Vikan - 14.11.1968, Blaðsíða 40

Philip Morris vekur athygli
á mest seldu
amerísku filtersigarettunni
í Evrópu.
Reynið pakka af Marlboro og þér sannreynið hvað kallað er
raunverulegur tóbakskeimur.
Keimur, réttur keimur. Fullþroskað fyrsta flokks tóbak gefur Marlboro
þennan góða keim. Er þetta ekki það sem þér leitið að í filtersigarettunni?
„FILTER“ • RÉTTUR KEIMUR • „FLIP TOP“ PAKKI.
hrakaði með hverjum kílómetra,
ég hafði orðið ekki einu sinni
rænu á að reykja. Meðan við
vorum uppi í fjöllunum, skall
myrkrið á, og stelpurnar fóru að
ókyrrast í aftursætinu. Til þess
að dreifa huganum fyrir þeim
og mér, fór ég að leggja fyrir
þær alls konar dellugátur, svo
sem: Hvað er það, sem er svart
og kringlótt með fjórum götum
í miðjunni og fer afskaplega hratt
á vatni? Svar: Buxnatala með
utanborðsmótor. Eða: Hvað er
svart, hvítt, svart, hvítt, svart-
hvítt svarthvítt bomsarabomsara-
bommbommbomm? Svar: Nunna
að detta niður stiga. Eða: Hvað er
það sem er rautt og kringlótt og
fer alltaf upp og niður? Svar:
Tómatur í lyftu. Og fleira í þess-
um dúr. Samt var ég þeirri
stundu fegnastur, er við kom-
umst aftur heim á hótelið og ég
gat flýtt mér upp á herbergi.
Sem betur fór var ekki komið
að kvöldmatnum, hann er étinn
seint í Marokkó, ég ætlaði ekki
að láta stelpurnar vita um krank-
leik minn. Ég sagði þeim, að nú
skyldu þær hvíla sig í einn og
hálfan klukkutíma, lokaði milli
herbergjanna, slökkti á loftkæl-
ingunni því nú orðið nötraði ég
af kölduskjálfta, og dúðaði mig
ofan í ból.
Þarna lá ég lengi og vorkenndi
sjálfum mér, enda leið mér grá-
bölvanlega. Klukkan um tíu varð
mér aftur hugsað til stúlknanna,
sem ég bar ábyrgð á, og drógst
inn til þeirra. Þær voru háttað-
ar og sofnaðar, þessar elskur!
Ég hristi aðra af veikum mætti
og sagðist ætla að láta færa þeim
ávexti, það væri gott fyrir þær
að fá svo létta máltíð öðru hvoru.
Síðan pantaði ég ávexti fyrir
þrjá og kóka kóla, þann lífsins
elexír og allra meina bót, lét
þær hafa alla ávextina en skolaði
niður þremur pillum í viðbót
af magnýli með kókinu mínu.
Svo hélt ég áfram að skjálfa og
vorkenna mér. Tíminn sniglaðist
áfram, eftir væna sneið af eilífð
var klukkan orðin tvö að nóttu.
Þá hef ég líklega sofnað, því
klukkan fjögur vaknaði ég al-
heilbrigður en ógurlega þyrstur
og að kafna úr hita og ólofti.
Vatnið í krönunum er algerlega
ódrekkandi, svo ég pantaði mér
flösku af ölkelduvatni og kveikti
á loftkælingunni aftur. Þar með
voru veikindi mín úr sögunni,
en af einnkennalýsingu eftir á
var helzt talið, að þetta hefði
verið snertur af sólsting. Sé svo,
er það vondur stingur.
Þegar ég fór að herða á stelp-
unum morguninn eftir, var ekk-
ert eftir af ávöxtunum handa
þremur annað en steinar og
kjarnar. En þær höfðu séð í
gegnum mig, blessaðar, voru ekk-
ert annað en umhyggjusemin og
sögðust alls ekki vera svangar.
Þar með flýttum við okkur nið-
ur, þangað sem Guðmundur beið,
nú var 630 kílómetra dagleið
framundan. En þegar við stigum
upp í bílinn, kom dyravörður og
bað mig, alvarlegur í bragði, að
gera svo vel að tala við afgreiðsl-
una.
— Eruð þér að fara, Monsieur?
spurði maðurinn í afgreiðslunni,
þegar ég kom þangað. Hann var
mjög hátíðlegur í fasi, líklega
svona hryggur yfir að missa okk-
ur. Jú, ég kvað svo vera. — Og
ætlið þér ekki að borga, eða
hvað? spurði hann þá.
— Nei, það ætlaði ég ekki að
gera. Og nú syrti í álinn. Maður-
inn ætlaði að fara með konurnar
sínar tvær, en ekki að borga!
Annað eins hafði þessi ágæti
Marokkani aldrei heyrt, var þó
ýmsu vanur, hafði meira að segja
hýst sjálfan Churchill! Ég reyndi
að skýra fyrir honum málið, við
værum gestir ferðaskrifstofunn-
ar, og hún bæri alla ábyrgð á
greiðslu fyrir okkur. Hann blað-
aði í öllum sínum kompum og
kimum og kallaði varalið á vett-
vang, fékk lánað vegabréfið mitt
og hvaðeina. Guðmundur skaut
inn orði og orði á frönsku og ara-
bisku. Það var ekki búið að opna
á ferðaskrifstofunni og ekki hægt
að ná í neinn forsvara hennar í
síma, málið var grafalvarlegt.
Loks náðist í ungu og sætu döm-
una fýldu, og hún hefur kunnað
lausnarorðið, því allt í einu mátti
ég fara. — Það var bara þetta,
sagði afgreiðslumaðurinn, ergi-
legur í bragði, — að hér var pant-
að fyrir Madmoiselle Thomas-
dotter, en svo eru allir reikn-
ingar úr veitingasal og herberg-
isþjónustu kvittaðir Rædar. Þetta
stokkaði upp öllu kerfinu, jaðr-
aði við fölsun. Thomasdotter
má fara, en þessi armi Rædar
aetti í rauninni að borga. En við
ætlum samt að sleppa þér. Gerðu
svo vel. S’il vous plait.
En Guðmundur var ekki á því,
að láta þá sleppa svona auðveld-
lega. Hann skrúfaði sig upp í
ægilega reiði og skammir og lét
fúkyrðin ganga á herrunum, sem
meira að segja höfðu hýst sjálf-
an ChurchiU. Og ekki stóð á svör-
unum. Eldurinn í loftinu varð
svo ofboðslegur, að brennisteins-
daun lagði mér fyrir vit, og hefð.u
þessar særingar verið viðhafðar
á réttum stað, hefði meira að
segja Gottskáld grimmi komið
æðandi upp úr gröf sinni og lát-
ið Rauðskinnu af hendi í ofboði
til þess að geta tekið með báðum
höndum fyrir eyrun. Svo þreif
Guðmundur í mig, dró mig með
sér út og upp í bíl, rykkti af stað
í bláum reykjarmekki og ók eins
og djöfullinn væri á hælum hans
burtu úr þessum stað. Hann gaf
í eins og hann væri genginn af
vitinu, flautaði og sigaði arr arr
40 VIKAN 45-tbl-