Vikan - 14.11.1968, Blaðsíða 15

hann gat ekkert gert frekar .... Án þess að segja eitt einasta orð,
snerist hann á hæl og flýtti sér út um dyrnar.
Irene sat í móttökusalnum á Hótel Piedmont, þegar Jo og June
komu inn. June gekk rösklega til Irenu og kyssti hana á kinnina.
Jo sá að Irene var djúpt snortin yfir þessu ósjálfráða vinarhóti.
— Mér skildist á bréfi þínu að Soames hefði gerzt nærgöngull
við þig aftur, sagði Jo.
— Já, hann kom til þess að grátbiðja mig að flytja heim til
hans aftur. Þessvegna þorði ég ekki að búa lengur í íbúðinni minni,
svo ég flutti hingað á hótelið.....Varir Irenu titruðu, og það leit
út fyrir að hún væri að bresta í grát.
— "Ég skal fara til Soames og biðja hann um að láta þig í friði,
sagði June. — Ja, þvílíkt framferði, — og það skuli vera maður á
hans aldri.
— Hann vill eignast barn, það er skiljanlegt, sagði Irene.
— Barn, endurtók June hneyksluð. — Já auðvitað þarf hann að
eignast erfingja að öllum auðæfunum. Ef honum er það svo mikið
í mun, þá getur hann fengið sér ástmey, og eignazt barn með henni.
Þá getur þú fengið skilnað og hann svo kvongazt henni.
Jo sá nú að það hafði verið vanhugsað að blanda June í málefni
Irenu. Hún var alltof fljóthuga og skapbráð. — Væri ekki bezta
lausnin að Irene flytti til okkar á Robin Hill? spurði hann hæglátlega.
— Nei, það myndi bara koma ykkur í vandræði. Það er miklu
betra að ég fari til útlanda. Hreimurinn í rödd Irenu sagði Jo að
hún væri búin að taka ákvörðun, sem ekki yrði haggað.
Ég get haft upp á henni erlendis líka, flaug í gegnum huga hans,
en hann sagði aðeins:
— Viltu láta mig vita um heimilisfangið?
Hún rétti honum höndina. Já, það skal ég gera, Jo. Þú ert
eina fótfestan í lífi mínu núna....
Soames hafði tapað, og honum var það ljóst. En síðasti samfundur
þeirra Irenu hafði styrkt hann í þeirri trú að hún ætti elskhuga.
Hún hlaut að eiga elskhuga. Það að hún sagðist heldur vilja deyja
en að búa með honum, bar vott um það. En það gerði málið óneitan-
lega einfaldara fyrir hann.
—- Ég verð að vita hvar ég stend, hugsaði hann. — Á morgun
fer ég og tala við einkanjósnara....
En honum var ljóst að það yrði erfitt. Hann hafði oft þurft að
snúa sér til einkanjósnaraskrifstofunnar vegna skjólstæðinga sinna,
en það hafði aldrei hvarflað að honum að hann þyrfti að fara
þangað í einkaerindum. Það var óneitanlega auðmýkjandi.
Forstjóri fyrirtækisins, Claude Polteed, var maður með fágaða
framkomu og fjörleg, brún augu. Hann heilsaði Soames á virðu-
legan hátt, sneri sér svo að dyrunum, með leyndardómsfullu brosi,
og sneri lyklinum. Hann vildi ekki láta trufla þá.
— Hvað get ég gert fyrir yður, herra Forsyte? sagði hann.
— Ég kem út af mjög áríðandi og viðkvæmu máli, sagði Soames.
— Hafið þér ábyggilegan kvennjósnara í þjónustu yðar?
— Já, það hefi ég, sagði Polteed. -— Fyrsta flokks stúlku.
Soames sat rólegur, með krosslagða fætur. Daufur roði, svo dauf-
ur, að hann gat verið af eðlilegum ástæðum, breiddist yfir andlit
hans, og það var eini votturinn um taugaóstyrk hans. Það er gott.
Viljið þér þá biðja hana að hafa auga með frú Irenu Heron, Truro
Mansion, stigagangi C, Chelsea.
— Já, sjálfsagt, sagði Polteed. — Ég býzt við að þetta sé skiln-
aðarmál?
Soames svaraði ekki þessari spurningu. — Eg vil gjarnan að þér
sjálfur, persónulega, gefið mér skýrslur. Sendið það til mín, en
merkið umslögin ,,Einkamál“. Skjólstæðingur minn vill að ýtrustu
varfærni sé gætt.
Polteed kinkaði kolli. — Þá er bezt að nota dulmál. Þá þurfum
við aldrei að nefna nöfn, við getum notazt við tölur. Eru nokkrar
aðrar upplýsingar eða fyrirskipanir?
— Nei, sagði Soames, — aðeins að þér látið eins lítið bera á
þessu og mögulegt er....
Framhald á bls. 48.
(
45. tbi. VIKAN 15