Vikan - 09.11.1967, Blaðsíða 23

Af mönnunum sex lágu fimm á
bakinu á gólfinu með hendur á
höfðum og þumalfingurnar vand-
lega samanreyrða. Þeir voru allir
með meðvitund nú og lágu í röð,
en enginn hreyfði sig.
Þótt einkennilegt mætti virðast,
lá Gerace meðvitundarlaus á sóf-
anum. Hægri framhandleggurinn
var f viðamiklum umbúðum, gerð-
um úr þykkum borðdúk. Willie sat
á brúninni á borðinu og reykti og
lék sér að fjaðurhnffnum. Byssurn-
ar þrjár lágu á borðinu, ásamt
tvinnakefli, sem nál var stungið í.
— Hvað kom fyrir hann, Willle?
Hún hnykkti höfðinu f áttina til
Gerace.
— Mér fannst eins gott að gefa
honum nokkur nálspor í handlegg-
inn, Prinsessa. Hann kinkaði kolti f
áttina að tvinnakeflinu. — Skárra
en ekkert. En það er dálftið erfitt
að nota venjulega, beina nál.
— Leið yfir hann?
— Ekki beinlfnis. Það vottaði fyr-
ir afsökunarbeiðni í rödd Willies.
— Þessi heimskuhaus tók að æpa
og hrópa, svo ég sló hann út um
hríð. En hann hlýtur að fara að
koma til sfn.
— Gott. Ég þarf að tala við hann.
Willie bauð henni sígarettu úr
pakka af borðinu og kveikti í henni
með ffnlegum gullkveikjara, sem
hún hafði aldrei séð áður. Hann
hafði vafalftið fylgt fötunum.
Hún settist f hægindastólinn,
teygði úr fótunum og horfði á Gera-
ce. Mennirnir, sem lágu á gólfinu,
gutu á þau augunum á vfxl, f
skilningsvana skelfingu, horfðu á
þetta einkennilega par reykja f
friðsamlegri þögn.
— Það er orðið dálftið seint að
fara út að sigla, sagði Willie að
lokum, með söknuði.
— Það veit ég ekki. Það er bara
ennþá skemmtilegra á nóttunni. En
það Iftur ekki út fyrir, að þeir hafi
bfl hér.
— Hvað þá?
— Bara gamlan hestvagn. Eins
og einn þeirra sem er á vagnsafn-
inu í Lissabon, en ekki eins íburð-
armikill. Enginn bfll.
— Slæmt.
— Já. Ég held það væri rétt, að
þú sæktir þann sem er uppi, Willie
vinur.
— Er hann lifandi?
— Hann var að ranka við sér,
þegar ég sá hann síðast.
Willie fór út. Hann var lengur
burtu en henni þótti nauðsynlegt.
Það liðu þrjár mínútur, þar til hann
kom með Forii á öxlinni. Augu Forl-
is voru opin. Willie lagði hann við
hliðina á hinum.
Gerace bærði á sér og Modesty
færði sig yfir að sófanum, þar sem
hann lá. Hún kleip fast ( eyrað á
honum. Eftir eitt eða tvö andartök
opnaði hann augun. Skilningurinn
færðist hægt í þau. Varir hans skild-
ust f daufu brosi, hálf óttafullu,
hálf vonglöðu. Óttinn kom henni
ekki á óvart. Hún hafði oft kom-
izt að þvf, að atvinnuillmennið barð-
ist hreystilega þar til það hafði
beðið ósigur, eftir það var það ekki
lengur hetja.
— Til hvers var þetta allt sam-
an, Gerace? spurði hún.
— Ég. . . . Ég veit það ekki. Það
er alveg satt. Röddin var smeðju-
leg. Það var eins og hann væri að
reyna að biðja um meðaumkun og
starfslegan skilning frá óvini. —
Montlero fékk gott fyrir að vinna
þetta verk. Hann sendi mig með
nokkra stráka. Þetta er bara starf,
þú skilur.
— Ég skil. Og þegar þú sérð
Montlero, skaltu segja honum, að
hafi ég ekki drepið hann innan árs,
geti hann farið að sofa rólegur
aftur. Ég er ekki langrækin.
— Innan árs.... Bros Gerace
fölnaði upp. Svo varð honum Ijós
annar boðskapur orða hennar. Það
birti yfir honum og hann kinkaði
kolli ákaflega. — Þegar ég sé hann
aftur? Auðvitað, auðvitað. Ég skal
segja honum það.
— Ég átti við ef þú sérð hann
aftur, Gerace. Segðu mér í hverju
starfið var fólgið.
Hann ætlaði að fara að baða út
höndunum, svo gretti hann sig og
tók um sáraumbúðirnar á hand-
leggnum. — En ég var að segja þér
það. Ég veit það ekki, Modesty. . . .
Hnffurinn, sem Willie hafði hald-
ið á f hendi sér, þaut minna en
þumlung frá höfði Gerace og rakst
á kaf f bakið á sófanum. Gerace
varð eins og skftug mjólk á litinn.
— Ungfrú Blaise, helvftis ræfill-
inn þinn, sagði Willie. Hann skálm-
aði að sófanum og náði í hnffinn
aftur. Andlitið strengt af heilagri
reiði.
— Fyrirgefið! Allt í lagi, fyrirgef-
ið! sagði Gerace með æði f augun-
um. Hann leit á Modesty aftur. —
Ég veit það ekki, ungfrú Blaise.
Við komum til Lissabon, ég hitti
manninn, sem við áttum að hitta,
manninn sem var hérna, þegar þið
komuð. Við vissum ekki, hvað hann
heitir. Hann benti á þig og á . . .
hann kyngdi munnvatni sfnu og
leiðrétti þá vitlu, sem yfir honum
vofði, — á herra Garvin. Allt, sem
við þurftum að gera, var að taka
ykkur og halda ykkur hér í fjöru-
tfu og átta klukkustundir. Við leigð-
um húsið, við bjuggum út herberg-
in og svo . Svo unnum við okk-
ar verk.
— Og hvað átti að gerast eftir
fjörutíu og átta klukkustundir?
— Við áttum að láta ykkur fara,
ungfrú Blaise, sagði Gerace sakleys-
islega. — Starfinu lokið.
Willie Garvin hló. það var ekki
glettnislegur hlátur.
— Það er satt! sagði Garace með
örvæntingarhreim. — Ég sver það
við gröf móður minnar.
Modesty leit á Willie og það var
ofurlftil spurnargretta milli augna
hennar.
— Þetta er satt með fjörutfu og
átta klukkustundirnar, Prinsessa. —
Hann benti með þumalfingrinum
yfir borðið. Ég ræddi við þennan
náunga, meðan ég hélt á honum
niður. Sama saga, nema hvað við
áttum að komast út með því að
nota rúmfótinn fyrir skrúflykil, og
ef við gerðum það ekki, mátti Gera-
ce gera við okkur hvað sem honum
sýndist á eftir.
— Ég skil þetta ekki, sagði hún
hægt.
— Ekki heldur ég. Viltu fylgja
því lengra? Eigum við að ná f
manninn, sem var hér f kvöld?
— Nei. Hún talaði eingöngu fyrir
eyrun á Gerace. — Það er bezt við
spyrjum Montlero sjálfan. Hún gekk
að borðinu og drap í sfgarettunni.
— Það er enginn sími hér, Willie.
Það Iftur út fyrir, að við verðum
að ganga.
— Það eru að minnsta kosti sjö
eða átta mflur til Cascais, þykist
ég vlta.
— Allt í lagi. Þetta er falleg
nótt.
— Þessir skór eru ekki sérstak-
lega þægilegir, og þú hefur bara
sandalana. Má ég aðeins svipast
um? Ég hef fengið ofboðlitla hug-
mynd.
Allt í einu vissi hún, hvað hann
hafði f huga, en hélt aftur af hlátr-
inum, því hún vissi, að hann myndi
hafa gaman af að koma henni á
óvart. — Allt f lagi, Willie. Hún
tók aðra skammbyssuna. — Farðu
og svipastu um.
Það brakaði f vagninum, þegar
hann mjakaðist hægt leiðar sinnar,
auðveldlegar nú, þegar hann var
kominn á malbikaðan veg. Sólin
var löngu hnigin til viðar og það
voru nærri tvær klukkustundir slð-
an vagninn hafði lagt af stað nið-
ur eftir löngum, rykugum veginum
frá húsinu.
Gerace sat í ekilssætinu og faldi
handlegginn með sáraumbúðunum
undir regnkápu, sem hann hafði
kastað yfir sig eins og skikkju. —
Emilio og Ugo voru forystuhestarn-
ir, en hinir fjórir mennirnir voru
á eftir þeim f tveimur röðum, aftur
eftir stönginni, allir hnýttir saman
með vænum kaðli, sem bundinn var
um úlnlið hvers og eins.
Þeir lögðust f dráttarkaðlana,
hendurnar aumar og axlirnar sár-
ar, þegar þeir böksuðu við að
draga vagninn upp lítinn, en
þreytandi hallann upp á síðustu
hæðina, áður en þeir kæmu inn f
Cascais.
Þeir voru löngu hættir að hugsa
nokkuð. Þeir másuðu og erfiðuðu
með opnum munnum og svitinn
bogaði af þeim f þessu algjöra
sinnuleysi, sem örmögnunin hefur
með sér. Fyrsta hálfa klukkustund-
in, niður eftir bugðóttum veginum,
var eins og tekin beint út úr gam-
alli Keystone Cops kvikmynd.
Þrisvar hafði Gerace verið óþarf-
lega seinn að bremsa og vagninn
rann hægt aftan á mennina. Þeir
völdu honum ókvæðisorð. Þeir
ákölluðu guð, móður hans og engl-
ana. Þelr höfðu rætt um hreyfilög-
málið, hraðann og aflfræðina og
lagt þetta niður fyrir sér f grófum
leikmannsdráttum og rætt það
beisklega sfn á milli. Þegar Gera-
ce, hinn illa séði stjórnandi reyndi
að fá jálka sfna til að vinna sam-
an, hafði honum verið skipað
hörkulega að fullnægja sér kyn-
ferðislega á svo hugmyndaríkan
hátt, að jafnvel steinsmiði hinnar
fornu Pompeji borgar hefði aldrei
dreymt um slíkt. En nú var eldur
uppreisnarinnar orðinn að kaldri
ösku. Af tilraunum og mistökum
höfðu þessir mannlegu hestar
neyðzt til að vinna saman. Allur
vonarneisti um vægð eða flótta var
löngu slokknaður.
Nú skipti það eitt máli að álag-
ið á dráttartaugunum væri jafnt;
að asninn fyrir aftan stigi ekki á
hæla manns,- að apinn fyrir fram-
an passaði sfnar eigin lappir; að
fíflið í ekilssætinu hemlaði hæfi-
lega, þegar hallaði undan fæti, en
ekki þó of mikið; að undrandi
áhorfendur létu sér nægja stuttara-
legt svar frá Ugo, sem var sá eini
sem talaði ofurlitla portúgölsku, um
að þetta væri veðmál ( góðgerða-
skyni. Modesty svaf og hallaði sér
til hliðar með höfuðið á öxl Willi-
es. Vaggið f vagninum truflaði hana
ekki. Hálfa ævina hafði hún ekki
vitað hvað það var að sofa f þægi-
legu rúmi og hún gat sofið eins og
henni sýndist undir öllum kringum-
stæðum.
Willie Garvin hallaði sér aftur á
bak f einu horni vagnsins og horfði
aftan á bak og höfuð Gerace og
dráttarjálkana fyrir framan. Hann
hafði byssu sér við hlið og fjaður-
hnífurinn stóð í ekilssætinu fyrir
framan hann, um þumlung frá af-
slappaðri hendinni.
— Ég er ekki slingur að fást við
byssur, hafði hann sagt f varnað-
artón við hópinn, þegar þau lögðu
af stað. — Svo ef einhver vand-
ræði verða, læt ég Gerace hafa
það fyrst, með hnífnum. Svo reyni
ég að gera mitt bezta með byss-
unni, og þá er ekki um annað að
ræða en ég vona, að mér heppn-
ist að skjóta þann, sem átti það
skilið, en ekki einhvern annan.
Það hafði ekki komið til neinna
vandræða.
Willie andaði að sér hlýju næt-
urloftinu. Hann var hjartans ánægð-
ur. Þetta var sá tími, sem hann
naut mest: að loknum leik. Friður-
inn, þegar taugarnar hvíldust eins
og sofandi íþróttamaður, en skiln-
Ingarvitin voru vakandi og glögg
og heimurinn óumræðilega skfr.
Það höfðu verið mörg skipti Ifk
þessu árin síðan Modesty kom inn
f Iff hans og endurskapaði honum
heiminn. Leikurinn f kvöld hafði
reynzt stuttur, og ekki sérlega harð-
ur, þegar allt kom til alls. Það
höfðu verið aðrir leikir og erfiðari,
langir og grimmdarlegir, sársauki
og þjáning og sár til að sleikja,
samt var eftirleikur friðar og á-
nægju alltaf sá sami.
Hann hugsaði um mann, sem
hann hafði þekkt fyrir langa löngu,-
annan Willie Garvin, sem aldrei
fann neinn frið, sem hafði aldrei
orðið nein raunveruleg gleði að
Framhald á bls. 34
45. tbi. yiIvAN 23