Vikan - 14.11.1968, Blaðsíða 50

Nýtt...Nýtt
Chesterfield
filter
með hinu ffáða
Chesteriield
bragði...
Loksins kom fíiter
sígaretta með sönnu
tóhakshragði
Reynið góða bragðið
Reynið
Chesterfíeld fíiter
Úrval
I næsta ÚRVALI birtist úrdráttur úr bókinni „Til síðasta hjartsláttar"
eftir Philip Blaiberg, fyrsta hjartaþega heims. „Fyrir aðeins nokkr-
um ménuðum lá ég í sjúkrahúsi, deyjandi maður með lítt starfhæft
hjarta," segir dr. Blaiberg í þessari sérstæðu frésögn. „Hjúkrunar-
konurnar voru farnar að velta því fyrir sér, hversu fljótt rúmið mitt
yrði tiltækt handa næsta sjúklingi. Þá gerðist kraftaverkið."
— Jolly veit að við höfum farið í reiðtúra saman.
— Er hann heima?
- Nei, en hann kemur bráðum.
— Já, en.... Val greip um hönd hennar með ákafa. Hún reyndi
að draga hana til sín, en hætti svo við það og horfði á hann, alvar-
leg á svipinn.
— Fyrst og fremst er nokkuð sem ég verð að segja þér um
fjölskyldu mína, hélt Val áfram. Þú veizt kannski að faðir minn
er ekki beinlínis eins og....nú, jæja, hann hefir yfirgefið móður
mína, og nú vill hún fá skilnað. Það er víst ekki hægt að komast
hjá því að það komist í blöðin.....Skilnaðarmál eru andstyggileg.
Ég vildi bara að þú vissir þetta, vegna þess......já, ef.... já, ég
meina, ef þér þykir svolítið vænt um mig. Mér þykir svo óskaplega
vænt um þig Holly .... getum við ekki trúlofað okkur?
Orðin komu svo klaufalega út úr honum, að hann hefði getað
barið sjálfan sig. Hann leit innilega á hana og spurði:
— Þykir þér ekki svolítið vænt um mig líka? Er það ekki? Því
ef ekki.....
Eitt andartak var eins og tíminn stæði kyrr. Það varð dauðaþögn.
Svo hallaði Holly sér áfram og strauk um hár hans, með hendinni
sem var laus, og Val hvíslaði: — Ó, Holly.
Rödd hennar var undurblíð, þegar hún hvíslaði á móti: — Ó, Val.
Ótal sinnum hafði Val látið sig dreyma um þetta augnablik, og
hafði alltaf séð sjálfan sig sem hreykinn og sigurvissan elskhuga.
En nú, þegar augnablikið var komið, var hann auðmjúkur, gagntek-
inn, og vandræðalegur. Hann þorði ekki að hreyfa sig, var svo
hræddur um að Holly myndi skríða inn í sjálfa sig og iðrast eftir
allt saman. Hún sat titrandi og leit niður fyrir sig, svo leit hún upp,
og augun ljómuðu. Val hressti sig upp og kyssti hana......
Allt í einu heyrðu þau fótatak og vandræðalegan hósta. Val leit
upp, en sá ekki nokkurn mann. En síðu tjöldin í hinum enda forsals-
ins hreyfðust.
Holly stóð upp, skelfingu lostin. — Það hlýtur að vera Jolly,
hvíslaði hún.
Val kreppti hnefana, rétti úr sér. — Mér er alveg sama, — núna,
þegar við. erum trúlofuð. Og hann gekk, ákveðnum skrefum að
tjöldunum og svifti þeim frá.
— Ég verð að biðjast fyrirgefningar á því að ég heyrði þetta,
sagði Jolly. Móti vilja sínum dáðist hann að Val á þessu augnabliki.
Andlitið var sviplaust, röddin róleg, og hann virtist öruggur og
yfirlætislaus.
— Ég vil mjög ógjarnan verða ókurteis við þig á mínu eigin
heimili, sagði Jolly. — En faðir okkar er ekki heima, og það er ég
sem ber ábyrgð á systur minni. Þú hefir farið á bak við mig. Þú
hefðir átt að tala við mig fyrst, eða þú hefðir átt að bíða eftir því
að faðir okkar kæmi heim.
— Ég hafði mínar ástæður til að bíða ekki.... Ég er búinn að
segja Holly frá fjölskyldukringumstæðum minum. Ég vildi verða
fyrstur til að segja henni frá þeim.
-—- Þið eruð bara stórir krakkar, sagði Jolly. — Ég er ekki búinn
að gleyma því að þú sakaðir mig um að vera hlyntur Búunum, Val.
En nú skal ég segja þér nokkuð, ég er ákveðinn í því að bjóða
mig fram sem sjálfboðaliða í riddaraliðið. Ég skora á þig að gera
slikt hið sama. Ef þú þorir!
Holly rak upp óp og Val hrökk við. Það var eins og hann hefði
fengið högg á höfuðið. Honum hafði aldrei dottið í hug að gerast
sjálfboðaliði, og nú kom þessi áskorun, einmitt núna, þegar hann
var svo hamingjusamur. Hann skotraði augunum til Hollyar. Ef
hann tæki ekki áskoruninni, myndi hún þá ekki fyrirlíta hann? Og
erkióvinurinn Jolly líka? En ef hann tæki áskoruninni yrði hann
að sjá af öllu, -— yndislega andlitinu, augunum, —hárinu, — koss-
unum....
— Ágætt, sagði hann og reif hendurnar upp úr buxnavösunum.
— Ég tek áskoruninni!
Jolly hneigði sig lauslega fyrir honum, svolítið háðskur á svipinn.
— Þá hittumst við á ráðningaskrifstofunni, -—- eftir klukkustund,
— stundvíslega. Hann gekk út á svalirnar og lokaði glerhurðinni
fast á eftir sér.
Andlit Hollyar ljómaði af hræðslulegri aðdáun og hún læddi hönd
sinni inn í lófa Vals. Jolly hélt ef til vill að hann gæti eyðilagt trú-
lofun þeirra með þessu, en honum skyldi ekki verða kápan úr því
klæðinu. Val fannst hann vera orðinn bæði eldri og karlmannlegri
en áður.....
Framhald í næsta blaði.
50 VTKAN
45. tbl.