Vikan - 10.04.1969, Blaðsíða 41

— Á að grafa hann sér?
— Ég býst við að hann verði heldur settur í dómkirkjuna, en
faðir þinn veit það.
— Viltu te, elskan? Scaramouch, burt með þig, þú færð ekki þetta
brauð.
— Dinny, ég hef svo miklar áhyggjur af Hubert.
— Það hef ég líka; Hubert er eins og skuggi af sjálfum sér. Hann
hefði ekki átt að fara í þennan andstyggilegá leiðangur. Það er
ábyggilega erfitt að umgangast Ameríkumenn, og Hubert hefur allt-
af gagnrýnt þá. ’Ég held líka að hermenn og óbreyttir borgarar skilji
ekki vel hvorir aðra.
— Hvers vegna, Dinny?
— Ja, — hermenn vilja alltaf hafa hreinar línur, þeir þekkja í
sundur Guð og Mammon. Hefurðu ekki tekið eftir því?
Lady Cherrell brosti, hún skildi ekki hvað hún átti við. — Hvar
er Hubert? Faðir ykkar hlýtur að koma bráðlega.
— Hann fór út með Don. Hann var mjög áhyggjufullur. Ég vildi
óska að hann yrði mjög ástfanginn, það er það eina sem getur bjarg-
að honum. Ég ætla að tína fersk blóm í vasana.
Þegar Dinny kom út í septembersólskinið, fann hún hve sterkum
böndum hún var bundin þessum stað. Hún var ekki mikið fyrir að
láta í ljós tilfinningar sínar, og það var tvennt sem hún hafði helzt
ekki orð á, — ást hennar á Condaford og bróðurnum Hubert. Hún
hafði ofurást á staðnum og óskaði þess heitt að eini bróðir hennar
hefði líka þessar tilfinningar. Hún var fædd þarna, meðan bæði
jörðin og húsin voru í mestu niðurníðslu, og hún hafði fylgzt með
lagfæringunum; en Hubert hafði lengstum verið fjarverandi, og fyr-
ir honum virtist Condaford vera aðeins staður til dvalar og hvíldar,
þegar hann átti frí frá störfum. En Dinny vissi ekki hug hans, en gvo
mikið vissi hún, að ef Cherrellfjölskyldan neyddist til að yfirgefa
Condaford, þá hefði hún ekki fótfestu framar. Clare systir hennar
kaus örugglega einhvern skemmtilegri stað til langdvalar.
Þegar hún kom aftur inn i stofuna, stóð móðir hennar ennþá við
teborðið.
— Lestin er seint á ferð, sagði hún, — og ég vildi óska að Clare
æki ekki alltaf svo hratt.
— Ég sé nú ekkert samband þar á milli, sagði Dinny, en hún sá
það samt. Móðir hennar varð alltaf eirðarlaus þegar faðir hennar
tafðist.
— Mamma, ég vil endilega fá Hubert til að senda sína hlið sög-
unnar til blaðanna.
— Við sjáum nú til. Faðir þinn hefur líklega talað um þetta við
Lionel frænda þixm.
— Nú heyri ég í bílnum, sagði Dinny.
Hershöfðinginn kom inn í fylgd með Clare, yngri dóttur sinni.
Clare var lang fjörlegust af fjölskyldunni. Hún skipti vel litum,
dökkhærð, fölleit, augun brún og áköf. Hún var tvítug, en leit út
fyrir að vera eldri. Hún var ljómandi vel vaxin og bar sig með reisn.
— Mamma, pabbi minn blessaður hefur ekki fengið hádegisverð,
sagði hún.
— Ég skal búa til eggjahræru, sagði Dinny og flýtti sér út. Clare
fylgdi eftir.
Hershöfðinginn kyssti konu sína.
— Sá gamli var mjög virðulegur í dauðanum. Við sáum hann
reyndar ekki fyrr en hann var skilinn við, nema Adrian, sem hann
vildi tala einslega við. Ég verð að vera viðstaddur greftrunina. Ég
talaði um Hubert við Lioneþ en hann getur ekki séð nokkra leið
út úr þessum leiðindum. En ég hef verið að hugsa á leiðinni.
— Já, Con?
— Aðalmálið er, hvort það opinbera skiptir sér af þessum klögu-
málum, sem voru lögð fram í þinginu. Það getur komið til þess að
óskað verði eftir að hann segi af sér. Það yrði hræðilegt. Þá er betra
að hann leggi sjálfur inn lausnarbeiðni. Hann á að taka við hjúkr-
unarsveit fyrsta október. Getum við gert eitthvað í málinu, án þess
að hann viti? — drengurinn er stoltur. Ég gæti reynt að tala við
Topsham og þú gætir talað við Follanby, geturðu það ekki?
Lady Cherrell hrukkaði ennið.
— Ég veit, sagði hershöfðinginn. — Þetta er andstyggilegt. Lík-
lega er eina ráðið að tala við Saxenden, bara að ég vissi hvernig ég
á að komast í færi við hann.
— Kannski Dinny hafi dottið eitthvað í hug.
— Dinny? Ja, ég býst við að Dinny sé skörpust af okkur, nema
þú, elskan.
— Ég, sagði Lady Cherrell, — ég hef ekkert hugmyndaflug.
— Segðu þetta ekki, elskan mín. Þarna kemur Dinny.
Dinny kom inn, með eggjahræru í stóru glasi.
— Dinny, ég var að tala um það við móður þína hvort ekki væri
hægt að tala við Lord Saxenden um mál bróður þíns. Getur þú látið
þér detta í hug hvernig hægt er að komast í færi við hann?
— En að reyna nágranna hans í sveitinni. Þekkirðu nokkra þeirra?
— Næsti nágranni hans er Wilfred Bentworth.
— Þar höfum við það. Þá getum við fengið Hilary eða Lawrence
til að tala við hann.
— Já, Wilfred Bentworth er stjórnarmeðlimur við fátækrahjálp-
ina í söfnuði Hilarys frænda.
— Já, og Hilary og Lawrence voru báðir með honum í Ponth-
minster. En að mér skildi ekki detta það í hug.
— Á ég að tala við þá fyrir þig, pabbi?
— Geturðu það, Dinny. Ég á dálítið bágt með að skara eld að
minni köku.
— Já, pabbi, þetta er líka upplagt kvenmannsverk, er það ekki?
Hershöfðinginn horfði efablandinn á dóttur sína. Hann vissi aldr-
ei hvort hún talaði í gamni eða alvöru.
— Þarna kemur Hubert, sagði Dinny snöggt.
Framhald í næsta blaði.
næsta. Þriðja daginn sagði skrif-
stofustjórinn: Ég hef andstyggð
á að gefast upp, herrar mínir,
finnið þið framleiðandann. Að
svo mæltu fór hann til hádegis-
verðar.
Næstu daga vann starfsfólkið
við að blaða í verzlunarhandbók-
um og öðrum slíkum bókmennt-
um, eftir þriggja vikna leit
hrópaði einn starfsmaðurinn:
„Quick Death“ er framleidd í
Birmingham.
Sem sé, músagildran var ásamt
löngu, hátíðlegu skjali send til
framleiðandans í Birmingham
(frainleiðslumagn: fimmtíu þús-
und músagildrur á viku, markað-
ur: öll veröldin).
Framkvæmdastjórinn tók mál-
ið í eigin hendur og kvaddi til
fulltrúa sinn. Fulltrúinn tók
gildruna í aðra hönd og herti
á lítilli ró með hinni, lét músa-
gildruna á borðið og potaði
laust í hana með mjóum vír-
spotta. — Klapp, sagði hún.
Forstjórinn tók um hjartað og
hrópaði: Úff, Úff
— Það er líf í henni, sagði
fulltrúinn. Hún lætur blóðið
spýtast.
Forstjórinn, sem hafði áhuga
á fágætum munum, gekk frá
músagildrunni í glerkrukku á
skrifborðinu og gaf skipun um
að afgreiða aðra nýja til verzl-
unarráðuneytisins í London.
Verzlunarráðuneytið afgreiddi
pakkann um hæl til verzlunar-
'sendiráðsins í Trinidad, og eft-
ir móttöku hans hringdi Brown
majór sigrihrósandi til Town-
send majórs, sem þreifa hita-
Músagildran beltishattinn sinn og skundaði
—------------------------------ af stað. Þetta var mjög heitur
Framhald af bls. 15 dagur, jafnvel miðað við Trini-
Þetta var ekki laust við að dad. og klukkan var ellefu fyrir
vera spennandi. Skrifstofustjór- hádegi.
inn — fyrrverandi efnilegur í verzlunarsendiráðinu sat
krikketleikari, áður en hann Brown majór með spánýja músa-
slasaðist á hendi — lét gildruna gúdru fyrir framan sig, dingl-
á borðið og hóf tilraunir. Starfs- öðrum fætinum og potaði
mennirnir söfnuðust utan um Btið eitt í gildruna með blýanti.
hann og veðmál upphófust. Sum- Klapp, sagði hún, og boginn skall
ir reyndu með blýöntum, aðrir a blýantinum, svo að flýsarnar
með pennasköftum og pappírs- úr honum dreifðust um borðið,
hnífum, einn gerði tilraun með áSur en majórinn gat kippt hon-
feiknastórum pappírsskærum. um til baka.
Músagildran var spennt og úr — Þetta kalla ég nú músa-
því ástandi fór hún ekki. Það gildru, sagði Brown majór.
var ekki unnið á skrifstofunni Framleiðendur okkar búa ein-
þann daginn, ekki heldur þann göngu til fyrsta flokks vöru, en
15. tbi. viican 4]