Vikan - 10.04.1969, Qupperneq 15

— Kemur ekki til mála, sagði
majórinn, hún er ensk. Það var
ábyrgðarmiði í öskjunni, sæktu
hann, Daisy.
— Ég brenndi bæði öskjunni
og miðanum, maður heldur ekki
upp á þess háttar. Ný músagildra
kostar tvo shillinga.
— Þetta er atriði um reglu,
sagði majórinn.
Músafjölskyldan var í sjöunda
himni hélt veizlu inni í veggn-
um.
Daisy brosti og horfði dádýrs-
augum sínum á majórinn, lagði
hendurnar um háls honum,
kyssti hann beint á munninn,
þrýsti sér að honum og hvíslaði:
— Henry, þær eiga sjálfsagt
mörg lítil og sæt börn . .
En majórinn var ekki í skapi
til ástaratlota á þessari stundu.
Hann vafði pappír utan um
gildruna, þreif hitabeltishattinn
sinn frammi í forstofunni og var
þotinn af stað niður í bæinn.
Verzlunin, sem seldi músa-
gildrur, hafði látið þá síðustu. —
Því miður, sagði eigandinn. Hann
hafði keypt smásendingu af um-
ferðarsala,- sem flæktist hingað,
selt hinar í skip og majórnum
þessa einu. Þær voru áreiðan-
lega enskar með vörumerkinu
„Quick Death“, en án nafns og
heimilisfangs framleiðanda.
— Við verðum að reyna að
koma þessari í lag, sagði kaup-
maðurinn — ég held það hljóti
að vera auðgert.
— Gerið svo vel að reyna,
sagði majórinn.
\ Kaupmaðurinn kastaði skrúfu
á agnbrettið, þyngri skrúfu og
loks ennþá þyngri skrúfu. Músa-
gildran hreyfðist ekki.
Afgreiðslumaður kom til skjal-
anna, klappaði létt á hana með
litlum hamri, síðan fastar. En
— nei ....
Annar búðarmaður kom á
vettvang. Þeir reyndu við hana í
eina klukkustund. Viðskipta-
vinir komu, biðu og fóru svo
aftur.
Majórinn tók gildruna og þaut
út, niður götuna og inn í verzl-
unarsendiráðið. Silkiskyrtan
límdist við líkama hans og
svitadroparnir þrengdu sér út á
rauðleitu andlitinu. Hitamælir-
inn sýndi háa gráðutölu í skugg-
anum.
Majórinn hafði vald á skapi
sínu, að sjálfsögðu, skákaði
músagildrunni á skrifborðið og
lagði málið fyrir yfirmanninn,
sem líka var majór — majór
Brown.
Brown majór virti músagildr-
una fyrir sér af áhuga og ýtti
með blýanti á agnbrettið. En
nei Þá greip hann gildr-
una í hönd sér og studdi þétt-
ingsfast á agnbrettið með vísi-
fingri hinnar handar. Kjarkmað-
ur, Brown majór. En boginn
haggaðist ekki.
Einn af skrifstofumönnunum
kom til skjalanna, síðan annar.
Brown majór veðjaði viskí-
flösku. Músagildran skyldi kom-
ast í lag. Majórinn og starfs-
fólkið í verzlunarsendiráðinu
sátu umhverfis borðið fram eftir
degi. En músagildran lét ekki
haggast.
Brown majór sótti viðskipta-
skrá, en enginn gat fundið músa-
gildruframleiðandann. Það var
óhemja af músagildruframleið-
endum í Englandi, en enginn af
þeim gaf upp vörumerkið „Quick
Death“.
Klukkan þrjú sótti Brown
majór viskíflöskuna og sagði:
— Gerið svo vel, herrar mínir.
Brown majór lofaði að koma
málinu í höfn svo fljótt sem
auðið væri, og Townsend majór
sagðist bera fullt traust til hans.
En þegar yngsti skrifstofumað-
urinn upplýsti, að „þeldökkur
herramaður" niðri í bæ fram-
leiddi fyrirtaks góðar músagildr-
ur, litu viðstaddir skilningslaust
á hann og enginn svaraði.
Majórinn fór heim í einbýlis-
húsið sitt, og Daisy beið hans
með ágætan miðdegisverð
klukkan sex. Majórinn fullviss-
aði hana um, að nú væri „málið“
komið í réttar hendur, dálítinn
tíma myndi það taka, að sjálf-
sögðu. Annars fannst honum
hann ekki vera í skapi til þess
að ljúka kapítulanum, svo að
hann gekk frá hinu þykka hand-
riti. Þegar hann læsti skúffunni
og sagðist ekki ætla að skrifa
fyrst um sinn, fleygði Daisy sér
um hálsinn á honum og kyssti
hann lengi.
Vifturnar unnu hljóðlaust,
drykkjarföngin í kælinum voru
ágæt. Daisy sat í kjöltu hans,
gulbrún með ferskjulitar kinn-
ar, ung, mjúk eins og köttur
með skínandi augu, sæt, fjarska-
lega sæt, og frú Townsend heima
á kalda Englandi. Sólin gekk
snemma til viðar og stjörnurnar
tindruðu yfir hafinu, majórinn
stundi af vellíðan. Mýsnar
skvöldruðu og tistu í veggnum.
— Þær eru svo sætar, ég ætla
að skera svolítið oststykki
handa þeim, áður en við förum
að leggja okkur, sagði Daisy.
' — Gerðu það, sagði majórinn.
Daisy hljóp fram í eldhús,
kveikti ljós, skar oststykki og
lét það hjá holunni undir elda-
vélinni. En majórinn varð að
fara og slökkva ljósið, áður en
hann gekk til svefns. Mýs voru
mýs, sagði Daisy.
Þegar hingað er komið í þess-
ari alvarlegu frásögn, er ef til
vill ekki úr vegi að vitna í
þrjár frægar ljóðlínur eftir J. P.
Jacobsen (nei, hann er ekki
norskur, hann fæddist hvorki í
Bergen né Vestby, heldur í
Danmörku):
Glödene nat!
Viljer er Voks i din blöde
Haand,
og Troskab Siv kun for din
Aandes Pust--------
Það komu aðrir dagar og aðr-
ar nætur. Brown majór, sem var
maður einmana, eyddi kvöldun-
um og hluta af nóttunum við að
reyna að uppgötva leyndardóm
músagildrunnar, en------—
Brown majór skildi ekki mik-
ið í tækni. Aftur á móti var
hann snillingur í að skrifa lang-
ar og greinargóðar skýrslur.
Eftir að hafa ástundað til-
raunir við músagildruna í þrjá
mánuði (hann viðurkenndi það
síðar) skrifaði hann langa
skýrslu og sendi hana ásamt
gildrunni til verzlunarráðuneyt-
isins í London.
Skýrslan komst fljótlega á
leiðarenda. En vegna ýmis kon-
ar vandkvæða í sambandi við
tollstjórnina, sem áleit sig eiga
rétt á sex pensum í toll, en
verzlunarráðuneytið vildi ekki
borga, tók afgreiðslan á músa-
gildrunni sinn tíma. Bréfum
rigndi fram og aftur milli ráðu-
neytanna og af einhverri ástæðu
blandaðist flotamálastjórnin í
málið og siðan lögreglan.
Scotland Yard uppgötvaði, að
eitthvað dularfullt væri á seyði,
og það kynni að vera möguleiki
á, að pakkinn innihéldi rúss-
neska vítisvél. Maður, sem átti
að hengja, fékk það hlutverk að
opna pakkann úti á víðavangi,
gegn loforði um fulla náðun, ef
hann þá springi ekki í loft upp.
Maðurinn batt hníf við langa
stöng, skar traust böndin utan
af pakkanum, pappír, öskju og
aftur pappír. Og þarna lá músa-
gildran í grasinu og var greini-
lega aðeins lítil músagildra, og
maðurinn slapp við gálgann og
varð frjáls.
Tollstjórinn sendi reikning til
verzlunarsendiráðsins í Trinidad
upp á sex pens og afgreiddi
músagildruna til verzlunarráðu-
neytisins í London, eftir níu mán-
aða umstang. Allt svo nákvæm-
lega einu ári eftir að Townsend
majór afhenti Brown majór hana
í Trinidad.
En þar með var ,,málið“ ekki
komið í höfn.
Skrifstofustjórinn í ákveðinni
deild í verzlunarráðuneytinu var
nýkominn í starfið. Hann skildi
ekki neitt í neinu, vísaði síðustu
skýrslu frá tollstjórninni til
skjalasafnsins og stakk músa-
gildrunni ofan í skúffu. Það var
ekki fyrr en tíu mánuðum
seinna, þegar honum barst langt
bréf frá Brown majór í Trini-
dad — kurteis og sanngjörn
áminning um að flýta málinu —
að hann sneri sér til undirmanns
síns, og sá hinn sami dró þegar
í stað fram í dagsljósið þykka
möppu úr skjalasafninu.
Framhald á bls. 41.
15. tbi. VIKAN 15