Vikan - 10.04.1969, Blaðsíða 40

Eins og lesendum Vikunnar mun vera ljóst, var greinarkorn
okkar um undratöfluna PX 13 í síðasta tölublaði aðeins spaugi-
legt aprílgabb, eins og uppspunnin nöfn fræðimanna og stofn-
ana sýndu glögglega, ef ekki annað, en ekki flugufótur fyrir
því, að kraftaverkaáhrif þessarar litlu rafhlöðu sé fyrir hendi.
PX 13 er þó hin ágætasta rafhlaða, en eins og aðrar rafhlöður
hefur hún bæði plús og mínus skaut, annars væri lítið í hana
varið. Við sögðum, að PX 13 hefði reynzt heyrnardaufum
prýðileg hjálp, þetta er rétt, vegna þess hve rafhlaðan er smá
en geymir þó mikla orku, er hún notuð sem aflgjafi í heyrnar-
tæki. Sömuleiðis eru þessar rafhlöður notaðar í sjálfvirkar
ljósmyndavélar, í ljósmæla og víðar, þar sem nauðsynlegt er
að nota litlar en þolnar rafhlöður.
En okkur er ánægja að því að tilkynna, um leið og við lýís-
um framanskráðu aprílgabbi á hendur okkur, að á næstunni
hefjum við birtingu blaðaútdráttar úr bókinni „Living With
the Pill“, með einkarétti á íslandi. Þessi bók var fyrst birt í
greinaformi í Sunday Times Magazine en síðan gefin út sem
bók, og hefur þegar selzt í gífurlegu upplagi. Bók þessi fjallar
um allar þær tegundir getnaðarvarna, sem í verulegri notkun
eru nú til dags, og er sett þannig fram, að allir geta lesið hana
sér til skilnings. Þar er að finna svör við öllu því, sem leik-
menn þurfa að vita og fýsir að vita um þessi mál. Að sjálf-
sögðu skipar Pillan öndvegi í bók þessari, því hún er lang-
vinsælasta getnaðarvörnin nú til dags og mjög örugg. Þó hefur
hún sína ókosti, sem öllum er nauðsyn að vita um, og er einnig
greint frá þeim í bókinni. Skýringarmyndir fylgia textanum.,
en hann skrifa 8 viðurkenndir læknar en sá níundi var ritstjóra
bókarinnar til ráðuneytis. Er það von okkar, að við getum með
birtingu þessarar bókar lagt nokkuð af mörkum til fræðslu um
kynferðismál á traustan og smekklegan hátt.
40 VIKAN 15- tbl-
óttaslegin og óróleg. Ég sagði
manninum mínum frá þessum
skilaboðum, sem ég hafði fengið
í apríl. Hann varð jafn undrandi
og ég. Hvers vegna hafði ég
fengið þessar upplýsingar, fyrst
ég gat ekki fært mér þær í nyt
og komið í veg fyrir hinn hrylli-
lega atburð?
Haustið 1963 hafði hinn kunni
bandaríski miðill, Jeanne Dixon,
fengið boð að handan þess efnis,
að aðvara John F. Kennedy um
að fara ekki til Dallas. Hún gerði
það, en því var ekki sinnt.
Ef ég vildi nú hugsa málið rök-
rétt og skynsamlega — hver
mundi þá taka mark á aðvörun
frá húsmóður í Uppsala? Atti ég
að skrifa svohljóðandi bréf:
„Kæri Robert Kennedy! Þér
megið ekki fara til Los Angeles.
Þér verðið myrtur þar. Það
stendur í einhverju sambandi við
lsrael?“
Það er kunnara en frá þurfi
að segja, að leiðandi stjórnmála-
menn í Bandaríkjunum fá dag-
lega þúsundir bréfa frá alls kon-
ar fólki, sem varar þá við að fara
hingað eða þangað og ráðleggur
þeim að gera ekki þetta eða hitt.
Ef þeir ættu að taka tillit til alls
þessa, yrðu þeir að sitja heima
hjá sér á hverjum einasta degi.
Auk þess hafði ég verið áminnt
um að halda þessu leyndu. Ég
gat ekkert gert.
Síðan rann upp hinn örlagaríki
dagur, þegar fregnin um morðið
á Robert Kennedy barst út um
allan heim. Ég varð skelfingu
lostin, þegar ég hafði hlustað á
frásögn af atburðinum í útvarpi.
Ég rankaði ekki við mér, fyrr en
síminn hringdi. Það var frú G.
Hún hafði ekki sjálf hlustað á
útvarpið, en sonur hennar, sem
hafði verið trúað fyrir leyndar-
málinu, kom heim frá skrifstofu
sinni strax og hann heyrði frétt-
ina.
— Það hefur gerzt, hrópaði
hann. — Pabbi hefur sótt Robert
Kennedy. Hann var skotinn í
Los Angeles, alveg eins og Astrid
Gilmark sagði.... ☆
Framhald af bls. 11 .
með björninn. En svo mikið var víst að kunnáttumenn höfðu slegið
því föstu að mannvirkin á Condaford voru upphaflega frá 12. öld,
að minnsta kosti sum þeirra. Húsum hafði auðvitað verið breytt
meira eða minna.
Sir Conway, eldri bróðir biskupsins, sem var látinn fyrir löngu,
hafði verið aðlaður árið 1901, fyrir störf sín í utanríkisþjónustu.
Hann var langdvölum erlendis og í hans tíð komst eignin í mikla
niðurníðslu. Hann lézt árið 1904 og þá komst eignin í hendur hins
núverandi Sir Conway, sem líka var mikið erlendis að hernaðar-
störfum, þar sem hann var hershöfðingi. Hann hafði því lítið tæki-
færi til að vera heima fyrr en eftir heimsstyrjöldina. Þegar hann
fór að búa heima að staðaldri fann hann hve sterkum höndum hann
var bundinn þessum stað, þar sem forfeður hans höfðu búið síðan
á dögum krossferðanna. Hann gerði því allt sem í hans valdi stóð til
að bæta og fegra, bæði inni og úti, en hann var eiginlega of fátækur
til að búa þar. Jörðin gaf ekki mikið af sér, en eftirlaun hans og
nokkrar tekjur konu hans, gerðu hershöfðingjanum kleift að halda
tvo hjálparmenn, og lifa rólegu lífi við ýtrustu sparsemi. Konan hans
(fædd Elisabeth Frensham) var ein af þeim ensku konum, sem ekki
sýnist mikil fyrir mann að sjá, en standa fullkomlega fyrir sínu.
Hún var hóglát, mild í fasi og sívinnandi. Maðurinn hennar og börn-
in þrjú báru takmarkalaust traust til hennar. Þau voru öll miklu
fjörlegri, litríkari persónuleikar.
Hún hafði ekki farið með bónda sínum til Porthminster og beið
nú komu hans. Hún var nýbúin að taka sírshlífarnar af húsgögnun-
um og var nú að aðgæta hvort þær myndu endast líka næsta sumar,
þegar skozkur terrier, sem kallaður var Scaramouch, kom æðandi
inn og rétt á eftir honum Elisabeth, eldri dóttir hennar, sem kölluð
var Dinny. Dinny var grönn og nokkuð há, hár hennar kastaníu-
brúnt, nefið alls ekki fullkomið að lögun, munnurinn fíngerður,
eins og á Botticellimálverki, augun fagurblá og breitt bil á milli
þeirra. Öll var stúlkan eins og fíngert blóm á háum stilk, sem auð-
veldlega gæti brotnað, en sem alltaf héldi reisninni og brotnaði alls
ekki. Svipurinn allur ber það með sér að Dinny sæi kímnihliðina á
flestum málum. Sir Lawrence sagði að Dinny væri eins og upp-
sprettulind, sem ekki gæti framleitt vatn nema að freyða um leið.
Hún var nú tuttugu og fjögurra ára.
— Mamma, þurfum við að bera sorgarbúning vegna Cuffs frænda?
— Ég held ekki, Dinny; að minnsta kosti ekki að öllu leyti.