Vikan - 14.11.1968, Blaðsíða 20

Og svo
gefur þú mér^
sígarettu
monsieur
strákslöttólfur kom hlaupandi úr
gagnstæðri átt, einnig hampandi
tómum lófa og blaðrandi dirham.
Þá loks gaf okkar ágæti ökumað-
ur, Qosmane Brahim, kallaður
Guðmundur okkar á milli, ren-
ónum væna bensíngusu og hló
tröllslega. — Verri gúdd, sagði
hann svo og hló meir.
Þótt hann talaði aðeins frönsku
og arabísku, en við botnuðum
ekkert i hvorugu þessara mála,
var mesta furða, hvað við gátum
náð sambandi með bendingum og
alþjóðlegum orðum, sem eru
svipuð á flestum tungumálum.
Annars gafst mér einna bezt að
tala bara íslenzku við hann, og
svo mikið var vist, að íslenzka
í sinni kjarnyrtustu og þrótt-
mestu mynd var eina málið, sem
dugði til að stugga frá sér betli-
lýð og pröngurum.
En mér þótti gaman að heyra
Guðmund okkar tala. Hann var
af skiljanlegum ástæðum orðfár
við okkur, en oftast glaður og
hress. Þegar hann afturáunóti
náði í einhverja landa sína, losn-
aði nú aldeiiis um málbeinið á
honum, hann er jafnvígur á
frönskuna og arabískuna. Þá
kjaftaði á honum hver tuska, í
bókstaflegri merkingu, hann tai-
aði með munni, augum, eyrum,
nefi, jafnvel hársverði, fyrir ut-
an höndum, fótum, öxlum, lend-
um og jakkalöfum; væri hann að
aka þegar hann var svo heppinn
að hafa hiustanda, var mér ekki
vel rótt, því hann hugsaði ekki
um bílinn eða aðra umferð nema
í tvísýnu væri komið og þá með
rykkjum og sviftingum. En það
leyndi sér ekki, að þá leið hon-
um bezt. Skemmtilegast var þó
að heyra og sjá hann ryðja út
úr sér arabískum orðafossi, því
mér virtist aðal uppistaðan i því
máli vera hljóð, sem einna helzt
væri að tákna með samstöfunni
HGR, en já er langdregið sí-
dýpkandi EEEEEE sem endar
með hökubroddinn ofan í hóst-
inni. Iðulega kryddaði hann
orðaflauminn með stórkarlaleg-
um hlátri. Þetta var góður karl,
traustur, áreiðanlegur, samvizku-
samur og snyrtilegur, og mér var
vel við hann.
En hann var helvíti snöggur
upp á lagið, eins og aðrir íbúar
Marokkós. Það mátti ekki orðinu
halla, svo hann væri ekki orðinn
bálvondur og skammabuna stæði
út úr honum eins og eldstungur
úr báli. Hann funaði oft illilega
upp, ef hann þóttist órétti beitt-
ur í umferðinni. Ef einhver ætl-
aði að svína á hann eða annað
þess háttar, gerðist hann ógur-
legur ásýndum, keyrði eins og
fantur og öskraði arr, arr, þótt
allir gluggar væru lokaðir og
umferðargnýrinn ærandi. Fyrst
skildi ég alls ekki, hverjum hann
var að siga, svo sló ég því föstu,
að hann væri eitthvað að skamm-
ast á arabísku. Það var ekki fyrr
en nokkru eftir heimkomuna, að
ég var að fletta fransk-íslenzkri
orðabók, og rakst á orðið arret,
sem er franska og þýðir stanz.
Þá varð mér hugsað til siganda
Guðmundar og þóttist hafa fund-
ið lausnina.
Ég sagði áðan, að umferðin á
vegunum hefði verið margvísleg.
Ekki voru bílategundirnar síður
fjölskrúðugar. í Marokkó sá ég
held ég allar bílategundir heims-
ins nema enga frá járntjaldslönd-
unum, þó að undanskildum ein-
um Skoda 1000, en hann reyndist
líka koma frá Portúgal. — Sala-
zar, Salazar, sagði Guðmundur
og hló hrikalega, um leið og hann
þaut fram úr honum á leiðinni
T.iin horfir eftir götu í
Marrakesj.
Koutouhia mxnarettan í Marrakesj. Hún cr um 220
fct á hæð, næri'i 1000 ára gömul og sést langar leið-
ir að. Enda íallcgt hús og stílhreint.
Útsýni af hótelsvöium okkar á
Hótel Mamounia. Allt vafið í
gróðri og ys horgarinnar víðs
fjarri. Ncma hcgar kallað var til
bæna með langdregnu hrópi.
Stúlkurnar smakka á helgu vatni
í þvottalind moskunnar. Þeð kem-
ur ofan úr Atlasfjöllum og er sagt
einkar heilnæmt. Enda varð þeim
ckki misdægurt . . .
upp snarbratta fjallshlíð. Mest
var þarna um franska bíla, renóa,
pusjóa, sítróena, simkur og berlí-
ósa, en einnig allar aðrar tegund-
ir Vestur-Evrópu og Ameríku,
jafnvel tojótur og datsun frá Jap-
an. Það vakti sérstaka athygli
mína, að obbinn af öllum rútu-
bílum í Marokkó var gerður á
sama hátt og lengst af viðgekkst
á íslandi: Stór og klunnaleg
boddý smíðuðu á vörubílagrind-
ur. Oft var líf og fjör kringum
þessa áætlunarbíla úti í sveit-
unum, þegar verið var að ganga
frá farangrinum á þakinu eða
taka hann niður: Rýtandi svín og
jarmandi kið, gaggandi hænur
bundnar saman á löppimum berj-
andi sig og nágrennið með
vængjunum. Og farþegarnir að
tínast inn í bílana eða út úr þeim,
margvíslega klæddir með fögg-
ur sínar í hnýti. Það var mjög
algengt að sjá þessa stóru bíla
grilllausa eða alveg húddlausa,
til þess að fá betri kælingu á
vélina, sem greinilega vildi of-
hita sig; þeir eru ekki að ragast
í því þarna, þótt eitthvað vanti á
farartækin, svo sem bretti, hurð,
húdd eða skottlok, svoleiðis titt-
Steinunn og greinarhöfundur við
kvöldverðarborð í garði Hótel Mam-
ounia. Elín tók myndina.
Steinunn og Elín í Medersea Ben
Youssef, skólanum forna í Marrakesj.
í brunni sem þessum þvo múhameðs-
trúarmenn sér um andlit og útlimi,
áður en þeir ganga inn í moskurnar
til bæna.
lingaskít nenna gendarmarnir
ekki að elta ólar við.
Þegar skammt var eftir til
Marrakesj, námum við staðar hjá
víðáttumiklum souk, en souk er
markaður á opnu svæði. Þangað
koma þeir, sem hafa eitthvað að
selja, og þeir, sem þurfa eitthvað
að kaupa, og þar er verzlað með
hvers kyns afurðir landbúnaðar
og heimaiðnaðar auk alls lags bú-
penings á fæti. Við gengum inn í
stóra rétt, þar sem bæði var
sauðfé og nautpeningur, hestar,
múldýr, asnar og úlfaldar, á ein-
um stað var maður með nýkeypta
rollu milli fótanna og dró hana
að gömlum Peugeot, sem var
hantéraður eins og skrjóður úr
Þrúgum reiðinnar eftir Steinbeck:
Húsið sagað. sundur í miðjunni
og frumstæður spýtupallur kom-
20 VIKAN
45. tbl.