Vikan - 14.11.1968, Blaðsíða 33

oft sálfræðingar, glæpafræðingar,
hellnafræðingar, grafarar, leyni-
lögreglumenn, efnfræðingar og
heilbrigðissérfræðingaf.
Sálgreinar segja að í undir-
meðvitund manna sé eitthvert
samband milli gulls og útferðar
úr endaþarmi (samanber orð-
tækið að hafa peninga eins og
skít), svo og milli gullsins og
djöfulsins. Einnig kynhvötin er
á dularfullan hátt tengd gullinu.
Það mun regla að karlmenn beri
því meira fé á konur sem þeim
er erfiðara um vik að gagnast
þeim með öðru móti.
Af öllu þessu má ljóst vera að
áhugi fyrir peningum liggui'
drekamanninum í blóðinu. Hann
dregst að gullinu á mystískan
hátt, sem að svo mörgu öðru.
Hann getur verið sparsamur eða
gegndarlaus eyðsluhít, en oftast
safnar hann peningum af mikilli
ákefð, er óragur við áhættur og
lætur í verri tilfellum tilganginn
helga meðalið. Því er venjulega
tiltölulega margt um fjársvikara,
spekúlanta og skattþjófa í merki
þessu.
í einstaka tilfellum ala dreka-
menn þó með sér andstyggð á
eigin féhyggju, svo að þeir forð-
ast að safna peningum og lifa
þá gjarnan sem hálfgerðir bó-
hemar.
dþ.
Marokkó
Framhald af bls. 21.
eftir skugganum, svo margvís-
legur útbúnaður er þarna fyrir
hendi til að skapa sér myrkur
um miðjan dag. Það var svo heitt
úti á svölunum, að ekki var kom-
andi við steininn, svo ég brá mér
í svalandi bað en stelpurnar sett-
ust út á svalir til að njóta sólar-
innar. Ég skildi svaladyrnar eftir
opnar, en þegar ég kom aftur
fram nýbaðaður, hafði verið gerð
innrás í herbergið. Það var
krökkt af smáfuglum, sem ég
þekkti ekki með nafni, og mátti
víða sjá viðkomu þeirra stað. En
fljótir voru þeir út, þegar ég
kom fram, og varð ég þeirra
ekki var eftir þetta.
Eftir mat gengum við ofan í
garðinn, skoðuðum sundlaugina
og þvíumlíkt. Mamounia er
glansnúmer hótelanna í Marra-
kesj, þar bjó Churchill alltaf,
þegar hann kom á þennan stað,
og hann kom oft, segja þeir
þarna. Það er verið að byggja
annað hótel skammt frá, sem
mér sýndist verða ennþá flott-
ara og nýtízkulegra, ég hafði orð
á því við Guðmund sem hristi
hausinn, myrkur á svip og sagði:
Ameríkani, nó gúdd. Þá vissi
maður það, ameríkanar byggðu
nýja hótelið, og það fór ekki milli
mála, að þeir áttu ekki upp á
pallborðið hjá honum Guðmundi
mínum. Það átti ég eftir að sjá
• og heyra oftar en einu sinni.
\
HAGSÝNAR
KONUR
sauma heima. Þær
nota McCall-snið,
spara heimilinu
mikið fé og þjóð-
inni gjaldeyri.
McCall's
McCall’s
McCaU's PattcMiis
Þegar við komum til Mamoun-
ia beið þar ung og sæt stúlka, en
ákaflega fýluleg. Hún leitaði
Mademoiselle Tómasdóttur uppi
og sagðist vera frá ferðaskrif-
stofunni, hvenær við vildum fá
leiðsögumann — gæd? Tómas-
dóttir leit á mig, Gísladóttir leit
á mig og sú ungsæta starði á
mig. Ég leit tvíátta á Guðmund,
sem ekki brást mér, heldur
bankaði á úrið sitt og sagði katr,
sem þýðir fjögur. Þá flýtti sú
fýlda sér burtu. En þetta stóð
heima, klukkan katr sótti Guð-
mundur okkur og síðan gædinn
á skrifstofuna. Hann var hávax-
inn og sléttleitur, klæddur í
sjallahbah, sem er skósíður slopp-
ur hettulaus — það er furða,
hvað fólkið þarna dúðar sig yfir-
leitt. Hann var með óvenju heil-
ar tennur og hvítar — flestir
leiðsögumenn í Marokkó eru svo
gullintenntir, að þeir geta lesið í
myrkri ef þeir opna túlann — en
væmnasti maður sem ég hef lengi
hitt; sléttmáll en þéttfrekur. Ég
verð að viðurkenna, að hann fór
svo í taugarnar á mér, að megnið
af því, sem hann sagði okkur um
staðinn í heild og þá staði sér
í lagi, sem hann sýndi okkur,
fór fyrir ofan garð og neðan hjá
mér. Mér fannst hann alltaf
vera að tönglast á því sama:
-—• Look at the ceiling. Cedar-
wood and gold. All handmade.
Look at the top. Look at it. All
handmade. Take a look!
Ef það var ekki loftið, sem
við áttum að góna á, þá var það
hurðin, sem var af sedrusviði
gjör, eða sitrónuviði, eða úr
appelsínutré. Auðvitað allt hand-
gert. Eða þá heilir veggir úr
mósaíki — look at it, take a
look. Svo brosti hann, eins og
hann hefði gert stórkostlegt
kraftaverk, og Colgate, Macs og
Signal hefðu slegizt um að kaupa
þetta heilagsandabros í auglýs-
ingu.
Þó tók nú út yfir, þegar hann
ætlaði að skipa mér að gefa alls
konar öðrum leiðsögumönnum, á
þeim stöðum sem hann sjálfur
leiddi okkur á, þjórfé! Þá þykkn-
aði heldur í mér, ég var ekki
þarna kominn til að ausu um mig
gjaldeyri á báða bóga fyrir það
verk, sem hann átti að vinna upp
á kaup síns vinnuveitanda. Ég
fór að útlista fyrir honum; við
værum þarna í boði marokkönsku
ferðaskrifstofunnar, sem hefði
boðið okkur gagngert til að skoða
þessa staði á hennar kostnað og
ábyrgð. Hann lét sig það engu
varða, sagði þetta vera starf við-
komandi leiðsögumanna á hverj-
um stað og þeim bæri að fá þókn-
un fyrir, annað kaup fengju þeir
ekki. Ég sagði það engu máli
skipta okkur, eða hvernig það
væri hér í Marokkó, — ef manni
væri boðið í kaffi heim til ein-
hvers til dæmis, hvort það væri
þá ætlazt til að maður gyldi hús-
móðurinni það fullu verði í þjór-
fé á eftir? Þetta gat hann ekki
skilið, hann féllst alls ekki á mitt
sjónarmið. Ég ætti að spreða um
mig dirhömum á báða bóga, ann-
ars væri ekki hægt að fara með
okkur á þessa staði. Ég var nú
orðinn ærið fúll og heimtaði, að
hann kæmi með mér til ferða-
skrifstofunnar, og þar skyldum
við fá úr því skorið, hvort við
þrjú værum gestir hennar eða
bara eins og hverjir aðrir borg-
andi túristar. Því ef hið síðari
væri hærra á teningnum, ætluð-
um við að setjast að heima á
hóteli og fara í sundlaugina, en
hann mætti þá eiga sig með öll
sín handgerðu loft, hurðir og
veggi og gæti sjálfur glápt á það
þangað til hann væri orðinn
rangeygður og genginn úr háls-
liðnum. Við þessa ræðu dró hann
45. tbi. VIKAN 33