Vikan - 02.04.1969, Side 49

Framhald af bls. 15.
vatt sér að mestu undan, svo hann fékk ekiki nema tiltölulega meinlausa
skrámu, rétt yfir gagnauganu. En Það blæddi úr ihenni og hann fann
eitthvað hykkt og salt á vörum sér.
Hann rykkti sér lausum úr þeim hópi fálmara, sem héldu í hann og
reyndu að drepa hann.
Hann hljóp burt gegnum einkennilega þögn, sem hann skildi ekki.
Augu hans voru tekin að venjast þokunni, en hann sá ekki eins vel í
myrkri og Indíánarnir. Engu að síður sá hann skuggaveru, sem kom í
áttina til hans, dökkan skugga, sem þokan sýndi enn stærri en hann
raunverulega var. Hann varð fyrri til að slá að þessu sinni; sló mann-
inn beint í andlitið með silfurskeftinu á pístólunni sinni, skugginn féll
og hvarf úr augsýn, gegnum myrkur næturinnar sá hann fleiri skugga
nálgast og umikringja hann í tilraun til að hremma hann.
Hann óttaðist blóðmissinn, svo hann hljóp í átt til árinnar, í von um
að komast undan þeim. Um leið og hann fann árbakkann undir fótum
sér, stakk hann sér.
Þessi dimma og iskalda friðarhöfn kom honum kunnuglega fyrir og
hann lét líða úr sér í vatninu, dró varla andann, hugsaði ekkert; og
um hrið, hann vissi ekki hve lengi, var eins og hann upplifði flótta sinn
í Signu fyrir íimmtán árum, þegar hann renndi sér fyrir borð á bátn-
um, sem skotliðar konungsins höfðu kastað honum upp í fremur dauð-
um en lifandi.
Hann rakst á eittihvað og nam staðar, tók á slútandi greinum og fikr-
aði sig upp eftir knýttum rótum.
Köld, bleik birtan gerði honum sárt í augum, og honum fannst að
einhver sendi flugelda í áttina til hans, en svo skynjaði hann að þetta
var bleikur morgunhiminninn og glóð ríkjandi sólar. Loftið umhverfis
hann var fullt af litlum dropum, gulldemöntum og í stað myrkursins
var allt orðið mjallahvítt; þótt hann vissi ekki til Þess að hafa misst
meðvitund, fann hann að það hlaut að hafa liðið yfir hann, eftir að
hann skreið upp á bakkann. Svo mundi ihann
— Angelique! Þarna yfir í varðstöðinni. Hvað haíði gerzt? Hún var
í hættu, og hvað um börnin ?
Hugur hans varð þegar í stað skýr og þrátt fyrir blóðið, sem hann
hafði misst, fyllti reiði hann hræðilegu afli. Þegar í stað var hann reiðu-
búinn, vökull, með þeirri tómleikatilfinningu, sem færðist yfir hann í
hvert skipti sem hann fann baráttu nálgast, tiifinning sem gerði hann
daufan og blindan fyrir hverju því, sem ekki kom átökunum beinlínis
við og var hluti af þeim hættum, sem hann stóð andspænis.
Jafnivel minningin um Angelique var þurrkuð úr huga hans og hann
var ekki annað en dýr, sem verst af allri sinni leikni, áskapaðri og áunn-
inni; óvinir hans höfðu komizt að þvi, gegnum dýrkeypta reynslu hve
voðalegur rnaður í þessu hugarástandi getur verið, jafnvel þegar hann
stóð aleinn.
Hægt reis hann á fætur og litaðist um. Hann var i skjóli undir píl-
viði og sið, lafandi lauf hans, gullin undir snjónum glitruðu eins og
igullnir eyrnalOikkar.
Það var þessi snjór alls staðar, sem útskýrði þennan geislandi, hvíta
bjarma, þögnina, Þessa skyndilegu deyfingu hljóðs og fótataks. Fljótt
og rótt hafði hann fallið um miðja nótt og blandazt saman við þokuna.
Þetta var dæmigert fyrir þetta mjög þurra -land að þykk þokan skyldi
hverfa við fyrsta sólargeisla, eins og ihendi væri veifað, svo í staðinn
kom Þetta skæra skyggni, svo langt sem augað eygði.
Peyrac sá að hann var spölkorn frá varðstöðinni, hann sá dökkan
skíðgarðinn utan um hana, uppi í hæðinni og reykjarlopana liðast leti-
lega upp úr tveimur reykháfum og gera dök-k strik á morgunhimininn,
jafn hvítan og. snjórinn var sjálfur.
Hægt og gætilega -gekk hann út á opið svæði og hélt um hlaupið á
pistólunni, reiðubúinn að reiða hana til höggs. Vökul augu hans hvörfl-
uðu um landið, en. hann sá enga mannlega veru. Spölkorn uppi í hæð-
inni rakst hann á fótspor, greinileg í nýfölinum snjónum og þau lágu
meðfram ánni. Þegar hann kom nær varðstöðinni, fann hann fleiri spor
sem lágu í allar- áttir. Þeir hlutu að hafa umkringt varðstöðina áður
en þeir réðust á hana. Réðust á hana ?
Nei, það leit heldur út fyrir að Þeir hefðu ko-mizt innfyrir veggina
án erfiðismuna, Þvi hann hafði verið sleginn inni á hlaðinu.
Hann lagði af stað uppeftir stígnum, sem lá frá árbakkanum upp að
aðalhliðinu, og Þarna sá hann, undir þunnu lagi af snjó, mannveru
liggjandi með útteygða anga.
Hann igekk þangað hægt og sneri líkinu við. Hofuð Indíánans var
molað og heilaslettur og blóð höfðu hellzt úr gapandi sárinu.
Þetta var maðurinn, sem hann hafði slegið um nóttina með byssunni
sinni.
Hann rannsakaði manninn vandlega.
Þótt Joffrey væri óvarinn og óvini auðvelt skotmark, sá hann þegar
í stað að hann þurfti -ekki að óttast árás undir eins.
frá Bretlandi
HRafmagnorgelid
ádeins
Mö tengja vid utvarp eda magnara
Tvær stillingar - „vibrato”—
allt Bretland
RATSJAHF
LAUGAVEGI 47
f-------------------------N
VETTVANGOB
UNGA FOLKSINS
Af óviðráðanlegum orsökum varð óhjá-
kvæmiiegt að fresta Vettvangi unga fólks-
ins, skemmtun þeirri, er halda átti í Aust-
urbæjarbíói í gær, meðal annars til að velja
fulltrúa unga fólksins 1969. Verður skemmt-
unin haldin á sama stað 15. apríl næstkom-
andi. Verður þar margt til skemmtunar, svo
sem áður er auglýst og nánar verður.
14. tbh VIICAN 49