Vikan - 19.12.1968, Qupperneq 44

Gpstóvraæ-H
»0280-32262
Gólfdúkur — plast, vinyl og línólíum.
Postulíns-veggflísar — stærðir 7V2X15, 11x11 og 15x15 cm.
Amerískar gólfflísar — Good Year, Marbelló og Kentile.
Þýzkar gólfflísar — DLW.
Hollenzkur Fiesta dúkur — eldhúss- og baðgólfdúkur.
Málningarvörur — fró Hörpu hf., Málning hf. og Slippfél. Rvikur.
Teppi — ensk, þýzk, belgisk nylonteppi.
Fúgavarnarefni — Sólinum, Pinotex.
Silicone — úti — inni.
Veggdúkur — Somvyl, frönsk nýjung.
Vinyl veggfóður — br. 55 cm.
Veggfóður — br. 50 cm.
V ______________________________________________________________________/
GLAUMBÆR
Skreyttir
salir.
Matur
framreidd-
ur frá kl. 7.
óskar öllum viðskiptavin-
um sínum gleðilegra jóla
og farsæls komandi árs,
með þökk fyrir viðskiptin.
Opið á annan í jólum.
— Viltu sígarettu? spurði Michael.
.Soames kinkaði kolli, og með sígaretturnar í höndunum hlustuðu
þeir aftur, stungu sígarettunum í munninn, tóku þær út úr sér og
blésu reyknum upp í loftið. Michael hélt hægri handlegg upp að
brjóstinu, Soames þeirri vinstri.
Og svo heyrðust einbver ný hljóð .... ys og þys ....
Hönd Michaels greip um eitthvað sem var kall og magurt, hönd-
ina á Soames. Þannig stóðu þeir hönd í hönd, störðu á dyrnar,
siálfir vissu þeir ekki hve lengi.
Þá kom Winifred í ljós í dyragættinni.
— Það er yfirstaðið, það er fæddur drengur ....
Næsta morgun læddist Michael upp á ioft til Fleur, með hundinn
í fanginu. Ellefti baróninn, drengurinn, var ekki mikill fyrir mann
að s:ó. þar sem hann lá við hlið móður sinnar, með andlit hennar
yfir sér.
Fleur leit upp og þá kom sá litli betur í liós. -— Er hann ekki
yndislegur? sagði hún.
— Og þú, ástin mín, sagði Michael og strauk blíðlega hár hennar.
— Nu iíður mér yndislega, — en þetta var slæmt. Læknirinn vill
ekki að ég tali mikið, en mig langar svo til að tala, mér finnst ég
hafa verið mállaus í marga mánuði.
— Það hefir mér fundizt líka, hugsaði Michael. Hún hefir verið
svo fiarlæg, einhversstaðar víðs fjarri.
Soames stóð í dyragættinni og beið eftir því að fá leyfi til að
koma inn.
— Aðeins augnablik, herra Forsyte, sagði hiúkrunarkonan.
Soames gekk að rúminu og horfði niður á dóttur sína. — Elsku
pahhi minn, heyrði Michael hana segia.
Soames snerti varlega hönd hennar, leit viðurkenningaraugum á
þornabarn sitt, snerist svo á hæl og skundaði út úr svefnherberginu.
Þevar Michael kom niður aftur fann hann óstiórnlesa þörf hiá
rér til að syngia, en það gat hann auðvitað ekki. virðinear sinnar
vetpia. svo hann gekk að glugganum og opnaði hann uop á gátt og
horfði niður á sólbiart torgið fyrir framan húsið .Mikið var dásam-
le®t nð lifa. Aðrir gátu hans vegna fitiað upp á nefið. Það var hægt
að vvlla fortíðina og prísa framtíðina, en hann lét sér nægja að
u'óta nútíðarinnar.....
Að kvöldi hins 1. febrúar sat Jon Forsyte á svölum við hótelher
bergi í Camden í Suður-Carolinu. Hann var í afturbata eftir slæma
inflúensu og hafði dregið sig í hlé frá glaðværu samkvæmi. Þegar
hann nú sat þarna einn oa horfði út yfir fliótið, fann hann skyndi-
Jega fvrir bví hve heit* hann bráði ættjörð sína. heimilið á Robin
Hill. Það hlaut að vera bréfið frá Hollv esm vakti þessar tilfinning-
ar, minningarnar að heiman. í bréfi sinu sagði Hollv að Fleur og
Michael ættu von á barni.
Fleur? Hugsunin um hana vakti hiá honum sársaukalcenndar til-
finningar, en minnincin um fortíðina var samt farin að dofna, var
ekki eins skýr og áður. Mvnd hennar var að hverfa í skugga ann-
arrar ungrar stúlku, stúlku, sem á þessu augnabliki var að dansa
við bróður sinn Francis Wilmol inni í danssalnum á hótelinu.
Jon hafði farið til Camden tit að hvíla sig eflir siúkdóminn í
nokkrar vikur. Hann hafði brdckt Francis um nþkku’-t skeið og
gegnum hann hafði hann komizt inn í skemmtilegan hóp af ungu
fólki. Dagarnir í Camden höfðu liðið í gleði og glaumi við skemmti-
sigJingar á ánni. reiðtúra og skemmtileg samkvæmi. Og hann hafði
kynnzt Anne systur Francis. Hún var búin að vera honum einstak-
lega skemmtilegur félaei allan þennan tíma — og fvrir nokkrum
dögum hafði Jon viðurkennt það fyrir sjálfum sér að hún var orð-
in honum kærari en aðeins félagi.
En á morgun ætlaði hann að fara heim til móður sinnar, Anne
ætlaði til ættingia sinna í Charleston, en Francis var að leggja upp
í ferðalag t.il Evrópu, sem hann var lengi búinn að undirbúa.
Jon formælti sjálfum sér í huganum. Hann hafði látið dagana
renna sér úr greipum, án þess að reyna að komast að bví hvern hug
Anne bar til hans, og nú voru bau að skilja, fara sitt í hvora átt-
ina.. . .
Rétt í því að hann var að hugleiða þetta kom hún út á svalirnar
til hans, svo hljóðlega að bann varð hennar ekki var, fyrr en hún
stóð fyrir aftan liann. Fölleitt andlit hennar og gljáandi hárið Ijóm-
aði í tunglskininu.
Ég er leið yfir því að þú skulir vera að fara, sagði hún. Ég
hef ckki fengið að hevra nærri nóg um þig og um England. Hvað
kom þér til að fara frá Englandi?
Faðir minn dó, svaraði Jon. Það var mikið áfall, sérstalc-
lega fyrir móður mína. Mér fannst að mér bæri skylda til að skapa
henni nýja tilverumöguleika.
Um leið og hann sagði þessi orð trúði hann því sjálfur og gleymdi
að það hafði verið Irene móðir hans sem eggjaði hann á að fara til
44 VIKAN 50-tw-