Vikan - 14.11.1968, Blaðsíða 44

út á Newark flóann. Eftir því sem
mér skildist tefldi Montez ekki á
tvær hættur. Um leið og hann gæfi
upp vonina um að ná í lykilinn
myndi hann losa sig við Pollý og
vera þannig laus allra mála og þær
æðisgengnu og örvæntingarfullu
ásakanir, sem við Alísa kynnum að
bera fram í hans garð við lögregl-
una væru tilgangslausar. Við höfð-
um engar sannanir og Montez hafði
sína diplómatísku friðhelgi, sem
hann gat vafið utan um sig eins og
verndarhiúp.
Alísa spurði Shlakmann í bænar-
rómi: — Hvað er langt eftir? Hvar
er hún?
Hann benti á mig:
— Við förum ekki nema svo sem
fimm til sex mílur á klukkustund,
sagði ég. — Og við förum ekki í
beina línu — langt í frá.
— Geturðu ekki flýtt þér? spurði
Alísa biðjandi.
— Ég get ekki flýtt mér meir,
svaraði ég í örvæntingu. — Það vit-
lausasta sem ég gæti gert eins og
nú stendur á væri að flýta mér
meira.
Ég var enn að leita að bauju. Ég
fikraði mig áfram með bátinn í
gegnum vatnið, sveigði á víxl til
hægri og vinstri og fikraði mig
fram og aftur eftir rennunni. Hér
var enginn almennilegur kanall,
heldur röð af litlum lækjarspræn-
um gegnum sex feta háan marhálm-
inn og ég fikraði mig frá einni
sprænunni yfir á aðra, fann til inni-
lokunarkenndar og þreytu, eins og
maður á eyðimörk, sem rekst allt-
af aftur og aftur á sín eigin spor,
þar til hann verður óður af reiði
og vonbrigðum.
Þetta var ekki aðeins spurning
um að halda áfram í suðurátt með
nægilega djúpt vatn undir bátnum.
Verkir, þreyta í baki ?
DOSI beltin hafa eytt
þrautum margra.
Reynið þau.
.EMEDIA H.E
LAUFASVEGI 12 -
16510
Ef aðeins væri um það að ræða
hefði það verið einfalt. Ég hefði
gefið mótornum kraft og verið
komin út á Newark flóa eftir minna
en klukkustund. En ég varð að
finna aðalkanalinn — alltaf að
hugsa um að finna hann og halda
mig í honum. Annars gat ég átt á
hættu að renna framhjá snekkju
feita mannsins með aðeins þunnt
tjald af marhálmi á milli — án þess
að vita nokkru sinni af þvi.
Flóðið hafði nú fengið nægju
sína. Um alllanga hríð hafði ég
ekkert gert. Ég varð hvorki var að-
falls né útfalls. Svo allt í einu tók
að falla frá. Ég horfði á stráin og
óhreinindin í vatninu byrja að fljóta
suður á við og ég valdi mér kan-
al, sem lá í þá átt. Ég var hepp-
inn, því í sama bili greindi ég
bauju úti í myrkrinu og um leið
kom ég auga á ofurlitla hreyfingu,
sem kom þvert á útfallið. Ég drap
á vélinni.
— Af hverju gerirðu þetta?
spurði Shlakmann og drungaleg
rödd hans bergmálaði í nóttinni.
— Hljóð, hvíslaði ég og benti á
hliðarstrauminn.
— Hvað er þetta, Johnny?
— Þetta er ekkert, sagði Shlak-
mann. — Við erum umlukt á alla
vegu.
— Kannske ekki einmitt hér,
svaraði ég. — Hér rennur eitthvað
inn í ána og truflar útfallið. Þetta
er einhvers konar straumur. Er
straumur í þessum kanal þínum?
— Hvernig í andskotanum ætti
ég að vita það.
— Snekkjan gæti verið hvar sem
er, hvíslaði ég, — svo í guðana
bænum hafðu lágt, Shlakmann.
Snekkjan gæti verið tuttugu metra
frá okkur, án þess að við sæum
hana fyrir fenjagróðrinum.
— I guðanna bænum, herra
Shlakmann, sagði Alísa varlega. —
Johnny þekkir fenin.
— Allt í lagi, hvíslaði hann rám-
ur. — Hvernig finnum við hana?
Ég losaði árarnir og rétti hon-
um aðra. — Notaðu hana til að róa
með — þaðan sem þú ert. Ég skal
róa og stýra frá skutnum.
Við fikruðum okkur hægt inn í
þennan hliðarkanal og allt í einu
opnaðist hann og víkkaði. Straum-
urinn var þarna greinilegur. Við
renndum okkur inn í þennan kan-
al og hann breikkaði og varð rösk-
lega tíu metra breiður milli mar-
hálmsveggjanna og lá beint vest-
ur. Um það bil áttatíu eða níutlu
metra frá okkur í miðri þessari
rennu lá stórt skip og var eins og
dökk klessa á silfurmerluðum vatns-
fletinum.
— Er þetta snekkjan? hvíslaði ég
að Shlakmann.
— Það getur verið.
PIRA-SYSTEM
HIN FRÁBÆRA NÝJA
HILLUSAMSTÆÐA ER í SENN
HAGXVÆM 0G ÓDÝR
Það er ekki margt, sem hefur lækkað
í verði að undanförnu. Það hafa PIRA
hillusamstæðurnar gert sökum hagræð-
ingar og verðlækkunar í innkaupi. Nefn-
ið til livers þér þurfið hillur og PIRA
er svarið. Odýrustu bókahillur, sem völ
er á, hillur og borð í barnaherbergi, í
vinnuherbergi, í húsbóndaherbergið.
Sjáið myndina hér; þar er skipt á milli
borðstofu og stofu með PIRA-vegg.
Borðstofuskenkurinn sparast. PIRA
hillusamstæður geta staðið upp við vegg,
eða frístandandi á gólfi. Engar skrúf-
ur eða naglar til að skemma veggina.
Notið veggrýmið og aukið notagildi
íbúðarinnar. PIRA hillusamstæðurnar
eru Iausn nútímans.
HÚS OG SKIR hiff.
Ármúla 5 — Sími 84415—84416.
— Geturðu ekki sagt það fyrir
víst?
— Kannske ef við komum nær.
Mér sýnist stærðin vera lík.
— Hverjir heldurðu að séu um
borð, Shlakmann? hvíslaði ég.
Hann kraup ofan í kjöl og hall-
aði sér I áttina til mín og hvíslaði
rámur:
— Kannske feiti maðurinn — en
sennilega bara Angie, Lenny og
krakkinn. Ég skal sjá um Angie, þú
sérð um Lenny — er ske kynni að
hún væri með byssu. En hlustaðu
á mig, Camber — þegar ég er bú-
inn að fá lykilinn ætla ég að
skemmta mér með Lenny. Hann
sleikti rifuna, þar sem varirnar
hefðu átt að vera. Skilurðu það?
Skilurðu? Ég ætla að skemmta mér.
Mig klæjar að ná þessari gyltu.
Kristur, mig klæjar alveg ofan í
ökkla. Þessi gylta kemur til með að
leika leiki, sem hún hefur aldrei
leikið áður og er hún þó enginn
nýliði, nei, herra minn. Svo þú
lætur hana eiga sig og skiptir þér
ekkert af henni sjálfur, skilurðu
það, Camber?
— Hann skilur, herra Shlakmann,
svaraði Alísa lágt.
11: SNEKKJAN
Við fikruðum okkur að snekkj-
unni, sem lá þversum I kanalnum.
Það barst ekkert hljóð frá henni,
það vottaði ekki fyrir nokkru Ijósi,
aðeins ofurlitlum glampa af gljá-
fægðum kopar í tunglsljósinu. Ég
hefði undir venjulegum kringum-
stæðum þorað að leggja eið út á
að þetta væri yfirgefið flak, sem
hefði verið skilið þarna eftir til að
grotna niður I fenjunum. En svo,
þegar við komum nær sáum við lín-
urnar og ég sá að þetta var fín-
asta snekkja, þess konar fleyta sem
þann, sem virkilega hefur óhuga
fyrir bátum, dreymir um alla ævi.
Við nálguðumst mjög hægt, dýfð-
um árinni varlega í og stjökuðum
bétnum aðeins ofurlítið áfram I
hvert sinn — svo hægt að það hlýt-
ur að hafa tekið okkur að minnsta
kosti tíu mínútur að komast þessa
áttatíu eða níutíu metra. Þetta var
í miðjum fenjunum, þetta var fram-
andi og þögult og einmanalegt, að
því er virtist endalaus víðátta af
krókóttum kanölum og grannvöxn-
um fenjagróðri. Ég heyrði í fjarska
ofurlítið gjálfur, þegar vatnasnákar
og önnur kvikindi ferðuðust um
þetta landsvæði sitt og einu sinni
flaug upp fugl, sem við höfðum
vakið. Alísa hrökk við og ég missti
árina. Shlakmann brosti silfurlitu,
tunglskinsbjörtu glotti.
Snekkjan varð stærri og stærri og
svo vorum við komin upp að henni.
Ég hafði verið að velta þv( fyrir
mér hvernig Shlakmann ætlaði að
komast um borð, en svo sá ég að
út yfir borðstokkinn hékk stigi og
við endann á honum var lending-
arflotholt, nauðsynleg þægindi fyr-
ir feita manninn Montez. Shlak-
mann dró bátinn okkar að flotholt-
inu og batt hann fastan við það.
Báturinn okkar lagðist að og snerti
44 VIKAN 45-tbl'