Vikan - 14.11.1968, Blaðsíða 18

monsieur
Texti: Sigurður Hreiðar
Hér höldum við áfram að segja i'rá verðlaunaferð Elínar Tómas-
dóttur til Márokkó. Með henni var frænka hennar, Steinunn Gísla-
dóttir, og blaðamaður Vikunnar. Hér segir frá prútti og prangi
Marokkana, margvíslegri umferð á vegum landsins, kynnisferð um
Marrakesj og leiðsögumanninum þar, einnig er lífsreynsiusaga af
sólsting og ýmislegt annað.
Þeir reyndu að svína á mér í
hótelinu í Casablanca þessa nótt,
sem við dvöldum þar. Þegar við
komum aftur heim frá veitinga-
staðnum Rizziani, keypti ég mér
mánaðargamalt Readers Digest,
það er alltaf þægilegra að líta í
eitthvað undir svefninn. Ég man
ekki hvað það kostaði, en ég
borgaði með 10 dirham seðli og
fékk 5 dh seðil og einhverja mynt
til baka.
Þetta var fyrsta myntin, sem
mér áskotnaðist í Marokkó og
þegar upp á herbergið kom, fór
ég að skoða hana. Þarna voru
nokkrir marokkanskir 10 frank-
ar og þrír franskir frankar. Mér
þótti dálítið undarlegt að fá þarna
peninga þrælmerkta Liberty
Francaise, en hugsaði svo, að
enn væru líklega meiri tengsl
milli Marokkómanna og Frakka
en mig grunaði og kannski gilti
eitt sem beggja í fjármálum hjá
þeim. Allt um það ásetti ég mér
að komast að því strax morgun-
inn eftir, hve hátt frankarnir
frönsku giltu í þessu landi.
Þegar ég hitti SABENA for-
sÞórann í Casablanca morguninn
eftir, hann herra Martens, dró
ég upp myntina og sýndi honum.
Hann varð harður á brún og
spurði, hver hefði fengið mér
þessa frönsku franka. Ég sagði
honum allt af létta. Þá bað hann
mig að koma með sér inn á hót-
elið, hvar hann fleygði frans-
frönkunum þremur á borðið og
hafði yfir þunga skammaræðu
á frönsku. Arabarnir létu sem
þetta kæmi þeim mjög á óvart,
en sá, sem afgreiddi mig kvöld-
ið áður, vék sér undan samræð-
unum og átti af skyndingu erindi
eitthvað á bak við. Yfirmaður
hans endaði með að hrista haus-
inn, hirða fransfrankana og
þveita með lítilsvirðingu til mín
þremur marokkönskum dirhöm-
um í staðinn.
— Maður verður svolítið að
gæta sín á þessu, sagði herra
Martens, um leið og hann kvaddi
okkur við bílinn. — Franski
frankinn er nauðalíkur dirhamn-
um, en gildir tiu sinnum minna,
eða tíu marokkanska franka. Og
þeir eiga til að reyna að maka
krók í trausti þess, að útlend-
ingarnir sjái ekki í svip hvað er
dirham og hvað er einn franki
Liberty Francaise.
í souk-inum rétt utan við
Marrakesj. Þarna ægir öllu
saman, fólki, fé og flugum,
á.samt með hvers konar
hugsanlegum prangvarningi.
Þær Steinunn (t. v.) og
Elín (t. h.) höfðu margt
að skoða þarna í souk-
inum en voru mishrifn-
ar af, til dæmis leizt
þeim illa á kjötbúðirnar
og fannst lyktin þar
vond.
Hér hefur úlfaldinn
skipt um eiganda og
þrjózkast nú eins og
asninn við örkina forð-
um,

Milli Casablanca og
Marrakesj. Myndin
er tekin fram úr
renónum og sýnir
vel landslagið á þess-
nm slóðum og þann
búpening, sem tíðk-
ast þarna.
Þegar stráksi sá bíl-
inn stanza, sleppti
hann lambinu og
kom hlaupandi. En
rollan fór að kara
afkvæmi sitt.
flótel Mamounia í
Marrakesj.
Ég var af og til að hugsa um
þetta á akstri okkar til Marra-
kesj, perlu suðursins, fyrrverandi
höfuðborgar Marokkó. Mig hafði
svo sem órað fyrir því, að íbúar
þessa lands kynnu að vera lang-
seilnir í auragræðgi sinni, en
þessari bíræfni, að prakka upp
á mann 90% verðminni mynt
annars lands, hafði ég ekki reikn-
að með. Já, sannarlega væri
betra að standa klár að þessu
fólki.
Þrátt fyrir óvanalegt landslag á
íslenzkan mælikvarða var ferðin
til Marrakesj, eitthvað um 300
kílómetra, heldur tilbreytingar-
laus. Vegirnir eru mjög góðir
þarna, ýmist malbikaðir eða olíu-
malbornir, og hann Guðmundur
okkar var sjaldan undir 115 km
hraða, þegar umferð leyfði. En
hún er margbreytileg, litlir bíl-
ar af öllum togum, kerrur marg-
víslega upphugsaðar og samsett-
ar, með öllum hugsanlegum
skepnum fyrir; traktorar, reið-
hjól, mótorhjól — og hjólin jafn-
vel með tengivögnum aftan í —
handvagnar og jafnvel sleðar.
Dráttar- og áburðardýr eru að-
allega asnar og múldýr, en stöku
maður býr svo vel að eiga hest
— þeir sýndust þó í minnihluta.
Kýr og kindur bar iðulega fyrir
augu, venjulega í hópum og hirð-
ir hjá. Kýrnar eins og gengur og
gerist, en sauðfé með lafandi eyru
og langan, sveran hala, ann-
ars þokkalegustu rollur. Á einum
stað sáum við piltung með ný-
fætt, agnarlítið lamb en rollan
gekk á eftir, við Guðmundur
héldum, að lambið væri dautt og
einhverra hluta vegna nam Guð-
mundur staðar. Þegar strákgi sá
það, koma hann hlaupandi, harla
reiðilegur í fasi og þusaði ein-
hver ósköp á arabísku eða
frönsku, ég skildi hann ekki. En
þegar hann lagði lambið frá sér,
kom kindin að því og fór að kara
það; þá sá ég það hreyfa sig og
heyrði það jarma veikt. Svo það
var þá lífs. En svona kreista
hefði verið kölluð síðgotungur
heima á fslandi. Strákur var enn
að þenja kjaft við Guðmund og
var nú farinn að ota að mér hol-
um lófa með ógnvekjandi fasi,
trúlega hefur hann verið að
krefja mig greiðslu fyrir þá ó-
svífni að munda að honum
myndavél, en ég skil ekki
frönsku og enn síður arabísku,
alls ekki þegar annað hvert orð
er dirham. Mér var farið að leið-
ast þetta og ég gaf Guðmundi
merki um að halda áfram og hann
gegndi því fáu, fyrr en annar
18 VIKAN 45- «*•
45. tbi. VIKAN 19