Vikan - 09.11.1967, Blaðsíða 15

brúnt hár, hún mundi það, en
smáatriðin voru runnin út í eitt.
Hún hafði ekki geymt eina ein-
ustu mynd og gladdist nú yfir
að búa yfir þeim viljastyrk sem
dugði til að slélta út alli sem
heyrði til fortíðinni.
Hún steig inn í húsið, og eins
og ævinlega luktist um hana
djúpur friður. Þung hurðin lagð-
ist að stöfum og lokaði úti heim-
inn og öll smá, skítleg vanda-
mál. Meðan hún hafði Drumbeat
til að koma heim til var henni
borgið. Hún slökkti ljósið í for-
salnum og hugsaði um Martin
Westbury, meðan hún gekk fram-
hjá fjölskyldumyndunum í stiga-
ganginum. Hver þessara stoltu
manna, ef nokkur, líktist honum?
Hann var merkileg blanda,
hugsaði hún, meðan hún háttaði
sig. Fullur af mótsetningum,
snaraðist milli öfganna, varð
ruglingskenndur, en um leið ó-
trúlega aðlaðandi. Hvernig hafði
konan hans verið? Hafði hann
elskað hana svo mikið að and-
lát hennar var orsök þessa
óskiljanlega lífs milli sonarins
og hans sjálfs? Var það upp-
reisn móii þeirri staðreynd að
það var barnið en ekki konan
sem hann hafði gifzt, sem nú
átti allt sitt undir honum? Alla
vegana var eitthvað öðruvísi en
það átti að vera með þá fram-
hlið sem Martin Westbury sneri
að heiminum. Hún var eins og
stykkjaþraut þar sem eitt stykk-
ið vantaði, ögrandi, þreytandi og
eggjandi. Hún tók að bursta hár-
ið og hana hitaði í hársvörðinn
undan kröftugum strokunum. En
svo staðnæmdist höndin, þegar
hugsanirnar beindust óvænt út á
aðra braut og hún minntist at-
hugasemda Martins um konu
síha. Hún sat lengi og starði
tómlátlega inn í spegilinn, án
þess að finna svar við spurning-
unum sem knúðu á. Það kom
vindblær í gegnum opinn glugg
ann og það fór hrollur um hana.
Þá gerði hún sér Ijóst að henni
var kalt. Hún reis rösklega á
fætur, slökkti Ijósið í loftinu og
lagðist undir sængina. Hún
leygði sig ósjálfrátt eftir bók-
inni á náttborðinu, en dró svo
út skúffuna í staðinn.
Hún starði á litla hulstrið með
svefntöflunum, sem hún hélt á í
hendinni, háði fyrirfram tapaða
orrustu við sjálfa sig. Það hafði
hent oft og mörgum sinnum áð-
ur, en síðan hún kom til Drum-
beat hafði hún minnkað skammt-
inn niður í eina pillu og læknir-
inn hennar í London hafði sagt
henni að meðan hún ekki tæki
meira en tvær í einu gerði það
ekkert til. Full sjálfsfyrirlitning-
ar skrúfaði hún lokið af. Hún var
mjög þreytt en hugurinn var
allt of vakandi. Hún lét renna
í glas og bar það upp að munn-
inum, en í sama bili var hurð-
inni, sem oftast stóð í hálfa gátt,
ýtt upp og tvö brún augu störðu
vongóð á hana.
— Bracken — farðu strax nið-
ur aftur. ■— Heyrirðu það, Brac-
ken. Niður í eldhús með þig!
Bracken vár enginn auli og
kaus að fara eftir tónfallinu í
staðinn fyrir þýðingu orðanna,
hann kjagaði yfir teppið og dill-
aði skottinu og horfði með löng-
un í augum á mjúka sængina og
ýlfraði ofurlítið.
— Heyrirðu! Farðu niður að
sofa í körfunni þinni! Hann varð
sorgmæddur á svipinn. Þessu
hafði hann ekki ált von á. Hún
hafði viljandi gabbað hann með
mjúkri röddu og blíðu í augun-
um. Vesalings hvolpurinn skildi
þetta ekki, en sárindin í skýrum
hvolpsaugunum björguðu öllu
fyrir hann. Hann rak upp hátt
ánægjugjamm, þegar Adrienne
linaðist af að sjá þessa litlu veru
sem kjagaði í átt til dyra.
— Bracken, komdu hingað,
greyið! Hérna i— komdu! Hopp-
aðu! Hún kipptist við, þegar
þessi sex kílóa rumur lenti ofan
á fótunum á henni. — Þetta er
aldeilis uppeldismáti, sagði hún
við sjálfa sig og slökkti á nátt-
borðslampanum.
Hún vaknaði klukkan sjö á
fögrum vormorgni og það fyrsta
sem hún rak augun í var lyfið
á náltborðinu og ósnert vatns-
glasið. Bracken mætti augnaráði
hennar, þegar hann skreið fram-
undan sænginni við fótagaflinn
og teygði ánægjulega úr sér. —
Þú ert aldeilis veiðihundur. Hver
er nú að ala börn upp? spurði
hún, áður en hún reis á fætur.
En þennan morgun kom hún
svefnlyfinu fyrir í skápnum
frammi á baði, utan seilingar, ef
freistingin skyldi grípa hana
aftur.
9. kafli.
Síðasta daginn í marz gerði
slíkt ofsarok að svo sýndist að
ekki eitt einasta blóm, enginn
frjóangi gæti lifað af vindhvið-
urnar sem æddu yfr jörðna og
þeyttu ísköldum regnskúrum frá
blýgráum himni.
Adrienne sat í þægilegum stól
fyrir framan arininn í bókastof-
unni. Hún lagði bókina frá sér,
þegar Martha Hart kom inn með
lebakkann.
Ég hafði ekkert súkkulaði-
kex með í dag. Strákanginn hlýt-
ur að halda sig heima.
Adrienne sneri sér að franska
glugganum. Vindurinn æddi um
hann og regnið skall á rúðunum.
— Það væri fásinna að hlevpa
barni út í þetta, ég geri varla
ráð fyrir að Jamie sé einu sinni
í skólanum í dag.
Martha setti bakkann á borð-
ið. — Það stendur sjálfsagt ekki
vel i bælið hans, úr því hann fær
ekki að fara út með Bracken.
Adrienne benti á stólinn gegnt
sér. — Seztu og fáðu þér tesopa
með mér, Martha.
Henni gazt vel að ráðskonunni
og síðan hún kom til Ðrumbeat
höfðu þær átt margar ánægju-
legar stundir saman — annað
hvort úti í skóginum eða fyrir
framan glaðan arineld, meðan
þær töluðu um allt og ekkert.
— Takk. Ég var að vona að
þú byðir mér. Ég gaf Sam te,
þegar hann kom inn og setti
aukabolla til að vera við öllu
búin. Martha hellti te í bollana
og settist. — Hefurðu séð ann-
að eins veður? Þetta er hrein-
asta egyptamyrkur og klukkan
er enn ekki orðin fimm. Ég held
að það sé bezt að ég dragi glugga-
tjöldin fyrir. Þú hlýtur að vera
gráti nær að sjá vesalings túlí-
panana og allt þeytast í burtu.
Síminn glumdi þegar hún var
á leiðinni aftur í stólinn. — Ég
skal taka hann, Adrienne rétti
út höndina og tók upp tólið. Hún
undraðist að heyra rödd Martins
Westburys.
— Er Jamie hjá þér? byrjaði
hann.
— Nei. Ég átti heldur ekki von
á honum í svona veðri. Er hann
ekki heima?
— Þá hefði ég ekki hringt og
spurt . . . reiðin hvarf úr rödd-
inni. — Fyrirgefðu. Nei, frú
Weston segir að hann hafi farið
út klukkan tvö og síðan hefur
hún ekki séð hann. Heimskingj-
anum þeim arna datt ekki í hug
að segja mér það fyrr en fyrir
hálftíma.
Adrienne leit á klukkuna. Eins
og hann hefði getið sér til um
hugsanir hennar hélt hann áfram.
— Ég hafði engan tíma fyrir há-
degi í dag og kom snemma heim.
— Hann getur þó ekki verið úti
í þessu veðri? Hefurðu leitað um
allt húsið?
Hún heyrði greinilega að hann
greip andann á lofti. Röddin var
lág, þegar hann svaraði. —■ Það
tekur ekki langa stund að þaul-
leita í fjögurra herbergja húsi
og hann er heldur ekki í bíl-
skúrnum eða garðhúsinu.
— Hann á vin í þorpinu. Ging-
er. Ginger Mann. Hefurðu reynt
að hringja þangað?
Martin Westbury var mjög
þreytulegar. — Já, ég var að tala
við frú Mann, hún hefur ekki
séð Jamie síðan í fyrradag. Þú
varst mín síðasta von, áður en
ég gerði lögreglunni viðvart.
— Það er óhugsandi að hann
sé langt undan. Adrienne fann
kalda fingur óttans læsast um
sig. — Á ég að skreppa niður í
þorpið?
— Það er ekki til mikils að
ónáða þig þannig fyrr en ég hef
fengið einhverjar upplýsingar um
hvar hann hefur verið og hvað
hann hefur haft fyrir stafni eftir
hádegið. Einhver hlýtur að hafa
séð hann, ég hringi til lögregl-
unnar og reyni að fá leitarflokk.
— Allt í lagi. Ég skal ekki sóa
neinu af þínum dýrmæta tíma.
Þú lætur mig vita um leið og þú
hefur fundið hann. Ef það er eitt-
hvað sem ég get gert, verðurðu
að segja mér það.
— Já, ég skal hringja aftur.
Þar með var sambandið rofið og
hún lagði tólið hægt á símann.
— Það var Jamie, sagði hún
við Mörthu. Hann hefur ekki
sézt síðan um hádegið.
— Guð á himnum! Barnið er
þó ekki eitt úti?
Eins og til að auka hræðslu
þeirra glumdi nú við þruma svo
rúðurnar nötruðu, stormurinn
gnauðaði og regnið buldi. Adri-
enne hafði gleymt sígarettunni
og starði með samanbitnum tönn-
um á sviðna fingurgómana. Hún
kastaði stubbnum í eldinn og leit
snöggt upp á frú Hart. — Garð-
húsið! Ég hafði gleymt því. Mér
þætti gaman að vita.... Hún
hljóp út úr herberginu og reif
upp dyrnar á skápnum frammi í
anddyrinu til að taka fram regn-
kápu og gúmmístígvél.
— Ég skal biðja Sam að fara
með þér, sagði Martha og hjálp-
aði henni í kápuna.
— Nei, ég bjarga mér ein. Ef
hann er ekki þar, þá verð ég ekki
lengi í burtu. Passaðu Bracken
svo hann elti mig ekki. Þar með
opnaði hún útidyrnar, smeygði
sér út og lokaði á eftir sér.
Hún lagðist í vindinn og hélt
annarri hendi fyrir andlitinu til
að vernda það fyrir slagviðrinu.
Áður en hún var komin fimmtíu
metra var regnkápan gegnvot að
framan, tvisvar varð hún að
stanza til að ná andanum úti á
opnu flötinni og létti þegar hún
náði stígnum niður í lundinn. —
Þegar hún loks kom þangað
fannst henni sem hún myndi
aldrei geta dregið andann eðli-
lega aftur. Hana sveið í andlitið
og hálfblinduð af lemjandi regn-
inu rakst hún á trjástofn, áður
en hún komst inn í sjálfan lund-
inn og í ofurlítið hlé. — Loks
greindi hún garðhúsið. Hún hálf
hljóp og hálf hrasaði síðustu
skrefin og varð að beita ýtrustu
kröftum til að detta ekki, þegar
ofsaleg vindhviða slengdi henni
á hurðina, Hui’ðin flaug upp,
þegar Adrienne skall á henni.
Hún rak upp vonbrigðastunu,
þegar hún sá að hún var ein í
rökkrinu. Gersamlega örmagna
hallaði hún sér upp að veggnum,
hélt annarri hönd um ennið og
braut heilann um hvar í ósköp-
unum drengurinn gæti verið. —
Hún lét augun hvarfla að litla
húsinu á bekknum undir glugg-
anum.
Allt í einu stirðnaði hún. Það
var enginn Cuthbert á sínum
venjulega stað undir netinu. Hún
skoðaði þetta nánar og uppgötv-
aði að hann var ekki heldur í
,,svefnherberginu“. Hún sat
þarna á hækjum sínum og hugs-
aði ákaft og minntist þess að
Jamie hafði verið áhyggjufullur
daginn áður. Cuthbert hafði ver-
ið eitthvað niðurdreginn, hafði
Framhald á bls. 44.
45. tbi. VIKAN 15