ungur tæknifræðistúdent kunni söguna af Lísu
í Undralandi utan að, og þessvegna flæktist
hann í furðulega atburðakeðju. Hann fór til lög-
12 VTKAN 45- tbl-