Vikan - 14.11.1968, Blaðsíða 12

SMÁSAGA EFTIR ALPHONSE DAUDET
Til frúarinnar, sem vvll fá skemmtilegar sögur.
Við lestur bréfs yðar, frú, hefi ég fundið til einskonar sam-
vizkubits. Eg er orðinn leiður á alltof sorglegum blæbrigð-
um smásagna minna, og nú hefi ég lofað sjálfum mér því
að senda yður þegar í dag eitthvað ánægjulegt, einhverja
reglulega skemmtilega vitleysu.
Hvrsvegna skyldi ég líka syrgja, þegar allt kemur til alls?
Ég bý í þúsund mílna fjarlægð frá Parísarþokunni, á sól-
ríkri hæð í landi tambúrínanna og múskatvínsins. Umhverfis
mig er eintómt sólskin og músik. Ég hel'i heilar hljómsveitir
og söngfélög skógarfugla, er syngja „kúrlí, kúrlí“ kvölds og
morgna. Svo eru þarna kúahirðarnir, sem leika á sekkjapíp-
ur, og fallegu, brúnu stúlkurnar, sem heyrast hlæja í víngörð-
unum. . . . Þetta er vissulega enginn staður fyrir svartsýnis-
hugrenningar. Eg ætti fremur að senda dömunum rósrauð
kvæði og körfur fullar af fallegum frásögnum.
Og þó! Eg er alltof nálægt París. A hverjum degi sendir
þessi borg mér sorgarslettur sínar rakleiðis inn á milli greni-
trjánna minna. Einmitt þegar ég sat og skrifaði þessar lín-
ur, bai’st. mér fregnin um hið sorglega andlát veslings Charles
Barbara; og nú er hús mitt allt í sorg. Burt með skógar-
12 VIKAN
45. tbl.