Vikan - 19.12.1968, Síða 43

lí)S5cttflc»mat
Framhald af bls. 23.
Michael fannst angistin læsast um sig. — Þetta máttu ekki segja
Fleur, þetta eru bara geðhrif.
— Er nýja bókin hans Wilfrids komin út? spurði Fleur.
— Hún kemur út á morgun....
— Mér þykir fyrir því að hafa vald^ð þér áhyggjum, cn þó vildi
ég ógjarnan missa af honum. Hefir hann aldrei skrifað?
— Nei.
— Jæja, þá hefir hann komizt yfir þetta. Ekkert varir að eilífu.
Michael tók hönd hennar og færði hana upp að vörum sér.
— Segðu pabba að ég komi niður eftir andartak, við skulum fá
okkur te. Ó, drottinn minn, live mér er heitt....
Soames ákvað að koma við í Green Street og heilsa upp á Wini-
fred systur sína. Hann þráði skyndilega hina friðsælu gömlu daga,
hina öruggu tilveru í foreldrahúsum. Winifred var nú sú eina sem
minnti hann á gömlu, góðu daganna. Hún var svo trygg, hún tók
engum breytingum, þótt hún reyndi alltaf að fylgja tízkunni.
Þegar hann kom til hennar var hún í nýjum kjól, sem honum
fannst heldur unglegur fyrir hennar aldur. Hún var að drekka kín-
verskt te, sem greinilega smakkaðist henni ekki sem bezt. En við
því var ekkert að gera, það var í tízku núna að drekka kínverskt
te....
— Viltu ekki borða með mér, Soames minn kæri? spurði hún
áköf.
Rétt áður en þau ætluðu að ganga til borðs kom stúlkan inn og
sagði að Michael væri í símanum. Rödd hans var hás af geðshrær-
ingu.
— Það er Fleur, sagði hann. — Hríðirnar byrjuðu klukkan þrjú.
Ég er búinn að hringja um allt til að hafa upp á þér ....
— Hvað? kallaði Soames æstur. — Hvernig líður henni?
— Þau segja að það gangi allt eðlilega, en mér finnst þetta
hræðilegt.... Það getur varla tekið miklu lengri tíma. Michael
lagði á.
— Ó guð minn góður, sagði Soames. — Hvar er hatturinn minn?
Hann óð eftir götunni og leit í allar áttir eftir bíl. Vesalings
barnið, vesalings litla stúlkan mín. Klukkan var orðin átta, þetta
hafði þá staðið um fimm klukkutíma.
— Láttu því vera lokið, ó, guð, láttu því vera lokið nú, tautaði
hann með sjálfum sér, og kom þá loksins auga á leigubíl....
Michael hafði komið heim klukkan sex og það fyrsta sem hann
sá var hundurinn, sem lá í einum hnút í anddyrinu og vældi ve-
sældarlega. En þá heyrði hann annað hljóð, hljóð sem honum fannst
koma blóðinu til að storkna, — langdregna, þunga stunu.
Ljósmóðirin mætti honum í dyrunum. Hún sagði að það væri
engin ástæða til að hafa áhyggjur, en kaldur svitinn draup af hon-
um og 'nann kreppti hnefana svo neglurnar stungust inn í lófa hans.
Það er þá þannig að verða faðir, hugsaði hann. Ó, þessar stunur,
þetta gat varað ennþá í marga klukkutíma. Hann flýtti sér inn í
vinnuherbergi sitt og gekk þar um gólf, eða réttara sagt æddi um
gólfið. Hversvegna þurftu fæðingar að vera svo kvalafullar? Þá
kom honum í hug að hann yrði að ná í tengdaföður sinn.
Hann hringdi í klúbbinn hans og á ýmsa staði, en án árangurs.
Klukkan var orðin hálfátta. Hvað ætlaði þetta eiginlega að standa
lengi? Ó, guð, þarna komu stunurnar aftur. Hann þaut upp stigann,
augnaráðið var æðisgengið og hann hélt um eyrun. Nú hættu stun-
urnar skyndilega.
Hann varð að finna Soames, og honum datt Winifred í hug.
Þegar hann var búinn að hringja til Green Street og hafði loksins
fundið Soames, settist hann inn í vinnuherbergi sitt, en lét dyrnar
standa opnar, beið þar til Soames kom og Winifrid var í fylgd með
honum. Blýgrátt andlit tengdaföðursins, með djúpu hrukkuna milli
augnanna, sem voru starandi og sársaukafull, eins og kvalir leynd-
ust bak við þau, kom Michael aftur í jafnvægi. Aumingja karlinn,
honum leið sýnilega ekki vel heldur, þeir voru báðir jafn aumir.
— Villu ekki eitthvað að drekka? Ég á koníak.
— Jú, þakka þér fyrir, sagði Soames, — mér er sama hvað það
er.
Þeir stóðu með glösin í höndunum, lyftu þeim til hálfs.... hlust-
uðu, lyftu svo glösunum og drukku. Þeir gerðu þetta á vélrænan
hátt, eins og þeir væru strengjabrúður.
50. tbi. VIKAN 43