Vikan - 10.04.1969, Blaðsíða 14

Músin var grandalaus
en svöng. Henni kom
ekki til hugar, að
hún væri í músagildru
og betri mat en
þennan ost hafSi hún
aldrei bragðaS. Majór-
inn hafði keypt gildr-
una um morguninn
og egnt hana að
ráði Daisy.
SMÁSAGA EFTIR ARTHUR OMRE
Seinni hluta dags sat Town-
send majór við að skrifa loka-
kafla bókarinnar „Skipulags-
skrá fyrir allar þjóðir“.
Þessi bók var háfleyg eins og
allar slíkar. Það les þær enginn.
Efni hennar, sem máli skiptir,
má koma fyrir í einni eða
tveimur línum: Enginn hefur
leyfi til þess að inna af höndum
herþjónustu eða fara í stríð fyrr
en hann (hún) hefur náð sex-
tíu ára aldri“.
Góð hugmynd, sem Townsend
majór hafði raunar fengið
ókeypis frá mér.
Hversvegna ekki að láta öld-
ungana berjast í stað þess að
þeir séu að þrasa endalaust í
veizlum í Genf, London og París,
til þess svo að senda æskuna í
stríð og eyðileggingu? Æskan
er ánægð með, að þeir gömlu
hverfi af sjónarsviðinu, skrifaði
ég, og friður helzt án mikils
kostnaðar.
Townsend majór skrifaði mér
strax, að hann skyldi greiða fyr-
ir þessu. Hann á nefnilega ríkan
frænda í Kent, sem virðist aldrei
ætla að deyja.
Ég lagði til, að hann sendi
uppástunguna til Sameinuðu
þjóðanna í stuttu bréfi, en auð-
vitað varð majórinn að teygja
úr þessu í 500 blaðsíðna bók. Ég
fékk handritið sent í hraðpósti
eftir hendinni. Hugsa sér allan
þann þvæting, sem skrifaður er
í heiminum........
Sem sé, majórinn var að skrifa
síðasta kapítulann og það var
mjög heitt. Port of Spain í
Trinidad er sem kunnugt er
óþægilega nærri miðjarðarlínu
eða tíu gráðum fyrir norðan
hana.
í dag er svalara í H-ades, sagði
hann við múlattastúlkuna Daisy,
— ég er mjög ánægður yfir, að
elsku konan mín er í Englandi,
og ég vona, að hún verði þar
lengi. Síðast skrifaði hún, að
sig langaði ekki til þess að verða
steikt fyrst um sinn. Þar að auki
er hún dauðhrædd við mýs og
fjasar um músapest.
Daisy sagðist hafa lesið bréf-
ið og vera fjarska glöð yfir að
frú Towsend dveldi á Englandi.
Svo spretti hún fingrum og dans-
aði fram í eldhús til þess að búa
til ávaxtasalat.
Majórinn hafði lag á að koma
sér fyrir. Þau bjuggu tvö ein í
einbýlishúsinu, hin snotra Daisy
og hann. Á skrifborðinu og í
loftinu snerust vifturnar hljóð-
laust og öruggt. Stóru viskí-
glasi og sóda var komið fyrir
snóturlega í litlum kælikassa rétt
við höndina. Vindillinn mildur
og ilmandi.
Hann sat þarna í hvítum stutt-
buxum og silkiskyrtu, kapítul-
anum að verða lokið, og hann
horfði út yfir hafið og lét sig
dreyma, tók smávegis út fyrir-
fram af frægðinni. Bókin myndi
án efa vekja feikna athygli í
heiminum. Friðarverðlaun
Nobels? Hann brosti og strauk
gráýrótta bartana. Ekki útilok-
að, alls ekki útilokað ....
Allt í einu stirðnaði blóðið í
æðum majórsins. Skerandi ang-
istaróp barst frá eldhúsinu.
Hann þreif pappírshnífinn og
hljóp fram í eldhús til þess nauð-
ugur viljugur að. leggja lífið í
sölurnar fyrir Daisy. Liðsfor-
ingi á ekki annars úrkosta.
Daisy stóð uppi á eldhúsborð-
inu, þrýsti hnjánum saman og
æpti svo að hljóðhimnur majórs-
ins skulfu og starði niður á
gólfið.
Majórinn varp öndinni léttar,
strauk sér um hjartastað og
sagði gremjulega:
— Hvað er þetta, Daisy, þetta
er bara lítil mús!
— Hættu þessum látum, sagði
hann ákveðinn.
Daisy sífraði, að hún væri í
„bikinibuxum“, og upp á hverju
gat mús ekki tekið?
En hún varð strax rólegri,
hringaði sig niður á borðið, mjúk
eins og köttur og hallaði sér að
öxl majórsins.
Þau horfðu bæði af áhuga á
litlu, fallegu músina, sem gæddi
sér í óða önn á ostinum í músa-
gildrunni. Osturinn var gulur,
feitur og bragðsterkur enskur
ostur, Cheddarostur. Músagildr-
an var spáný, úrvals ensk fram-
leiðsla, að sjálfsögðu. Majórinn
keypti undantekningarlaust
ensltar vörur, væri þess nokkur
kostur — sagði sig sjálft. Hon-
um gramdist mjög, að smjörið,
flesksíðurnar og eggin var merkt
dönskum stimpli, sardínurnar
norskum og eldspýturnar sænsk-
um.
Músin var grandalaus en svöng,
datt ekki í hug, að hún væri í
músagildru og betri mat en
þennan ost hafði hún aldrei
bragðað. Majórinn hafði keypt
gildruna um morguninn og egnt
hana að ráði Daisy.
Músin var iðin við ostinn, leit
upp á Daisy og majórinn, hélt
svo áfram að naga.
— Veslingurinn, er hún ekki
indœl, sagði Daisy og smeygði
handleggnum aftur fyrir hnakka
majórsins.
— Eftir andartak verður hún
orðin að klessu, sagði majórinn
stuttaralega.
Músin settist á afturfæturna,
gaut skínandi perluaugum á þau
og nagaði lítið eitt meira af ost-
inum en ekki með sama ákafa
og áður.
— Nú er hún södd, sagði Daisy,
stykkið var of stórt.
Músin byrjaði að hala í ost-
stykkið með tönnum og fram-
fótum.
— Nú fær hún banahöggið,
sagði majórinn.
Hrollur fór um Daisy og hún
þrýsti sér að majórnum. Mús-
in gerði átak, og sjáum til, sigri
hrósandi sat hún með ostbitann
milli framlappanna, hjó nag- f
tönnunum í hann, leið hljóðlaust
meðfram eldhúsbekknum, undir
ofninn og inn í litla holu í
veggnum.
— Léleg gildra, sagði Daisy.
— Ails ekki, sagði majórinn.
Daisy tók gildruna og lét hana
með varkárni á borðið. Majórinn
greip hníf og potaði í verkið. —
Ný og dálítið stirð, en nú skaltu
fá að sjá, sagði hann.
Ekkert skeði. Boginn var
spenntur og hélt áfram að vera
það. Majórinn potaði fastar með
hnífnum, en nei ...
— Léleg gildra, sagði Daisy.
14 VTKAN 15- m-