Vikan - 09.11.1967, Síða 44

Skyggnið var aðeins tvö fet,
ég stóð á botni áður en varði.
Ég íálmaði með höndunum fram
fyrir mig, til að finna kirkju-
vegginn, og fann ekkert nema
beitta gaddana á ígulkerjum. Ég
flýtti mér upp á yfirborðið og
synti til lands, innan um sæg af
aiiskonar mannætum. Eftir
nokkra daga reyndi ég aftur. Þá
var logn og skyggnið 10 fet. Ég
var hárviss um, að ef að nokkur
bær var þarna, myndi ég örugg-
lega finna hann, en ég fann ekk-
ert. Ég synti fram og aftur, en
fann ekkert nema kórairif. Þrem
dögum síðar fór ég þaðan, mjög
vónsvikinn.
ÞAÐ SEM FANNST f
SKJALASÖFNUM f SEVILLA.
Það liðu ellefu ár, þangað til
Marx fór aftur til Port Royal.
Á þeim tíma hafði hann fengizt
við sitt af hverju, meðal annars
páfagaukaveiðar, en alltaf stund-
að köfun samhliða. Marx hefir
fengist við köfun og rannsóknir |
á Karabiska hafinu, í von um
að finna einhver skipsflök. Hann :
fór til Spánar, og í þrjú ár rann-
sakaði hann skjalasöfnin í Se- |
villa. Sér til mikillar ánægju ||
komst hann að því að spænsku §
landsstjórarnir höfðu alltaf sent
nákvæmar skýrslur til heima-
landsins, í hvert sinn sem ein-
hverju af skipunum, sem voru
með herfang, var sökkt. Skýrsl-
urnar sögðu nákvæmlega frá
hver farmurinn var, hvar skip-
unum var sökkt, og hve miklu
hefði tekizt að bjarga. Á skjal-
safninu í Sevilla fann hann líka
unga stúlku, amerískan stúdent,
sem nú er konan hans.
Einu sinni, þegar hann vann
við köfun, við strendur Nicara-
gue, bað stjórn Jamaica hann um
að koma aftur til Port Royal, og
reyna að rannsaka sjávarboln-
inn þar að nýju.
— f mörg ár hafði ég reynt
að fá stjórnina þar til að veita
mér leyfi til rannsókna þar, en
þetta var í fyrsta sinn, sem hún
lét til sín heyra. Líklega hefir
orsökin verið sú að þeir hafa
heyrt um hlutafélag Marleys
majórs. Það hafði staðið til að
semja við hlutafélagið upp á það,
að þeir fengju helming af því
sem upp úr sjónum kæmi. Nú
var það nauðsyn fyrir yfirvöldin
að fá úr því skorið, hvort nokkuð
var þar að hafa!
Hnefafylli af krafta-
verkum
mamma
hugsai'
öllu...
hún
hdW
ávallt
4 VlCK
VapoRub
Salve
Til udvortes brug
ved visse irritationer
Vændiskonur komu frá Englandi
til að freista gæfunnar í þessum
nýja heimi. Port Royal varð í
raun og veru auðugasti bærinn
á vesturhveli jarðar, — jafnvel
auðugri en á dögum Henrys
gamla Morgan.
Hinn gamli sjóræningi lifði
ekki endalok bæjarins. Hann
dó fjórum árum fyrir jarðskjálft-
ann. Einhversstaðar á hafsbotni
liggur legsteinn með nafni hans.
í Port Royal ganga þær sögur að
Marx hafi fundið steininn og
smyglað honum úr landi, til að
selja hann á safn í Ameríku.
Piskimennirnir hafa oft spurt
hann um legsteininn. Þeir spyrja
líka um gull, sem hann á að
hafa fundið. Marx svarar því til
að hann sé aðeins starfsmaður
hjá ríkinu, og allt sem hann finni
á hafsbotni, jafnvel minnsta pott-
brot, hafi hann skilvíslega af-
hent húsbændum sínum.
Marx er ekki ánægður með
launin sem hann fær, 6000 doll-
ara, í stað þess að fá prósentur
af bví sem hann nær í, sem víð-
ast hvar tíðkast. En þetta eru nú
þau skilyrði sem hann verður að
láta sér lynda, til að fá að gramsa
í þessum bæ á hafsbotni, sem
hefur hrærzt í höfði hans frá
drengsárunum.
— Ég las um sjóræningja í
Port Royal, þegar ég var smá-
strákur, segir hann. — Það var
einhver sem skrfaði margar
bækur um seglskip, full af gulli
og allskyns dýrgripum. Ég sökkti
mér niður í þessar sögur. En það
sem raunverulega hreif mig mest
var lýsingin af sjálfum bænum.
Sérstaklega lýsingin af kirkjunni.
Því var haldið fram að beina-
grindurnar sætu þar ennþá á
kirkjubekkjunum. Og í miklum
sjógangi ætti maður að geta heyrt
í kirkjuklukkunum.
í AÐ EINA SEM ÉG SÁ
VORU KÓRALRIF.
— Þetta var auðvitað allt sam-
an skáldskapur. Þeir veggir, sem
ekki hafa hrunið í jarðskjálftan-
um, árið 1692, hafa þá hrunið
síðar í jarðskjálftum, sérstaklega
árið 1907.
Marx dreymdi alltaf um að
rannsaka Port Royal á hafsbotni,
og það varð að raunveruleika
árið 1954. — Ég var unglingur
þá, segir hann, — hann er nú
33—34 ára gamall. — Ég hafði
ekki losnað við rómantískar grill-
ur úr kollinum. Þegar við kom-
um til Port Royal var stinnings-
kaldi að norðan og mikill öldu-
gangur. En ég skeytti því engu,
heldur fór í kafarabúning og
steypti mér í hafið. Fiskimenn-
irnir, sem þarna voru, bentu mér
á eitthvað sem þeir kölluðu
kirkjubaujuna, og þangað synti
ég, eins hratt og ég komst. Þegar
ég kom á staðinn, þar sem bauj-
an átti að vera, kafaði ég, í þeirri
góðu trú, að nú rækist ég á
kirkjuturninn og fengi að heyra
hljóm klukknanna.
Framhald af bls. 15.
ekki viljað borða, ekki einu sinni
uppáhaldsmatinn sinn. Henni
stóð áhyggjufullt andlit Jamies
fyrir hugskotssjónum og það
bland.aðist minningunni um að
hann hafði trúað henni fyrir að
Cuthbert ætti að fá einkagrafreit
á leyndum stað í Harpers myll-
vid
hendina”
unni. Það fór hrollur um hana
við tilhugsunina um gömlu bygg-
inguna niður við ána, næstum
tvo kílómetra fyrir sunnan þorp-
ið. Hún reis á fætur og fór á ný
út í óveðrið. Nú var undan veðri
að sækja og henni sóttist ferðin
mun greiðar, þegar hún hafði
vindinn í bakið. Þegar hún kom
að bílskúrsdyrunum, beitti hún
loppnum fingrum lil að opna
þær. Sem betur fór átti hún ekki
í neinum erfiðleikum með að
setja bílinn í gang. Hún ók aftur
á bak úl úr skúrnum, beygði nið-
ur á afleggjarann og jók ferðina.
Ferðin var martröð, tvisvar varð
hún að stanza til að þurrka af
framrúðunni, því þurrkurnar
megnuðu ekki að hreinsa af
henni, en að lokum var nryllan
framundan.
Sem betur fer hafði hún rek-
izt á þessa gömlu myllu, einu
sinni, þegar hún fór i'ú að ganga
með Bracken og gazl hreint ekki
að henni. Hún lagði bílnum út í
vegarkantinn og fikraði sig nið-
ur að ánni, að hrörlegu, mjóu
trébrúnni sem lá yfir ólgandi
straumvatnið. Það var áhættu-
samt að fara yfir brúna og hún
þorði ekki að styðja sig við fú-
ið handriðið af ótta við að það
brctnaði. Ef hún treysti á það og
það bilaði, myndi hún falla í ána.
Loks komst hún heilu og höldnu
yfir og fikraði sig upp tröppurn-
ar á húsinu. Dyrnar voru orðn-
ar fastar af því húsið hafði stað-
ið ónotað í svo mörg ár og það
var með naumindum að hún gat
þrengt sér inn í gegnum þessa
litlu rifu sem opnaðist, inn í
saggafulla og drungalega myll-
una. Hún hallaði sér upp að
veggnum og lét augun hvarfla
um meðan hún vandi sig við
myrkrið. Fyrst hélt hún að þetta
hefði aftur verið vindhögg, en
svo tók hún eflir ofurlítilli hreyf-
ingu við fjærsta vegginn. Hún
fikraði sig hægt yfir óslétt gólf-
ið og stundi af létti, þegar hún
sá litla, samanhnipraða veru í
einu horninu. — Jamie! Jamie
West.bury! Hvað í ósköpunum
ertu að gera hér í þessu hræði-
lega veðri?
Hann lyfti hægt höfðinu og
ósjálfrátt klappaði hún honum
umhyggjusamlega, þegar hún sá
hina þöglu, botnlausu sorg, í
litla, óhreina andlilinu. Úfinn,
þreyttur og társtokkinn, sal
hann þarna. Dæmigerð mynd ör-
væntingarinnar. Hann starði á
hana, án þess að koma upp
nokkru orði sem gæti gefið sorg
hans til kynna. I höndunum var
hann með litla, loðna veru, stirða
og kalda.
Það er Cuthbert, sagði hann
að lokum. -— Hann er dáinn.
Tárin streymdu niður eftir kinn-
um hans. Hann var dáinn, þeg-
ar ég kom með eplaköku til hans.
Honum þótti alltaf svo góð epla-
kaka, en nú kom hún of seint.
Það fóru kippir um axlir hans,
þegar hann breiddi jakkann sinn
44 VTICAN 45-