Vikan - 14.11.1968, Blaðsíða 29

Nú þegar við lítum um öxl hlýt-
ur að líta út fyrir, að við höfum
hagað okkur án áætlunar og til-
gangs, tekið skjótróðar ákvarðanir
við hvert tækifæri, og að vissu
marki er þetta rétt. Um leið verður
það að viðurkennast, að í hverfu
tilviki gerðum við það eina sem
við gátum gert og við höguðum
okkur skynsamlega, að minnsta
kosti að því marki, að við héldum
hæfileika okkar til að gera eitthvað.
Sú staðreynd að við héldum hæfi-
leikanum til að hugsa að einhverju
leyti og hreyfa okkur og gera eitt-
hvað, var hrikaleaa mikilvæg: þvf
nú var þar komið sögu að þrjú
mannslíf — mitt, Alísu og Pollýar
voru í svo mikilli hættu að eitt víxl-
spor hefði getað leitt til þess að
þeim vrði öllum eytt. Með þessum
hætti okkar, að soila eftir eyranu
og taka ekki ákvörðun fyrr en í
hveriu tilfelli út af fyrir sig, náðum
við að minnsta kosti þeim tilgangi
að halda okkur lifandi.
Við stóðum frammi fyrir spurn-
ingunni um tíma. Síðan þessa nótt
hef éa hugsað mikið um tfmann og
komizt að þeirri niðurstöðu að gildi
hans sé hlutlægt. Nákvæmlega tutt-
uqu oa sex klukkustundir voru liðn-
ar síðan éq hitti Shlakmann á braut-
arpallinum, þegar við Alísa yfirgáf-
um hus okkar með syni hans; en
bað var hinn fræðilegi tími, hlut-
læat hafði éa lifað mun meira
þennan dag. en möguleiki var til
á nokkrum klukkulegum degi. Ég
hafði reynt ómældan ótta, algjöra
skelfinqu, fullkomna örvæntinqu og
diúpstætt hatur - og éq hafði að
minnsta kosti einhverju marki, lært
að húa við hver'a þessa kennd fvr-
ir sia. Ég hafði orðið fyrir mjög
óveniulegri revnslu með tveimur
konum — önnur beirra hafði verið
eiginkona mín f fiöldamörq ár -
og nú var éq genainn í liS með
neðsiúklinai. sem dáðist að SS og
átti föð"r. sem hafði verið yfir-
maður í emangrunarfangabúðum
H:tlers.
Éq aerði betta þrátt fvrir að ég
vissi að allar líkur bentu til þess,
að hann mvndi drepa mia og kann-
ske konu mína oa barn líka, áður
en daqur rynni. Ég gat á engan
hátt barizt á móti honum, eða haft
áhrif á hann, samt vitandi þetta og
viðurkennandi þetta qat ég hugsað
/■

og hreyft mig. Það hefði ekki verið
mögulegt tuttugu og fjórum klukku-
stundum áður, og ég var ekki stolt-
ur af þessu, en svona var það engu
að síður. Jafnvel John Camber gat
dreymt.
Shlakmann hafði lagt bílnum sín-
um nokkrum húsaröðum í burtu. Við
létum okkar bíl eiga sig, laumuð-
umst út um bakdyrnar með honum,
fórum gegnum runnagerðið, inn í
garð Mcauleysfólksins, en það átti
húsið fyrir aftan okkar hús og síðan
gengum við niður eftir götunni að
bíl Shlakmanns. Við skildum eftir
öll liós lifandi í okkar húsi og okk-
ur tókst að komast þetta. án þess
að vekja nokkra sérstaka athygli.
Mcaulevsfólkið átti hund, sem gelti
og spanqólaði óþægilega, en éo í-
mynda mér að þar hafi enginn ver-
ið heima þetta kvöld, að minn'-ta
kosti voru hvorki opnaðir qluggar
né dyr, og enginn kallaði á eftir
okkur.
Við ókum í bíl Shlakmanns til
Hackensack River; oa það var þá,
sem éq spurði hann um föður hans
oa lyklana tvo.
— Hver veitti honum eftirför
spurði én. — Var það Angie?
— Ég býst við því. Angie veitti
þér eftirför upp frá neðanjarðar-
brautinni.
— Hversvegna hafði faðir þinn
tvo lykla, Shlakmann?
— Fyrir guðs skuld, reyndu að
vera fullorðinn, Camber. Hann hafði
annan, feiti maðurinn hinn. Hann
stal lykli feita mannsins. Þetta bölv-
að kvikindi ætlaði að hreinsa allt
út úr hólfinu oq flýja. Skilja mig oq
Montez eftir, báða allslausa. Eftir
allt, sem én gerði fyrir þennan
helvítis ræfil. Þið mynduð aldrei
trúa bví. Éq skal segia ykkur nokk-
uð- við fluttum fró Þýzkalandi eftir
stríðið og fórum til lands Montezar.
Éq var tólf ára. Heldurðu að aamli
karlinn hafi tekið mia með af föður-
ást? Andskotakornið! Hann tók móð-
ur mina með og leigði hana út eins
og hóru oa þannig dró hann fram
lífið fyrsta árið í landi feita manns-
ins. En mamma vildi ekki fara nema
ég kæmi með og svo endaði hún
æfina með hníf í bakinu og gamli
maðurinn varð sér úti um tvær
stelpur f staðinn og rak miq út á
götu til að sjá um leiguna á þeim.
Þá sagði ég við sjálfan mig — ein-
mitt þá, ég skal drepa hann ein-
hvern daginn — en ekki fyrr en
hann hefur náð í einhverja pen-
inga, ekki fyrr en hann er orðinn
ríkur, ekki fyrr en hann á eitthvað,
sem gerir það þess virði að drepa
hann. Svo slóst hann í félagsskap
með feita manninum og þeir stofna
til þessara viðskipta.....
— Hvaða viðskipta? spurði Alísa
og reyndi að láta skelfinguna og
viðbjóðinn ekki skína út úr rödd-
inni og láta spurninguna hljóma
kæruleysislega.
— Með það, sem er ( hólfinu,
frú.
— Shlakmann, sagði ég. — Við
vitum ekki hvað er í hólfinu.
- Hvað?
— Þetta er satt. Við vitum það
ekki.
— Diöfullinn hirði mig, sagði
fhlakmann og fór að flissa aftur.
— Hvað er í hólfinu? Shlakmann,
spurði Alísa aftur.
— Hnetur, sagði Shlakmann og
skókst af hlátri. — Hnetur.
Tunglið var að koma upp þegar
við ókum að bátaleigunni á ár-
bakkanum, efri vörin á tunglinu var
komin yfir sjóndeildarhringinn;
þetta var feitt, losaralegt, aopel-
sínulitt tungl, frekar sumartunal en
það sem maður á að venjast í lok
marz, uppskerutungl, tungl þess
sem endar, en ekki þess sem bvri-
ar.
Það var niðdimmt í kofa Mulli-
gans, en hann hafði staðið við orð
sín og báturinn beið eftir okkur
við endann ó bryggjunni.
Shlakmann gekk frá bílnum sín-
um á bílastæðinu, fyrir ofan báta-
leiguna og svo gengum við þrjú
niður á bryggjuna. Þetta var góð-
ur bátur, sem Mulligang hafði skil-
ið eftir handa mér með sextán feta
alumínfum skrokk, léttur og hrað-
skreiður með tuttugu hestafla
Johnson's utanborðsmótor aftan á
skutnum. I honum var árasett, báta-
krókur, lykkja af léttum kaðli, bund-
in við hring í stafninum — oq fjöru-
t'u l'tra aukabensíntankur undir
mótornum með plastslöngu.
Mulligang hafði ekki aðeins lát-
ið mig hafa bát,- hann hafði valið
hann vandlega og útbúið hann af
hugsunarsemi og ég þakkaði hon-
um fyrir í huga mínum og strengdi
þess heit að einhvern tíma skyldi
ég endurgjalda honum vingjarnleik
hans.
Þegar við vorum komin út á
bryggjuna, sagði ég:
— Ég vil fá að vita hvert við er-
um að fara, Shlakmann. Ég vil fó
að vita hvar dóttir mín er.
— Hún er á bát feita mannsins.
— Hvar er sá bátur?
— Vertu bara rólegur-Camber,
þegar tíminn kemur skal ég sýna
þér hann.
— Hvers konar bátur?
— Léttisnekkja. Hvað á þetta
andskotans spurningaflóð að þýða?
Við gerðum samkomulag. Þið fáið
krakkann, ég fæ lykilinn.
— Ég vil fá að vita hvert við er-
um að fara.
— Eina sem þú þarft að vita er
hvernig á að stýra þessum fjandans
bát. Geturðu það?
— Já.
— Komið nú upp og hættið þessu
kjaftæði.
— Ekki deila við hann, Johnny,
sagði Alísa. — Héðan I frá getum
við ekki snúið við.
Ég lyfti úlnliðnum til að nota
tunglsbirtuna. Klukkuna vantaði
átján mínútur í tíu. Nóttin var
kyrr og lygn, það var hátt ( ánni,
af því að nú var flóð og hún var
eins og gler, vatnið svart, bryddað
appelsínugulu tunglsljósi. I norðri
sá ég björt Ijósin á bílnum sem
runnu yfir brúna; í suðri dökkan
himininn, þar sem hér og þar vott-
aði fyrir Ijósum borgarinnar, sem
slóu bjarma upp á hvolfið.
Shlakmann settist fram í stafn og
sneri þvert við okkur. Alísa og ég
settumst í skut. Shlakmann losaði
bátinn og ég tók í bandið til þess
að setja mótorinn ( gang. Ég þurfti
aðeins að taka einu sinni — þá
vaknaði vélin til Ufs. Þetta var dá-
samlegur mótor, mjög vel stilltur
og snöggur í viðbrögðum. Ég gaf
mjög lítið bensín og við runnum út
á ána. Ég formælti þeirri heimsku,
sem hafði sent mig af stað, án þess
að taka vasaljós með, en meðan
himinninn var heiður og tunglið á
lofti komst ég af án þess. Skyggn-
ið var ekkert til að hrósa, en ég
gat vel séð árbakkana og greindi
brúarstöplana í tæka tíð, þegar við
runnum undir brýrnar.
Framhald á bls. 41
FRJIiyiHI^ILOSSiBkd^lM 11= HLUTI^ &
EFTIR E. V. CUNNINGHAM - TEIKNING BALTASAR

45. tbi. yIKAN 29