Vikan - 10.04.1969, Blaðsíða 39

0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
Ka££i!
Ny tegund
Q« er /wð ánægja ab geta sífellt aukib fjölbreytni
kaffitegunda á markabinum.
Nú bjóbum verybur nýja tegund er nefnist
Santos blanda
PPIÍ Santos blandan er afbragbskaffi,
framleitt úr úrvalsbaunum
frá Santos í Brazilíu og Kolumbíu.
Santos kaffiblandan er ódýr úrvalsvara.
0. JOHNSON & KAABER HE
0
0
0
0
0
0
0
0
©0
? ' á)
lo
^ 0
§ 0
1 0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
ná sambandi við hann. En það
hefur aldrei gerzt, að hann hafi
birzt mér við slík tækifæri. En
oft hefur hann komið til mín',
þegar við frú G. höfum setið og
spjallað saman um allt aðra hluti
og ekki verið að hugsa um hann.
í fyrrasumar, þegar ég dvald-
is á sveitasetrinu okkar, hringdi
frú G. til dæmis til mín. Við töl-
uðum um alla heima og geima og
minntumst m.a. á, að sonur henn-
ar væri í skemmtiferðalagi um
Miðj arðarhafslöndin.
Allt í einu sá ég Alex fyrir
mér. Hann var kátur og glaður
og sagði mér, að hann væri með
syni sínum í umræddu ferðalagi.
Ennfremur sagði hann: „Úrinu
hans hefur verið stolið og auk
þess kemur hann heim miklu fyrr
en ráðgert var.“
Það er engan veginn merkilegt,
að úri sé stolið af ferðamanni.
Og heldur telst varla til tíðinda,
þótt maður komi fyrr heim úr
ferðalagi en hann ætlaði.
En hvort tveggja gerðist!
Sonurinn sendi vini sínum kort
og sagði honum, að úrinu hefði
verið stolið. Frú G. hafði spurnir
af þessu nokkrum dögum seinna.
Og um það bil viku síðar stóð
sonurinn allt í einu í dyrunum
heima hjá sér — mánuði fyrr en
búizt var við honum.
Ég skildi ekki, hvers vegna Al-
ex hafði sagt mér þetta. Hvorugt
þessara atvika virtist hafa neina
þýðingu. En ári síðar fékk ég
skýringuna: Alex vildi kenna
mér að treysta forspám hans
fullkomlega.
f apríl 1968 var mér boðið heim
til frú G. Fleiri gestir voru hjá
henni, en 7. apríl fóru þeir allir
heim nema ég. Ég var beðin um
að dveljast viku til viðbótar.
Oftar en einu sinni hafði ég
fundið, að Alex væri nálægur á
heimili sínu. Stundum birtist
hann mér svo greinilega, að við
gátum rætt saman óhindruð.
Kvöld nokkurt kveiktum við
á kertaljósi við mynd af hontim,
sem alltaf stóð á borði í stofunni.
Við gerðum þetta á hverju kvöldi.
En þetta kvöld var andrúmsloftið
í stofunni mjög óvenjulegt. Jafn-
vel frú G., sem er gjörsneidd öll-
um dulrænum hæfileikum, fann
þetta. Ég sá marga af nánustu
ættingjum frú G., sem éru löngu
dánir, og fluttu henni kveðjur.
En greinilegast birtist mér mað-
ur hennar, Alex. Fyrir milli-
göngu mína ræddust hjónin við
góða stund. Frú G. vildi fá að
vita, hvort hann fylgdist daglega
með henni og börnunum, en síð-
an spurði hún:
— Hvernig er að vera dáinn?
Svarið kom um hæl:
Það er að vera frjáls. Þessi
tilvera er svo fullkomlega ólík
jarðlífinu, að ekkert er til á jörð-
inni, sem hægt er að nota til sam-
anburðar. Þess vegna er afar erf-
itt að lýsa þessu, þannig að það
skiljist. Ég get fylgt hverju fót-
máli þínu og barna okkar. En ég
er einnig starfsmaður í hópi, sem
hefur það verkefni með höndum
að taka á móti fólki, sem yfirgef-
ur jarðlífið.
Hann sagði, að við mættiun
ekki vera órólegar og alls ekki
hræða annað fólk, en hann ætlaði
í fullum trúnaði að fá okkur í
hendur sönnun fyrir hluta af
„starfi“ hans. Hann sagðist öðru
hverju geta séð fyrir, það sem
gerast mundi í framtíðinni, en
benti á, að stundum höguðu at-
vikin því svo, að spáin reyndist
ekki með öllu rétt.
VISSI AÐ
ROBERT KENNEDY
YRÐI MYRTUR
Síðan bað hann okkur kyrfi-
lega að halda eftirfarandi leyndu:
— Ég er í hópi, sem fylgir Ro-
bert Kennedy, öldungadeildar-
þingmanni. Ég er alltaf í návist
hans. í San Francisco munum
við koma í veg fyrir, að á hann
verði ráðizt. f Los Angeles fáum
við hins vegar liðsstyrk og förum
niður og sækjum hann og flytj-
um hann yfir í okkar heim. Við
lyftum honum yfir í heim ljóss-
ins. Hann verður myrtur.
Þessi skilaboð komu yfir okk-
ur eins og reiðarslag.
— Þetta má ekki gerast, sögð-
um við báðar. — Hvers vegna
reynið þið ekki að koma í veg
fyrir það, fyrst þið vitið um það?
Okkur fannst það hróplegt
ranglæti að annar Kennedy-
bróðirinn skyldi biða svo dapur-
leg endalok og spurðum, hvers
þeir ættu að gjalda og hver væri
meiningin með þessu?
— Þetta gerist, af því að hjá
því verður ekki komizt, var okk-
ur sagt. Við létum okkur ekki
nægja svo ófullkomið svar og
reyndum allt sem við gátum til
að fá nánari skilgreiningu. Loks
sagði Alex:
— Þetta stendur í einhverju
sambandi við ísrael. Meira get
ég ekki sagt.
Það var enn erfiðara að skilja
þessa siðustu athugasemd með
hliðsjón af því, að Alex hafði
verið Gyðingur hér á jörðinni.
Ef til vill var líklegt, að hópur-
inn, sem Alex tilheyrði vildi Ro-
bert Kennedy vel. En fsrael —
hvernig gat það blandazt inn í
þetta mál? Robert Kennedy hafði
jú alltaf stutt málstað þeirrar
þjóðar.
Nú er öllum kunn skýringin á
þessu. Ungur ofstækismaður sem
bar hatur í brjósti til hinnar
ungu ísraelþjóðar, varð valdur
að þessum atburði, sem virðist
hafa verið óumflýjanlegur.
Allt hið góða og jákvæða, sem
við höfðum orðið vitni að þetta
kvöld bliknaði í ljósi þessa vá-
lega spádóms. Ég vildi ekki með
nokkru móti trúa, að hann mundi
rætast. Ég sagði við frú G., að ég
hlyti að vera eitthvað illa upp-
lögð í kvöld, svo að miðilshæfi-
leikar mínir fengju ekki notið
sín. Þetta hlyti að vera allt sam-
an á misskilningi byggt.
Tíminn leið. Við fylgdunlst
með kosningabaráttu Roberts
Kennedy í blöðum og sjónvarpi.
Þegar forkosningarnar stóðu fyr-
ir dyrum í Kaliforníu og hann
fór til San Francisco, tók ég að
ókyrrast. En ekkert gerðist sem
betur fer. Þegar mér barst sú
frétt að hann ætlaði í heimsókn
til Los Angeles, varð ég aftur
15. tbi. VIKAN 39