Vikan - 19.12.1968, Síða 26

I
l
Mth íjanbajsár
m

illii

Þremur árum áður en faðir Píó hlaut sáramerkin, gerðist
óskiljanlegur atburður, sem virðist hafa verið undanfari
þess sem síðar kom fram. Þassi ungi munkur kom gang-
andi til móður sinnar og var andlitið náfölt og afmyndað.
Hann hreyfði hendurnar eins og liann væri að brenna sig
á þeim, og gat ekki staðið kyrr. „Hvað er að þér, ertu eitt-
hvað veikur?“ spurði móðir hans. Hann brosti með erfiðis-
munum og svaraði þessum torræðu orffum: „Ég er gítar,
mainma." Á þeim sama degi hækkaði líkamshitinn upp í
47—48 stig. Margir læknir voru tilkvaddir, en allir sögffu
hið sama: „Þetta fyrirbrigði geta vísindi okkar ekki skýrt.“
k i
yStöðugur síraumur pííagrtma streymdi til San Gio^nni Rotondo hin síð-
ari ár. Faffir Píó var tignaður sem helgur maður meðal allra stétta í öll-
um löndum: allir vildu koma að sjá „hinn heilaga bróffur", hlusta á hann
tala, snerta klæffi hans. Þeir sem vildu taka skriftir af honum urðu að
láta skrásetja sig marga mánuði fram í tímann, en bíða í viku eftir því
að komast að til aff vera við messu hjá honum. Trúin á helgi lians hefur
farið vaxandi ár frá ári, en árið 1819, þegar fyrst fréttist af þessu undri,
varð hrifningin því nær sjúkleg. Það ár var hafin uppreisn í San Giovanni
della Rotondo, heimskuleg tilraun til að kveða niður andmæli með oí-
beldi. Hið sama gerðist á næstu árum, cn pál'astóllinn tók þá í taumana,
og tókst að kveða niður allar æsingar.