Vikan - 28.11.1968, Blaðsíða 39

og átti ást þeirra beggja. Það
var ekki laust við að Alison
fyndi til meðaumkunar. Val
hafði sagt henni að móðir henn-
ar hefði keypt bjöllurnar nokkru
áður en hún dó.
Hún hafði teið tilbúið, þegar
Val kom heim.
— Ef það verður heitara þá
dey ég, sagði Val. — Mig lang-
ar ekki í te.
— Ég bjó til ís, sagði Alison,
og ég setti stól undir tréð. Þar
er mestur skuggi. Hún horfði
á stjúpdóttur sína, hún var ör-
ugglega ein af þeim sem vissi
hvert hún ætlaði og sennilega
kæmist hún heilu og höldnu upp
í efsta stigaþrepið. — Val, sagði
hún. — Mér þykir leiðinlegt að
ég skyldi taka rósirnar hennar
mömmu þinnar.
— Ó, það er allt í lagi, taut-
aði Val klaufalega. — Henni
þótti sérstaklega gaman að hafa
gula rós í lampakúlunni, og, ja
— sjáðu til, ég vil ekki að hún
haldi að við gleymum henni.
— Auðvitað ekki, sagði Ali-
son.
Val tók pésa, sem lá á eld-
húsborðinu. — Hvað er þetta.
„Hvernig á að gera garðtjarn-
ir“?
— Mér datt þetta bara í hug,
sagði Alison, og hugsaði með
sér að nú væri bezt að fara var-
lega. — Mig hefir alltaf lang-
að til að hafa svona tjörn, og
hún færi vel í horninu við lilju-
runnana, ef við settum í hana
fallega steina.
— Já og fiska og blóm, sagði
Val, sem var orðin spennt á
svipinn. — Það væri miklu
skemmtilegra en að eyða svæði
undir sundlaug, sem aldrei yrði
stærri en pollur. Getum við ekki
haft gosbrunn? Ég skal svei mér
hjálpa til að grafa. Já við getum
vel haft gosbrunn!
Já, við getum, öll þrjú, við
tökum ekkert frá Barböru fyrir
því, hugsaði Alison með sér, —
og hún tekur ekkert frá mér!
Þegar Luke kom heim, var
hann þreytulegur. Alison tók á
móti honum í anddyrinu, vafði
örmum inn háls hans og kyssti
hann, og hún sá að þreytusvip-
urinn hvarf.
Val heyrði hann koma og hún
þaut niður stigann. — Pabbi, við
ætlum að búa til garðtjörn, þú
veizt, — með steinum og gos-
brunni! Ég ætla að hjálpa til
við að grafa. Er það ekki stór-
kostlegt?
Luke leit út eins og hann
hefði orðið fyrir sprengjuregni.
Alison horfði á Val og sagði: —
Hvernig væri að gefa honum að
borða, áður en við ráðumst á
hann? Ég er með sérstaklega
góðan mat, svo það ætti að mýkja
hann vel Svo skaltu þjarma
að honum.
Val hTó, greip pésana, sem
lágu á borðinu og hljóp út í
garðinn. •» -vs-*- -
Luke horfði á konu sína og
sagði, áður en hann kyssti hana:
— Ég elska þig Alison, ég elska
þig mjög, mjög mikið . .
☆
Onassis
Framhald af bls. 23
leyfi til að skjóta hval fyrir útlend
hvalveiðifélög.
Einn þessara manna var Lars
Andersen, meistaraskyttan, sem var
búinn að eiga í erjum við ríkisstjórn
Noregs síðan árið 1945, og var
argentínskur ríkisborgari. Hann var
fluttur heim til fæðingarstaðar síns,
Sandefjord í Noregi.
Onassis varð æðislega reiður.
Hann fór yfir kærurnar, lið fyrir lið,
og hélt því fram að þetta væri róg-
burður. Hann hélt því líka fram að
Norðmenn hefðu sjálfir selt lýsi
undir umsömdu lágmarksverði.
Onassis, sem líka hafði lent ( alls
konar vandræðum með þennan
hvalveiðiflota sinn, var búinn að fá
nóg. Hann seldi Japönum flotann
fyrir það mikið verð að hann fékk
tvær og hálfa milljón dollara meira
en hann hafði búizt við. Þar með
endaði hvalveiðaævintýri Onassis.
Nú fóru líka í hönd erfiðir tímar
fyrir hvalveiðiútgerðina, og einn af
samstarfsmönnum Onassis sagði síð-
ar að Onassis hefði fundið það á
sér, eins og venjulega ,
En norska hvalveiðasambandið
lét ekki þar við sitja. Aður en On-
assis náði því að afhenda flotann
til Japana, lögðu þeir hald á
bræðsluskipið „Olympic Challenge",
og kröfðust 665.000 dollara skaða-
bóta fyrir ólöglegar hvalveiðar.
Onassis kom með reikning
upp á 3 milljónir dollara í skaða-
bætur fyrir löghaldið og tapið sem
af því hlauzt, og lagði löghald á
bræðsluskipið „Kosmos", sem And-
ers Jahre var eigandi að. Eftir mik-
inn málarekstur komu lögfræðingar
sér saman um að lækka norsku
kröfuna niður í 420.000 dollara, og
mótkröfu Onassis niður í 65.000
dollara. Skipin voru bæði látin laus,
og þar með var málið úr sögunni.
Dag nokkurn kom hópur kvik-
myndatökumanna frá Hollywood, til
að taka kvikmynd í Monte Carlo.
Aðalhlutverkin léku Gary Grant og
hin fagra Grace Kelly. Tina þekkti
Grant frá fyrri tíð og bauð honum
ásamt leikkonunni til hádegisverð-
ar. Ari var utan við sig, þegar hann
kom inn og sagði við Grace Kelly:
— Vinnið þér eitthvað við kvik-
myndir? Tina kippti í hann og sagði
á grísku: — Láttu ekki svona kjána-
lega, hún er fræg leikkona. Næsta
sinn, sem Grace Kelly kom til Suð-
ur-Frakklands, og þá til að taka þátt
í kvikmyndahátiðinni í Cannes, kom
hún aftur við í Monte Carlo. Af-
leiðingar þeirrar heimsóknar eru
kunnari en frá þurfi að segja. —
Blaðaljósmyndari frá Paris Match
spurði Rainier fursta hvort Grace
Kelly gæti ekki fengið að skoða
höllina. Furstinn sagði það vera vel-
komið og bauðst til að sýna hana
sjálfur. Þetta voru fyrstu kynni furst-
ans og hinnar fögru leikkonu, og
áður en árið 1955 var liðið, hafði
Rainier fursti beðið um hönd henn-
ar.
Fram að þessu hafði allt verið
með friði milli furstans og Onassis,
eftir því sem þeir segja sjálfir, en
í viðtali við ameríska vikublaðið
Look, gagnrýndi furstinn Onassis.
Onassis svaraði um hæl og spurði
blaðamanninn hvort ungi maðurinn
hefði nú talað af sér aftur. Rainier
hafði m. a. sagt að Monte Carlo
væri farin að minna æ meir á
„Monte Greco".
Það hafði verið nokkur mein-
ingamunur milli starfsmanna furst-
ans og Onassis um uppbyggingu
Monte Carlo, en fólk, sem þóttist
vita betur sagði, að lystisnekkjan
„Christina" færi í taugarnar á furst-
anum, snekkja furstans „Deo Juv-
ante" var frekar Ktil, samanborið
við hina glæsilegu „Christina". Svo
fundu blöðin það út að aðrar or-
sakir væru líka til kuldans, sem
ríkti á milli þessara tveggja fjöl-
skyldna: þegar kvikmyndastjarnan
yrði prinsessa, yrði Tina ekki leng-
ur fyrsta dama Monte Carlo.
En Onassis gaf Grace Kelly dem-
antsarmband og höfuðdjásn með
rúbínum og demöntum, og tank-
skipið „Olympic Maritim" í brúðar-
gjöf. Höfuðdjásnið sendi hann
nafnlaust. — Grace er dásamleg
stúlka, sagði Onassis við rithöfund-
inn Art Buchwald. — Og furstinn
hefur verið einmana fram að þessu.
Hann hefur búið einn í höll sinni,
eingöngu með þjónustufólki.
Þegar klukkurnar hringdu til
brúðkaups i Monaco, var innan um
allan hinn skrautlega klædda skara
einn maður sem var í venjulegum
kvöldklæðnaði, án heiðursmerkja,
og það var Ari Onassis.
I byrjun ársins 1957 var Onassis
í nokkra daga í húsi sínu í Aþenu.
Þá var hann boðinn til hádegis-
verðar með forsætisráðherranum
Constantin Karamanlis. Landið
þarfnaðist f járhagslegrar aðstoðar
og forsætisráðherrann vildi reyna
hvort hinir auðugu Grikkir, sem
bjuggu erlendis, gætu ekki lagt
eitthvað af mörkum. Áður en þeir
höfðu lokið við annan réttinn, sagði
forsætisráðherrann blátt áfram: —
Gætuð þér ekki hugsað yður að
yfirtaka TAE, gríska flugfélagið?
Onassis, sem hafði mikið notað
flugvélar til ferðalaga, hafði aldrei
dottið ! hug að eignast flugvélar.
47. tbi- VTKAN S!)