Vikan - 14.11.1968, Blaðsíða 45

flotholtið; það var engan veginn
hár skellur þegar alumíníumið
skall ó því en mér fannst það berg-
mála í þögulli nóttinni. Við AKsa
skriðum fram f.
— Daman verður kyrr í bótnum,
hvíslaði Shlakmann. — Þú kemur
með mér.
Alísa byriaði að mótmæla en ég
hristi höfuðið. — Gerðu nú það sem
við segjum. Bíddu hér. Ég bjarga
mér.
Framhald í næsta blaði.
Framhald af bls. 23.
Smám saman neyddist kona í
miðri röðinni að tylla sér á tær.
Hún veifaði handleggjunum í
örvæntingu eins og vængjum —
og eins og vængir sýndust þeir
lyfta henni upp í loftið. Hún leið
hægt og þokkafullt út af svið-
inu og tók að svífa í áttina út-
yfir salinn.
Nú spörkuðu þær allar æðis-
lega í kringum sig til að fá ein-
hversstaðar fótfestu. En upp
svifu þær — sumar beint, sumar
útyfir salinn og sumar hring-
snerust í dragsúgnum, sem kom
inn öðrum megin á sviðinu.
Robert starði upp, þrumu
lostinn.
Ambrose starði upp, dauðfeg-
inn.
Loftið var fullt af svífandi
konum, sem iðuðu á hinn furðu-
legasta hátt. í augum Roberts
var þetta martröð, hræðileg og
óhugnanleg. í augum Ambrose
var þetta fegurðin sjálf, bæði
það sem hann sá og það sem
hann vissi að myndi fylgja.
Fyrirsagnir dagblaðanna
næstu daga voru sumar harð-
orðar, sumar áfellandi. En allar
voru þær útfararsöngur yfir
vonum Roberts. Hann var sak-
aður um að hafa reynt að vekja
ótímabæra bjartsýni í brjóstum
miRjóna heimsbúa, síðan látið
aRt falla um sjálft sig.
Ambrose fannst þetta órétt-
látt. Þarna hafði svo sannarlega
verið um upplyftingu að ræða,
en enginn gat með réttu sakað
Robert um að hafa látið neitt
niður falla. Þessi dæmigerða
ónákvæmni blaðamanna var
einkum bersýnileg í einni sér-
staklega viRandi fyrirsögn:
HRUN ALHEIMS-
BRJ ÓSTAH ALD ARANS.
Hvað sem segja mátti um at-
burðinn var það að minnsta kosti
ekki hægt að segja með réttu
að þar hefði orðið neitt hrun.
Staðreyndin var hinsvegar sú að
bæði þurfti brunaliðið og flug-
björgunarsveitina til að ná þess-
um svífandi konum til jarðar.
En draumurinn var allur, á
þvi gat enginn vafi leikið. Eng-
inn myndi taka Robert alvar-
lega aftur.
Robert tók þessu vel, nokkr-
um vikum seinna mátti sjá í
smáletursdálkum blaðanna aðra
frétt, letraða miklu smærra letri
og á allan hátt miklu minna
áberandi:
AUÐUGUR MANNVINUR
SNÝR SÉR AFTUR AÐ IÐNAÐI.
Nú var kominn tími til að
hnýta saman lausa enda, tími til
að horfast í augu við staðreynd-
irnar, tími til að snúa aftur til
þess sem áður var.
Ambrose hafði nú þegar snúið
aftur og lét fara vel um sig í
sínu notalega risi, hann sat og
beið eftir endurkomu ástvina
sinna.
Eitthvað það fallegasta hljóð,
sem hann hafði nokkru sinni
heyrt var hljóðið í brotnum viði
og mölvuðum búsáhöldum, þeg-
ar flutningamennirnir komu aft-
ur með Blossom húsgögnin á sína
réttu staði.
13.
Það var að draga úr spenn-
unni. Þessi æðisgengnu ferðalög
frá einni borginni til annarrar,
frá heitum, mollulegum flug-
völlum, til kaldra og veðrasamra,
af einkafundi í einkasamræður,
allt þetta heyrði til liðnum tíma.
Presto var að breytast í vin-
samlegt o.ndante. Þegar Robert
stóð aftur í sínu eigin anddyri
og horfði á mennina koma með
skápa og stóla og sá hve kunn-
áttusamlega Harriet stýrði þeim
með hvern hlut þangað sem
hann átti heima, varð hann að
viðurkenna að hann hlakkaði til
að njóta rósemdar komandi daga.
Þegar plötuspilarinn hans var
borinn inn í stofuna, hlýnaði
honum innvortis. Það var svo
langt síðan hann hafði stjórnað
nokkrum tónleikum. Þau myndu
hreiðra þægilega um sig á ný,
taka upp þráðinn þar sem hann
hafði verið lagður niður, og vera
ánægð með heimilislífið, sem
alltaf haði verið svo gott. Þau
myndu snúa frá agitato til legato.
— Ef þetta er það síðasta,
sagði Harriet og kom framan úr
eldhúsinu í kjölfar litla manns-
ins, sem hafði verið að taka upp
mataráhöldin, — ætla ég að gefa
okkur öllum gott te.
Sem hún mælti þetta komu
tveir menn inn i anddyrið með
stóra kommóðu.
— Upp, sagði Harriet stuttara-
lega.
Framhald f naasta blaði.
45. tb! VIKAN 45